در حال حاضر، برنامهیِ نئولیبرالی بر جهانِ دانشگاهی چیره است. کلیدِ اصلی در هر گونه مبارزه با چنین برنامهای، تأکید بر این مسئلهاست که آموزشِ عالی یک حق است، نه یک امتیاز. همچنین، دانشگاهها باید در پی آموزش دادن به شهروندان باشند، نه راضی کردنِ مصرفکنندگان، و نیز باید در خدمتِ عمومِ مردم و نفعِ جمعی باشند، نه در خدمتِ سرمایهداری و منافعِ خصوصی. در پیگیریِ چنین اهدافی، تأکید بر حقِ پرسشگریِ انتقادی اهمّیتی اساسی دارد، و برایِ این کار باید مجدّداً بودجهیِ عمومی به دانشگاهها تعلّق بگیرد. آنچه اساسِ این مطالبات را تشکیل میدهد، تأمینِ امنیتِ شغلی و مزایا برایِ اساتیدِ غیررسمی است. برایِ دانشجویان نیز باید یادآوری شود که ارائهیِ آموزشِ رایگان در مقطعِ دبیرستان، نتیجهیِ مطالبهیِ همگانی و نیازِ اقتصادِ سرمایهداری به کارگرانی برخوردار از سوادِ اولیّهیِ خواندن و محاسبهکردن بوده است. امروزه اکثرِ مشاغل با درآمدِ مناسب، مستلزم داشتنِ حداقل مدرکِ لیسانس یا معادلِ آن است و اقتصاد نیز به کارگرانی آموزشدیده احتیاج دارد. بیمعنی است که دانشجویان برایِ آموزشی که هزینههایِ آن باید توسّطِ جامعه و بهویژه توسّطِ سرمایه پرداخت شود، زیرِ بارِ قرضهایِ سنگین بروند. علاوه بر این، دانشجویان حق دارند انتظار داشته باشند که پس از فارغالتّحصیلی، بهجایِ اینکه به لشکرِ ذخیرهیِ بیکاران بپیوندند، بتوانند دنبالِ مشاغلی با حقوقِ مناسب بروند.
«دانشگاهِ نئولیبرال»
نوشتهیِ هنری هلر، ترجمهیِ آناهیتا جلیلی
نشریهیِ فرهنگی و اجتماعیِ اخگر
شمارهیِ یکم، صفحههایِ ۱۸۱ و ۱۸۲.
@axgar_pub
«دانشگاهِ نئولیبرال»
نوشتهیِ هنری هلر، ترجمهیِ آناهیتا جلیلی
نشریهیِ فرهنگی و اجتماعیِ اخگر
شمارهیِ یکم، صفحههایِ ۱۸۱ و ۱۸۲.
@axgar_pub