وقتی کسیو از دست میدی، مثل این میمونه که یهو توی قلبت خالی میشه. انگار هیچی و هیچکس توش نیست، انگار دیگه هیچیو حس نمیکنی.
یچیزی روی دلت سنگینی میکنه. دقیقا نمیدونم اون چیز اسم خاصی داره یا نه؛ اما به یقین مطمئنم فقط همون فرد از دست رفته میتونه اون لحظه فقط با در آغوش گرفتنت، اون چیزو از روی دلت برداره.
میدونی، هیچوقت واقعا نمیشه اون کسی که یه زمانی همه‌چیزت بود رو فراموش کنی..
میتونی اولین ابراز احساساتات رو، اولین تجربه‌هات رو، شبایی که بخاطرش گل‌های بالشتتو با اشکات آبیاری میکردی فراموش کنی؟ خب معلومه که نه.
فقط انگار از یه دوره‌ای به بعد، میری وایمیسی یه گوشه و به گذشته‌ت و خاطراتی که داشتی نگاه میکنی، لبخند میزنی و درد کشیدن روحتو به‌یاد میاری..