كانون مستندسازان جهادى

📰 راه رفــتن‌های کــَبک...


:: بــخش پـــنجم و پــایانی
ابراهیم حاتمی‌کیا! در سال‌های گذشته، شش هفت بار سوریه و عراق رفتم، ماه‌ها با مردم این کشورها و دردهای‌شان زنده‌گی کردم، در محاصره‌ی جبهةالنصرة در حلب بودم، و در معرض حملات انتحاری‌های داعش در موصل. ۲۰ و چند تن از به‌ترین دوستان‌م که ماه‌ها با هم بودیم و قد چون رعنای‌شان در برابر دوربین‌م خرامیده بود، حالا زیر خروارها خاک خوابیده. شیربچه‌هایی که از همان جنس مردم سوریه و عراق و یمن در هر دم و بازدم‌شان سوژه‌ای خوابیده برای داستان و فیلم و مستند. ولی هیچ‌کدام‌شان برای‌م افسانه نبودند. کار هیچ‌کدام‌شان خرق عادت نبوده. قهرمانی‌های‌شان از نوع ابرقهرمان‌های «دی. سی. کامیکس» و «مارول» نبود ولی زنده‌گی هیچ کدام‌شان را در «ما به ازای به وقت شام»ت ندیدم. «ما به ازا»ی چه را ساخته‌ای؟ از حقیقت گفتن که این‌قدر سخت نیست. بهانه‌ی محذوریات امنیتی را برای آنانی بیاور که تو و آثارت را نشناسند. قصه‌سرایی از چیزی که داعش عَلَم کرده، ما به ازا نیست. بازی در زمین دشمن است. قهرمان‌های‌ت «ما به ازا»ی ماجرای سر بریدن‌های سواحل مصر شدند؟ درست. دیگر چرا سوار هواپیما شدند که به «قصر الجمهوری» یا هر جای دیگر در دمشق بخورند؟ قصه‌ی چیپ، اسپیشال‌افکت‌های چیپ، پست پروداکشن چیپ، ۱۰، ۱۵ میلیارد پول زبان بسته و... دوستان‌مان هم حق دارند تیتر بزنند «حاتمی‌کیا حماسه‌ای دیگر آفرید.» بی‌ رو دربایستی بگویم، تف سر بالا شده‌ای. حماسه نباشی چه باشی؟ با یک میلیارد دست‌مزد نگه‌ت ندارند به چه دل خوش کنی؟
ابراهیم حاتمی‌کیا! چند روز در دمشق و چند روز حلب و چند روز هم لاذقیه شد شناخت یک کارگردان از اقلیم داستان و لوکیشن فیلم؟ منی که مستند می‌سازم (اگر محذورات امنیتی بگذارد!)‌ برای یک اثر یک ساعتی، ماه‌ها در محل چرخ می‌زنم و از این ماه‌ها، دو هفته‌اش فقط آمدن حساب قصه، به دست‌م است، بعد تو با همان چند روز فِر خوردن همه چی دست‌ت آمد و چند تا نمای کوتاه در سوریه و الباقی در لوکیشن‌های نامربوط ایران و چهار تا عکس بی‌کیفیت از تدمر و صحاری شام و بقیه هم در پست پروداکشن در می‌آید! آن کروماکی‌ها، آن تصاویر بی‌ارزش، آن لرزش‌های دوربین که حرکات تیرهای رسام را هم تکان می‌داد و... نه برادرم. اخراجی‌های ده‌نمکی رسماً از تو جلو زده. این را ببین و خیلی رو راست بیا و بگو پول. برای پول می‌خواهم بسازم و این‌ها ربطی به انقلاب و آرمان و امام و شهدا ندارد. این‌ها را وجه المسامحه‌ی نفسانیات‌مان نکنیم.
ابراهیم حاتمی‌کیا! دوره‌ات تمام شده. اگر برای پول بسازی دیگر حذفی. این‌ور تو را برای خرج کردن‌های‌ت می‌خواهند و آن‌ور برای خرج شدن‌های‌ت. به خودت بیا. یک روز در سینمای ایران بِرَند بودی ولی حالا هر روز در ورطه‌ی سفارشی‌سازی فرو می‌روی. کاشکی این را در همان «بادی‌گارد»ت می‌فهمیدی. یک کار بَخس در حد تله‌تآتر با فیلم‌نامه‌ای بیانیه‌شکل و... با چهار میلیارد هزینه. برای چه؟ برای آن‌که تو به پول نیاز داشتی و دوستان به بیلان.
ابراهیم حاتمی‌کیا! با همه این‌ها که گفتم، دوست‌ت دارم که این‌همه وقت برای انذار دادن‌ت گذاشتم. تو را و سینمای دهه‌ی شصت و اوایل دهه‌ی هفتادت را. آن‌قدر هم نامرد نیستیم که ارزش‌ِ ارزش‌های‌ت را ندانیم و به ساده‌گی از کنارش بگذریم.
«ای بلبل عاشق، جز برای شقایق‌ها مخوان...»


https://t.me/Sohail_Karimi

📰 راه رفــتن‌های کــَبک...


:: بــخش چــهارم
ابراهیم حاتمی کیا! دوست داری مثل کبک راه بروی؟ «آرگو»ی بِن اَفلِک را که دیده‌ای؟ اصلاً پدر جد افلک هم ایران آمده بوده که بخواهد از ایران با لوکیشن ایران و میزانسن ایران بسازد؟ و می‌سازد. و خوب هم می‌سازد. مو لای درزش هم نمی‌رود. تو میان مردم سوریه زنده‌گی کرده‌ای؟ زنده‌گی کرده‌ای و مثل این فیلم‌های پیزوری که با لوکیشن اردن، افغانستان را می‌سازند و با لوکیشن مراکش، ایران را؟ دل‌ت خوش است اغلب مخاطبان فیلم‌ت سوریه را ندیده‌اند که حالا دار و درخت و کوه و دره‌ی ایران به سوریه نخورد. حتماً مشاورین‌ت هم گفته بودند همه در پست پروداکشن در می‌آید؟! در آمد؟ این کاریکاتور مضحک با آن افسانه‌ی خیالی. بعد می‌گویی سینما داستان است. بله داستان است ولی نه سوریه‌ی ما با شیربچه‌های‌ش. این قصه آن‌قدر واقعیات خوش‌پرداخت درش هست که نیازی به افسانه‌سرایی نداشته باشد. شما همان مقدار که در سوریه فِر خوردی تا با فضا آشنا شوی همان مقدار هم بیش‌تر می‌چرخیدی و سری هم به عراق و بعد یمن می‌زدی، دست‌ت می‌آمد که هر دم و بازدم سوری و عراقی و یمنی و حتا افغانستانی و پاکستانی، کلی قصه‌ی واقعی دارد و نه افسانه و تخیل. افسانه را بگذار همان دوستان آمریکایی‌مان در هالیوود می‌سازند. همان «ماروِل» و «دی.سی. کامیکس» و غیره و ذلک. شاید ما هم دو زار کار ازشان یاد گرفتیم. ولی فقط یاد بگیریم نه این‌که تقلید کنیم. خواستیم تقلید کنیم هم، قد و قواره‌مان را بلند می‌کنیم و پا می‌شویم می‌رویم لس‌آنجلس و با پول و امکانات و افسانه‌های‌شان برای‌شان قصه می‌گوییم. شاید هم گفتیم یکی از آن گنده‌های‌شان آمد این‌جا خودمان پول به‌شان دادیم تا برای‌مان بسازد. مثلاً یکی مثل آن اسکاتلندیِ دوست داشتنیِ ضد یهود «مِل گیبسون». فکر می‌کنی نمی‌شود؟ پول‌ش که هست، دغدغه‌اش را هم که داریم، روی‌مان هم زیاد. مثل آن دفعه، که البته «آقا» کار را خراب کرد! و گر نه داده بودیم در حد چی، «مل گیبسون» برای‌مان سینمایی بسازد. این‌که بگوییم امکانات‌مان محدود است و توقعات زیاد، دردی است که شاید برای خیلی‌ها جوک باشد، ولی برای ما خاطره است! ۱۰، ۱۵ میلیارد زبان بسته برای تو هزینه نشود برای که بشود؟ بالاخره باید هندوانه زیر بغل‌ت گذاشت که بغل آن‌وری‌ها نیفتی. به ما چه که در فتنه‌ی ۸۸ چه‌کاره بوده‌ای. به ما چه که وقتی دُردانه‌های‌ت بلندگوی کارگردانی‌ات را برده بودند بالای بام تا برای سران فتنه از همان «الله اکبر»های مجاهدان خلافت عراق و شام و تکفیری‌ها و ناصبی‌ها سر بدهند مستأصل مانده بودی که حق در کدام سو است. تو باید پول‌ت را بگیری و آن‌چه که ازت می‌خواهند را بسازی. حالا هر چه هم ساختی، ساختی. ابراهیم حاتمی‌کیایی دیگر. نازپروده‌ی سینمای ایران و نظام و انقلاب که حتا وزیر ارشاد وقت را تهدید می‌کنی اگر فلانی را از معاونت سینمایی برندارد با اعلام و داد و هوار می‌روی میوه‌فروشی پدرت را احیا می‌کنی و از سینما دست می‌کشی.
🔻ادامه دارد...


https://t.me/Sohail_Karimi