اگر قدم‌های بی صدام رو روی تخته ی نازک و چوبیِ سرنوشت آروم‌تر بردارم، جوری که زمزمه‌ـش، شبیه به حرکتِ دیوانه وارِ انگشت‌هام روی کلاویه های پیانو نباشه، دست‌هام رو میگیری؟ اگر مثل اولین برفِ سالِ معلق در هوا، بوسه ای روی گونه‌های گلگونت که از دور، شبیه به باغچه ی کوچکِ آمالاریسِ قرمز به نظر میرسیدند بذارم چی، برمیگردی؟ نظرت چیه، ماه کوچولوی غمگینِ من؛ اگر ایندفعه کمی زودتر ببوسمت، میمونی؟