توی گوگل دنبال صفات "دوست واقعی" میگرده , نوشته هارو با دقت میخونه و نت برداری میکنه. بین صحبت های روزانش خیلی یهویی و بی مقدمه از بقیه میپرسه "به نظرت صفت یه دوست واقعی چیه؟"
جواب هارو میشنوه , میسنجتشون و بین همه جواب ها یه چیز مشترک وجود داشت که به شدت اذیتش میکرد. انگار مغزش رو میخورد.
صفت حمایت بی قید و شرط. با خودش فکر میکنه چطور این چیز خوبیه؟ چون اگر راستش رو بخواید از نظرش -دوست واقعی کسی نیست که همیشه حمایتت کنه- چون خب , کی گفته یه نفر همیشه درسته و حق با اونه؟ مگه اصلا کسی وجود داره که بی نقص تمام باشه و همیشه دست بگه؟ از نظرش -که چندان هم برای بقیه اهمیتی نداشت- دوست واقعی کسی بود که وقتی راه اشتباهی میری متوقفت کنه , وقتی چیز اشتباهی میبینه بیانش کنه , وقتی تو با دلایل و استدلال های اشتباه خودت کور و درمونده شدی حقیقت رو ببینه. حقیقتی که تو برای دیدنش زیادی نابینایی. ولی این چیزی نبود که مردم بخوانش , اون ها فردی رو دوست خوب میدونستن که حتی توی تصمیم های غلطشون حمایتشون کنه و بعد به خودشون میگفتن واو اون توی بد و خوب من بوده! ولی اگر اون شخص واقعا بهت اهمیت میداد نمیذاشت تو وارد اون بدی شی چون خب حتی دشمنتم میتونه تظاهر به خیرخواهی کنه و با چرب زبونی به اون راه بد بفرستت. و اگر دوستت هم با حمایت های غلطش تورو به همون مسیر بفرسته , پس فرقشون باهم چیه؟
ولی در نهایت , متاسفانه , دروغ همیشه برنده میشه و مردم ترجیح میدن شاهد خرباری از دروغ های شیرین باشند تا حقیقت های تلخ و گزنده.
🐾 #Bun
⌞
@CanyonnMoon⌝
