Кеше түнгі намаздан кейінгі Тарауих намазында керемет көрініске куә болған болатынмын. Бөліспеске болмады. Нағыз ағалық міндеттің қалай атқарылатынын көру бұйырыпты. 20 рака’ат намаздан кейін имамның көмейі жөнге, тілі икемге келмей жатқанда алдыңғы қатарлардан жас жігіт пен кішкентай інісінің бір – біріне жалтаңдап қарағанын көзім шалып қалды. Ол кішкентай батырдың онша рака’атты қит етпей шыдап бергенін қоя беріңіз, жүзінде күлкі, ағасының жасағанын қайталап қолын жаюда. Жымиып қала бердім.

Кейінірек ардақты Пайғамбарымыздың (Алланың оған игілігі мен сәлемі болсын) хадисі есіме түсті:

خَيْرُكُمْ خَيْرُكُمْ لأَهْلِهِ وَأَنَا خَيْرُكُمْ لأَهْلِي

Сендердің іштеріңдегі ең жақсыларың отбасыларыңа жақсы болғандарың және мен сендердің іштеріңдегі ең жақсысымын (отбасыма жақсы болғаныммен).

Әр – адамның мойнында жанындағы адамдар үшін міндеттері бар. Көшеде көркем мінезді, сабырлы, ақылды, мінсіз болуға асықпай, үйіміздегі әке – шешемізге, бауырларымызға ең үздік түрде қарым – қатынас жасайық. Себебі ең лайықты сол кісілер. Әйел, бала – шаға деп көпірмей – ақ қояйын, ол күйге әлі жетпедік.