صدای جادویی

خوب به‌یاد دارم، آن سحر رویایی را که اولین متن جدی‌ام را در حدود هشت یا نه سالگی نوشتم!
آن‌زمان، قواعد نویسندگی را نمی‌دانستم؛ اما از روی غریزه‌ فقط سعی می‌کردم انرژی‌ ذهنم را جایی نقش بزنم.
همه چیز از صدای جادویی جاروی رفتگری زحمت‌کش شروع شد، که هنگامهٔ پگاه، شهر را برای آغازی دیگر، از آلودگی‌ها می‌روفت!
من هم بی‌درنگ مشغول شدم و رایانهٔ قدیمی را روشن کردم و مشغول آفرینش جملاتی شدم.
خاطرم نیست که واژگان و جملاتی که آنروز نوشتم، چه بود! اما هرچه که بود، همچون رویایی ساده و شیرین، دل مرا برای نوشتن افکار لطیف کودکانه‌ام ربود.
و پس از آن‌روز این مهم را دریافتم که از این پس باید واژگان مسافر ذهنم را، نه بر صفحهٔ بی‌جان رایانه، بلکه بر دل سپید کاغذ پیاده کنم.
اما افسوس که اولین متن من، برای همیشه در حافظهٔ آن رایانهٔ قدیمی، که الان معلوم نیست چه بر سرش آمده؛ باقی ماند!
امروز، پس از گذشت سال‌ها، من هنوز هم در هر پگاه با شنیدن صدای جادویی جاروی رفتگران که با آوای دلنشین پرندگان درآمیخته، ایده‌ای نو، و محرکی قوی برای دست به قلم شدن از دل سیاه خیابان، در اوج سکوت گرگ‌و‌میش آسمان، دریافت می‌کنم!
نمونه‌اش همین متن، که بازهم در پس شنیدن آن صدای جادویی، متولد شد!

#آسمان_کاویاری