حس کسی رو دارم که سخت در تلاش بود تا خلاف جریان آب شنا کنه اما الان تبدیل به یه آدم فلج شده که فقط چشماش قادر به حرکته. خودش رو تسلیم رودخونه کرده و تو سطحش شناوره و با هر جریانی که میاد از این ور به اون ور میره. دردی رو حس نمی‌کنه. نه از صخره‌های پیش رو می‌ترسه، نه از رسیدن به آبشار.
در رهاترین حالت ممکن خواسته یا ناخواسته خودم رو سپردم به جریان. هر طرف می‌خواد بره، بره. برام مهم نیست. حتی نمی‌دونم انتخاب کردم که برام مهم نباشه یا خودش اتفاق افتاده.
من، به یه بی‌حسی بزرگ تو زندگیم رسیدم. نگران چیزی نیستم. درست و غلط رو نمی‌تونم تشخیص بدم. کلی حرف می‌خوام به این متن اضافه کنم ولی حتی حوصله نوشتن ندارم.
همه‌ی اینا بخاطر اینه که از فکر کردن خسته‌ شدم.
مرحله آخر فکر کردن، فکر نکردنه.