شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی
غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

به شرطِ آن که مَنَت بنده‌وار در خدمت
بایستم، تو خداوندوار بنشینی

میان ما و شما عهد در ازل رفته‌ست
هزار سال برآید، همان نخستینی

چو صبرم از تو میسّر نمی‌شود چه کنم؟
به خشم رفتم و باز آمدم به مسکینی

به حکم آن که مرا هیچ دوست چون تو به دست
نیاید و تو بِه از من هزار بگزینی

به رنگ و بویِ بهار ای فقیر قانع باش
چو باغبان نگذارد که سیب و گل چینی

تفاوتی نکند گر تُرُش کنی ابرو
هزار تلخ بگویی، هنوز شیرینی

لگام بر سرِ شیران کند صلابتِ عشق
چنان کشد که شتر را مهار دربینی

ز نیکبختیِ سعدیست پایبند غمت
زهی کبوترِ مقبل که صیدِ شاهینی

مرا شکیب نمی‌باشد ای مسلمانان
ز روی خوب، لکم دینکم و لی دینی