تصحیح انتقادی نسخ خطی همراه با استاد نجیب مایل هروی

هو
"پیشگفتار"
در تابستان ۱۳۵۴ خورشیدی، در میان زنده یادان، استاد مجتبی مینوی و استاد رضا مایل هروی بحثی پیش آمد و بنده نیز در جمع آن دو نشسته بودم و گوش فرا می دادم. آقای مایل هروی به مانندِ دیگر هم وطنان زنده در آن روزگاران، در موردِ زبانِ مردم غور و حوالیِ آن بر این باور بود که نظرِ زنده یاد استاد عبدالحی حبیبی در خصوصِ زبان مردم غَرج الشّار (/غرجستان) و غور، پَشتو بوده است. وی در تاییدِ نظرش، عموماً، به پُتَه خَزانه نیز استناد کرده که پشتوزبانانِ شرقی (/پیشاور) بر اصالتِ آن تردید و تشکیک کرده اند. مرحوم مینوی نظرِ مرحوم عبدالحی حبیبی را تایید کرد و به این مناسبت، فتوکپی اوراقی از نُسخه عکسی خود را _ که بنده در آن روزگاران نمی شناختم_ به لحاظِ رای تاییدآمیز خود برای پدرم _مرحوم رضا مایل_ فرستاد.
نیک به یاد دارم که مرحومِ پدرم مباحث آن برگ های نسخه ی عکسی را با یکی از دوستان _که در آپارتمان می زیستند_ با صدای بلند فراخواند و سپس روی به این بنده کردند و گفتند: "اگر روزی نسخه ای کامل از این اثر یافتی، چه چاپی و چه عکس نسخه ی خطی، به انتشارِ آن اهتمام کن."
#نجیب_مایل_هروی
#رضا_مایل_هروی
#مجتبی_مینوی
#نشر_نو

هو

سرانجام پس از سال ها انتظار "از طریقت حاتمی تا پیشه های هرایی" منتشر شد. با سپاس از جناب آقای جعفری مدیریت محترم "نشر نو" و همکاران بزرگوارشان.

●●●پ.ن: تصویر دو مربوط به تاریخ قرارداد منعقد شده در باب این کتاب می باشد.

با احترام
۲۲ شهریور ۱۴۰۲

هو
"مقاومت برای ادبیات"

به بهانه ی بیست و دومین سالگرد ترور ناجوانمردانه ی احمدشاه مسعود:

وقتی از زحمات بانو ژیلا بنی یعقوب و تیم همراه شان با استاد نجیب مایل هروی مطالبی را به عرض رساندم، ایشان متعجب گشتند از این که زنان و مردان آزاده ای در ایران قلب شان برای هموطنان اصیل شان (ایرانیان دیروز) می تپد و از جان و دل برای فارسی زبانان افغانستان بدون هیچ ادعایی و فارغ از آن که چه پرچمی در افغانستان برافراشته است و یا سفارت خانه ی فارسی زبانان در تهران در اشغال کیست، تلاش می کنند. استاد مایل هروی با آن که پس از اجرای تور عرفانی به تهران رسیده بودند در تابستان ۱۴۰۱ به احترام زحمات این بزرگواران دیداری چهار ساعته با این بانوی شریف و رنج دیده داشتند. روح احمدشاه مسعود شاد و آرزوی پیروزی برای فرزند بزرگوارش و کلیه ی فارسی زبانان افغانستان.
مقاومت برای ادبیات همچنان در پنجشیر و مشهد ادامه دارد.

پ.ن یک: با تشکر از جناب آقای ع.د و بانوی گرامی شان برای زحمات و تدارکات آن شب به یاد ماندنی و با امید این که این پیاله ی شکسته (ایران،آریانا، تاجیکستان) دوباره به هم بپیوندند.

بااحترام
شهاب الدین مایل هروی
۱۴۰۲/۶/۱۸

هو
راه دین را به خدمت و بندگی و عمل توان دانستن، نه به قال و قیل و جدل. در هر حرکتی و فعلی خاصیتی است، نرمی و زاری کنی رحمت بری، و درشتی و سرکشی و بی ادبی کنی لعنت بری. اگر هزار سال بحث کنی که نرمی چرا رحمت می آورد؟ هرگز به بحث کشف نشود، به تجربه معلوم گردد. همچنان که هلیله اطلاق می آورد و سکنجبین صفرا می برد. دانه از زمین چون می روید یا منی در رحم چون آدمی می شود، علم آن را خدا داند. آدمیان را به تجربه معلوم شده است که ازین این می آید و از آن آن می آید. انبیا و اولیا و پیشینیان خدمت ها و بندگی ها کردند و بهره ها و دولت ها یافتند؛ زیرا که خاصیت خدمت این است که ثمره اش جنت باشد و ثمره‌ی عصیان محنت و خذلان. آتش را خاصیت گرمی است و آب و یخ را سردی. اوایلیان که عاقل بودند به خدمت به مقصود رسیدند؟ و آخریان می خواهند که بی خدمت به علم و بحث به مقصود رسند، از آن بی بهره و بی حاصل مانده اند. والله أعلم

صفحه ۲۰۶

#معارف_سلطان_ولد
#شرح_مثنوی_مولوی_موسوم_به_مخزن_الاسرار
#نجیب_مایل_هروی
#انتشارات_قطره
#انتشارات_مولی
#شهاب_الدین_مایل_هروی

هو
"پلشتان جز پلشتی نثار نمی کنند...!"

در روزگارِ معاصر (نیمه‌ی دوم سده‌ی پانزده هجری قمری یا نیمه‌ی دوم سده‌ی چهاردم خورشیدی و به لحاظِ فکری و تمدّنی نیمه‌ی نخستِ سده‌ی بیست و یکم میلادی (ترسایی) به هم آمیختن واژه های تاریخی و نام های اصطلاحی یکی از بیماری های واگیر اهل تحقیق شده است. مثال را همین واژه‌ی سفینه که کاربرد آن در قلمرو تدوین و تألیف به زبان عربی به سده‌ی ۴_۵. ق می رسد و در زبان فارسی متأخِّرتر است از تازی؛ بارِ معنایی صوری و معنوی خاص داشته است و پیشینیان به هر کتابی سفینه نمی گفته اند؛ این کتاب هم توسط کاتبِ یگانه نسخه اش مجموعه (صفحه ۵۵۴) نامیده شده است. این آمیختگی هاست که نرمک نرمک یک فرهنگ را از اعتبارِ تاریخیت_اش دور می کند و ....
(اما چه می توان گفت که گر دلی به سوزی،
پلشتان جز پلشتی نثار نمی کنند...!)
۹۰/۲/۲۵


#سفینه_شمس_حاجی
#میلاد_عظیمی
#ایرج_افشار
#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
#اکبر_ایرانی_قمی
#میراث_مکتوب
#انتشارات_سخن
#نجیب_مایل_هروی
#شهاب_الدین_مایل_هروی

هو
"مرگ نوعی آزادی است"
《تفاوت دیدگاه عارفی که عمری، یافت و عارفی که عمری، بافت...》

●مرگ یک رهایی و نوعی آزادی است در کشوری که از نامش تا .... پر است از فریب و نیرنگ و .... مرگ باز هم "رحمت" است. دکتر شفیعی مرگ را آمادگی ندارد!!!
صفحه ۲۹

#حالات_و_مقاماتِ_م.امید
#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
#ایرج_افشار
#مهدی_اخوان_ثالث
#نجیب_مایل_هروی
#شهاب_الدین_مایل_هروی
#انتشارات_سخن_سال_۱۳۹۰

هو

"خاطره سازی به سبک اتاق فکر مافیای فرهنگی"
"به مناسبت ۴ شهریور سالروز درگذشت م.امید"

مشکل مرحوم ایرج افشار با مرحوم اخوان ثالث در کجا ریشه‌ داشت؟
آیا لابی گران مرحوم افشار که یکی از آنها دکتر شفیعی کدکنی است با چسباندن خود به اهالی قلم در ایران و خاطره سازی های عجیب و غریب می خواهد سکان کشتی فرهنگی این کشور را که سال هاست در گل نشانده اند، هم چنان در دستان خویش نگه دارد؟؟!!
آیا جامعه‌ی فرهنگی ایران پی به این مهم نبرده است که اتاق فکر تصمیم می گیرد و آقای شفیعی کدکنی اجرا می کند؟؟!!


●●●این که چرا اخوان در کتابخانهٔ ملی نمی ماند، می باید اسناد اداری را جست و جو کرد. این نکته ای است مهم و .....

صفحه ۲۸

#حالات_و_مقاماتِ_م.امید
#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
#ایرج_افشار
#مهدی_اخوان_ثالث
#نجیب_مایل_هروی
#شهاب_الدین_مایل_هروی
#انتشارات_سخن_سال_۱۳۹۰

هو
"وقتی حاج آقا شفیعی کدکنی یارِ غارش را معادل با تمام ایران می پندارد!!!"

●این یکی از وجوه است: وجه باورمندانه/دیوانی اما وجوه دیگر نیز وجود داشته است. رجوع کنید به: حواشی بنده در کناره های مقالهٔ آقای شفیعی در همان شمارهٔ نامهٔ بهارستان، نسخهٔ کتابخانهٔ شخصی بنده که توفیق تدوین و نشر را بر اثرِ فشارهای خود شفیعی و یارِ غارش: افشار و لابی های آنان نیافت!!!
صفحه ۱۵

پ.ن: ایرج افشار و لابی گرانش از قم گرفته تا تهران و از دهلی گرفته تا لندن و واشینگتن همگی فدای ایران...

#دیوان_قائمیات
سروده: #حسن_محمود_کاتب
با مقدمه: #محمدرضا_شفیعی_کدکنی
تصحیح: #سید_جلال_حسینی_بدخشانی
#میراث_مکتوب
#اکبر_ایرانی_قمی
#نجیب_مایل_هروی
#شهاب_الدین_مایل_هروی

هو

"قلم یگانه تکیه گاه من است."

●وقتی کسی از علما و صوفیه به خاطر عذری که دارند و نزدِ من مقبول است به اعتراضات پاسخ نگوید و مرا نیز به جهتِ وسعت و کثرت مطالب توانِ بیان کافی نباشد، قلم _که یگانه تکیه گاه من است_ برمی دارم و جواب معترضان را پوزشگرانه می دهم: وَ مَن یَرجُ مَعرُوفَ البَعید فَانّها / یَدِی عَوَّلَت فی النّائباتِ عَلَی یَدِی. هرکسی به نیکی دیگران امید می بندد اما دستِ من در سختی ها بر دستِ دیگرم متّکی است.
صفحه ۳۷

#خاصیت_آینگی
تألیف: #نجیب_مایل_هروی
#نشر_نی
#شهاب_الدین_مایل_هروی

هو

"بر آیندگان روشن خواهد گشت که چه کسی بر مدار حق بوده است؟؟
آن عارفی که عمری یافت یا عارف نمایی که عمری بافت."

آیا واژهٔ اقناع می تواند برای شناخت و شناختِ شناختِ بایَزِد، "حقیقت" و "افسانه" را باز نماید؟!
چنین درکی در تفکّر، آن هم تفکّر عرفانی بایَزِد، آن هم در قلمروِ تحقیقِ آکادیمیکِ عرفانی (؟)، بهم بافی است. حتی متون سوخته و ساخته‌ی عرفانی که پای اقالیم فهم پیش می آید "انکار" را لااقل به صورتِ "انگار" پذیرفته‌اند. دقتّی در بعضی بیت های مثنوی نیز نشان می دهد که بحثِ علم/عرفان - شناخت به این سهولت نیست.
صفحه ۳۵

#نجیب_مایل_هروی
#دفتر_روشنایی
#از_میراث_عرفانی_بایزید_بسطامی
#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
#شهاب_الدین_مایل_هروی
#خاصیت_آینگی