شفیع العالمین

🔺عن عبدالله بن أبي يعفور قال : قلت لابي عبدالله: إني اخالط الناس فيكثر عجبي من أقوام لايتولونكمويتولون فلانا وفلانا لهم أمانة وصدق ووفاء ، وأقوام يتولونكم  ليس لهم تلك الامانة ولا الوفاء ولا الصدق قال : فاستوى أبوعبدالله جالسا وأقبل علي كالغضبان ثم قال : لادين لمن  دان بولاية إمام جائر ليس من الله ، ولا عتب على من دان بولاية إمام عدل من الله.
قال : قلت : لادين لاولئك ولا عتب على هؤلاء؟ فقال : نعم لادين لاولئك ولاعتب على هؤلاء ، ثم قال : أما تسمع لقول الله : «الله ولي الذين آمنوا يخرجهم من الظلمات إلى النور» يخرجهم من ظلمات الذنوب إلى نور التوبة والمغفرة
لولايتهم كل إمام عادل من الله ، قال الله : «والذين كفروا أوليائهم الطاغوت يخرجونهم من النور إلى الظلمات».
قال : قلت : أليس الله عنى بها الكفار حين قال : «والذين كفروا» قال : فقال : وأي نور للكافر وهو كافر فاخرج منه إلى الظلمات؟ إنما عنى الله بهذا أنهم كانوا على نور الاسلام فلما أن تولوا كل إمام جائر ليس من الله خرجوا بولايتهم إياهم من نور الاسلام إلى ظلمات الكفر فأوجب لهم النار مع الكفار فقال :
[اولئك أصحاب النار هم فيها خالدون] 


🔹ابن ابی یعفور گفت به حضرت صادق (علیه السلام) عرض کردم: من با مردم مراوده دارم، بسیار در شگفتم از اینکه عده ای از مردم هستند ولایت نسبت به شما ندارند، فلانی و فلانی را دوست دارند، اما امین و راستگو و باوفایند، عده ای نیز هستند که شما را دوست می دارند و دارای ولایتند ولی آن امانت و وفا و راستگویی را ندارند. حضرت صادق (علیه السلام) این سخن را شنید راست نشست و مانند شخص خشمناک روی به من کرده فرمود: آنهائی که دوستی دارند نسبت به هر پیشوای ظالمی که از جانب خدا منصوب نشده دین ندارند. کسانی که ولایت دارند نسبت به امام عادلی که از طرف خداست بر آنها سرزنش و عتابی نیست. عرض کردم آنها دین ندارند و اینها سرزنش نمی شوند؟ فرمود آری آنها دین ندارند و اینها سرزنش نمی شوند. 
 سپس فرمود: مگر این آیه را نشنیده ای که خداوند می فرماید: الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور خدا پشتیبان کسانی است که ایمان آورده اند آنها را از تاریکیها بسوی نور می برد، یعنی از تاریکیهای گناه بسوی نور توبه و مغفرت می برد به واسطه دوستی و ولایت با امام عادلی که از جانب خدا است. 
 و نیز می فرماید: و الذین کفروا اولیائهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات. ابن ابی یعفور می گوید عرض کردم مگر منظور از این آیه کفار نیست به دلیل اینکه می فرماید و الذین کفروا. فرمود مگر کفار در حال کفر نور دارند که از نور به تاریکیها برده شوند. 
 همانا منظور این اشخاصند که به واسطه دوست داشتن پیشوایان ستمگری که از جانب خدا منصوب نشده اند، از نور اسلام به تاریکیهای کفر کشیده می شوند، آتش بر آنها با کفار واجب شده از اینرو خداوند می فرماید: اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون این دسته، اهل آتشند و در آنجا همیشه خواهند بود. 


📚تفسير العياشي ج ١ ص ١٣٨ ، والاية في سورة البقرة ، ٢٥٧
بحار الأنوار  ج ۷۲  ص ۱۳۵

🔴إني أرحم بکم من أنفسکم...

🔺عن ابی اسامة زید الشحام قال:
قلت لابی عبدالله (علیه السلام) اسمی فی تلک الاسماء یعنی فی کتاب اصحاب الیمین؟
قال: نعم
و عنه ایضا قال:
قال لی ابو عبدالله (علیه السلام)!
یا زیدکم اتی لک سنة؟
قلت کذا و کذا
قال: یا ابا اسامة ابشر فانت معنا و انت من شیعتنا، اما ترضی ان تکون معنا،
قلت: بلی یا سیدی فکیف لی ان اکون معکم
فقال: یا زید ان الصراط الینا و ان المیزان الینا و حساب شیعتنا الینا و الله یا زید اني ارحم بکم من انفسکم و الله لکانی انظر الیک و الی الحرث بن مغیرة النضری فی الجنة فی درجة واحدة.


🔹 ابو اسامه گفت به حضرت صادق (علیه السلام) عرض کردم آیا اسم من در جمله اصحاب یمین نوشته شده فرمود آری.
از او نیز نقل شده که حضرت صادق (علیه السلام) پرسید از من!
چند سال داری؟
گفتم اینقدر
فرمود: ابا اسامه بشارت باد تو را، تو با ما هستی و از شیعیان مائی آیا خشنود نیستی از اینکه با ما باشی.
عرض کردم آقای من چگونه ممکن است مثل من با شما باشد.
فرمود ای زید! صراط، قیامت و میزان اعمال در اختیار ما است حساب شیعیان ما نیز در دست ما است به خدا سوگند ای زید!
من به شما از خودتان مهربانترم.
بخدا قسم گویا می بینم تو و حرث بن مغیره را در بهشت به یک درجه مساوی. 


📕الکنی و الالقاب(محدث قمی)ج ۱ص۶

🔴آخرین وصیت امام صادق علیه السلام...


 🔺عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ‏:دَخَلْتُ عَلَى أُمِّ حَمِيدَةَ أُعَزِّيهَا بِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَبَكَتْ وَ بَكَيْتُ لِبُكَائِهَا- ثُمَّ قَالَتْ :
يَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ رَأَيْتَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عِنْدَ الْمَوْتِ- لَرَأَيْتَ عَجَباً فَتَحَ عَيْنَيْهِ- ثُمَّ قَالَ : اجْمَعُوا لِي كُلَّ مَنْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُ قَرَابَةٌ- قَالَتْ : فَلَمْ نَتْرُكْ أَحَداً إِلَّا جَمَعْنَاهُ قَالَتْ فَنَظَرَ إِلَيْهِمْ- ثُمَّ قَالَ :
إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ (١)

🔹ابو بصير گفت خدمت ام حميد(همسر امام صادق علیه السلام)رسيدم كه او را به در گذشت حضرت صادق(علیه السلام) تسليت بگويم .
شروع به گريه كرد. من نيز از گريه او اشكم جارى شد.
گفت اگر هنگام درگذشت حضرت صادق(علیه السلام) میبودى چيز عجيبى مشاهده مي كردى.
حضرت صادق(علیه السلام) چشم باز كرد و فرمود هر كس با من خويشاوندى دارد بگوئيد بيايد.
همه را جمع كرديم. نگاهى به آنها نموده فرمود:
بشفاعت ما نخواهد رسيد كسى كه نماز خود را سبك شمارد.


♦️قال اميرالمؤمنين في حديث المفاخرة
"أَنَا صَلَاةُ الْمُؤْمِن..."(٢)


▪️اللهم ثبت أقدامنا علي ولاية اميرالمؤمنين عليه السلام



📚(۱)ثواب الأعمال ص ٢٢٨
روضة الواعظين ج ٢ ص ٣١٨
فلاح السائل ص ١٢٧
بحار الأنوار ج ٤٧ ص ٢
العوالم ج ٢٠ ص ١١٦٧
(۲)حلية الأبرار ج ۲ ص ۱۲۳
الفضائل لابن شاذان ص ۸۳
غاية المرام ج ۵ ص ۱۴۹ بأختصار

يا ملجأ العاصين
ويا رجاء المذنبين
ويا أمان الخائفين
یاسیدی یامولای یاامام صادق علیه السلام


🔴غفرنالك جميع ذنوبك لحرمة شفعائك...


🔺روى الإمام الصادق (علیه السلام ) أنه كان جالساً في الحرم في مقام ابراهيم (علیه السلام ) فجاءه رجل شيخ كبير قد فنى عمره في المعصية ، فنظر إلى الصادق (علیه السلام )
فقال نِعم الشفيع إلى الله للمذنين ثم أخذ بأستار الكعبة وأنشأ يقول:

بحق جلاء وجهك يا وليي بحق الهاشمي الابطحي
بحق الذكر إذ يوحى إليه بحق وصيه البطل الكمي

بحق أئمة سلفوا جميعاً على منهاج جدهم النبي
بحق القائم المهدي إلا غفرت خطيئة العبد المسيء

قال: فسمع هاتفاً يقول: يا شيخ كان ذنبك عظيماً ولكن غفرنا لك جميع ذنوبك لحرمة شفعائك ، فلو سألتنا ذنوب أهل الارض لغفرنا لهم غير عاقر الناقة وقتلة الأنبياء والأئمة الطاهرين.


📚الفضائل لابن شاذان ص 66،
بحار الأنوار ج 91 ص 20،
مستدرك الوسائل ج 5 ص 230

🔴نوح الائمه گفت نوحوا علی الحسین...


🔺عن زيد الشحام قال: كنا عند أبي عبد الله (علیه السلام) ونحن جماعة من الكوفيين، فدخل جعفر بن عفان على أبي عبد الله (علیه السلام) فقربه وأدناه ثم قال: يا جعفر,
قال: لبيك جعلني الله فداك،
قال: بلغني أنك تقول الشعر في الحسين (علیه السلام) وتجيد؟
فقال: له نعم جعلني الله فداك،
فقال: قل,
فأنشده (علیه السلام) ومن حوله حتى صارت له الدموع على وجهه ولحيته،
ثم قال: يا جعفر والله لقد شهدك ملائكة الله المقربون ها هنا يسمعون قولك في الحسين (علیه السلام) ولقد بكوا كما بكينا أو أكثر، ولقد أوجب الله تعالى لك يا جعفر في ساعته الجنة بأسرها وغفر الله لك،
فقال يا جعفر ألا أزيدك؟
قال: نعم يا سيدي،
قال: ما من أحد قال في الحسين (علیه السلام) شعرا فبكى وأبكى به إلا أوجب الله له الجنة وغفر له.


🔹از زید شحام :«ما جماعتی بودیم از اهل کوفه نزد ابی عبدالله صادق(علیه السلام) که جعفر بن عفّان در آن حال وارد شد بر آن حضرت. پس آن بزرگوار را به پیش خود و نزدیک خود نشانید و فرمود: ای جعفر!
عرض کرد: لبیک ، خدا مرا فدای تو گرداند
پس آن جناب فرمودند:
به من رسیده که تو خوب شعر می گوئی در مصیبت حسین.
پس عرض کرد: آری
خدا مرا فدای تو گرداند
فرمودند : بخوان
پس من برای او خواندم
آن حضرت گریه کرد و کسانی هم که در اطراف او بودند گریستند، تا اندازه ای که اشک ها بر روی ریش او جاری شد.
پس فرمود: ای جعفر!
به خدا سوگند ملائکه مقربین خدا در اینجا حاضر شدند و می شنوند گفتار تو را در مصیبت حسین(علیه السلام)، و هر آینه گریه کردند، همچنان که ما گریه کردیم و بیشتر، و واجب گردانید برای تو بهشت را جعفر در همین ساعت، و همه آنها، و آمرزید برای تو.
پس فرموند: ای جعفر! آیا زیاد نکنم برایت؟
گفتم: چرا ای آقای من.
فرموند: نیست احدی که شعری بگوید در مصیبت حسین و بگرید و بگریاند به آن دیگری را مگر اینکه واجب می گرداند خدای بر او بهشت را و او را می آمرزد.


📚رجال الكشي ص ۲۸۹
بحار الأنوار ج ۴۴ ص ۲۸۲
وسائل الشيعة ج ۱۴ ص ۵۹۳
العوالم ج ۱۷ ص ۵۴۰

🔴«تعاوَوا عَوْيَ الكلاب»
مانند سگان عوعو می کردند ...


🔺من كرامات اﻹمام أبي عبد الله جعفر بن محمد الصادق (صلوات الله وسلامه عليه)

أنّ المنصور الدوانيقي (لعنه الله) لمّا أراد قتلَ أبي عبداللَّه «عليه السلام»، استدعى قوماً من الأعاجم يقال لهم البَعَرْعَر لا يفهمون ولا يعقلون، فخلع عليهم الديباج المثقل والوشي المنسوج، وحُملت إليهم الأموال، ثمّ استدعاهم - وكانوا مائة رجل - وقال للترجمان: قل لهم: إنّ لي عدوّاً يدخل علَيّ الليلة، فاقتلوه إذا دخل.
فأخذوا أسلحتهم ووقفوا ممتثلين لأمره، فاستدعى [المنصورُ] جعفراً «عليه السلام» وأمره أن يدخل وحده، ثمّ قال للترجمان: قل لهم: هذا عدوّي فقطِّعوه.
فلمّا دخل الإمام تعاوَوا عَوْيَ الكلاب، ورَمُوا أسلحتهم، وكتّفوا أيديَهم إلى ظهورهم، وخرّوا له سُجّداً ومرّغوا وجوههم على التراب. فلمّا رأى المنصور ذاك خاف وقال [للصادق «عليه السلام»]: ما جاء بك؟
قال «عليه السلام»: أنت، وما جئتُك إلّا مغتسلاً محنَّطاً،
فقال المنصور: معاذ اللَّه أن يكون ما تزعم، ارجع راشداً.
فخرج جعفر «عليه السلام» والقوم على وجوههم سُجّداً، فقال [المنصور] للترجمان: قل لهم: لِمَ لا قتلتم عدوَّ الملِك؟ فقالوا: نقتلُ وليَّنا الذي يلقانا كلَّ يوم، ويدبّر أُمورنا كما يدبّر الرجل أمرَ ولْده، ولا نعرِف وليّاً سواه؟! فخاف المنصور من قولهم، فسرّحهم تحت الليل، ثمّ قتلَه «عليه السلام» بعد ذلك بالسمّ.


🔹کرامتی از کرامات بی کران حضرت صادق آل محمد (صلوات الله علیه وعلیهم اجمعین)

زمانی که منصور دوانیقی (لعنة الله عليه) اراده قتل حضرت صادق علیه السلام نمود، قومی از عجم که به ایشان "بعرعر" گفته می شد را به نزد خود خواند که نه مى فهميدند و نه مى انديشيدند (و برای مال دنیا دست به هر کاری می زدند).

منصور برای آنان پارچه های ابریشمی سنگین و جامه های بافته شده از جواهرات و اموال زیاد فرستاد، آنگاه ایشان را که صد نفر بودند فراخواند و به مترجم آنان گفت: به اینان بگو، من دشمنی دارم که امشب بر من وارد می شد، پس هر زمان که داخل شد او را به قتل برسانید !
پس آنان سلاح برداشتند و برای امتثال امر منتظر ایستادند.

آن گاه منصور حضرت صادق علیه السلام را طلبید و امر کرد که به تنهایی وارد شود و به مترجم گفت: بگو این دشمن من است، او را قطعه قطعه کنید !

همین که امام وارد شدند، قوم عجم همچون سگان عوعو کردند، سلاح خود گذاشتند و دستها را به پشت کمر بستند و در برابر آن حضرت به سجده افتادند و صورتها را به خاک می مالیدند !

منصور از این صحنه ترسید و به حضرت گفت: چه چیز تو را به اینجا خواند؟
فرمود: خود تو، و من نزد تو نیامدم مگر با غسل و حنوط شهادت.

منصور گفت: پناه می برم به خدا از آنچه درباره من گمان کردی، محترمانه به خانه باز گرد !

حضرت صادق علیه السلام خارج شدند در حالی که هنوز قوم عجم به سجده بودند؛ منصور به مترجم گفت: بگو به ایشان چرا دشمن پادشاه را نکشتید ؟!

گفتند: چگونه بکشیم کسی را که مولای ماست و هر روز به دیدارمان می آید و امور ما را تدبیر می کند آنگونه که پدری امر فرزندانش را، و ما مولایی جز او نمی شناسیم؟!

منصور از کلام ایشان ترسید و همان شبانه آنان را مرخص نمود و چندی بعد حضرت را با سم به شهادت رساند.


📚مشارق انوار اليقين
بحار الانوار