Кўйлаклари хазон эди, хазон эди,
Бир қўлида ақраб, бирда мезон эди,
Кулгулари қиммат, ашки арзон эди,
Унга қандай севмайман, деб айтолардим.

Узуклари бармоғидан узилганди,
Суман сочи тароғидан узилганди,
Бу дунёдан узук кўнгли бузилганди,
Унга қандай севмайман, деб айтолардим.

Кўзларини кўзларимга ботирганди,
Қошларига ёшдан ўсма торттирганди,
Ўттиз йилда битта дардкаш орттирганди,
Унга қандай севмайман, деб айтолардим.

Кўриб қолса, кўзларига қочар жой йўқ,
Боладайин беркинади, кетар рой йўқ,
Бу дунёда ундан кўра гўзал ой йўқ,
Унга қандай севмайман, деб айтолардим.

Кетар бўлсам хайр демай кетинг, дерди
Билмайдики кетсам бошқа қайтолмасдим.
Севмасангиз севмайман деб айтинг, дерди,
Лекин сени севмайман, деб айтолмасдим.

© Vohid Luqmon

@Qalb_yoli