Sweet Shelter Of Mine

خدایی هرچی فکر کردم دیدم باید هشتگ #aesthetics هم بزنم. خیلی خوشگلن پدسگا.

بعد از گذشت بیش از ۴۰ سال تا حالا فقط سه تا گنج (شیکاگو ۱۹۸۳، کلیولند ۲۰۰۴ و بوستون ۲۰۱۹) از گنج های ۱۲ گانه آقای پرایس از زمین بیرون اومده و راهی هم برای مطمئن شدن از راه حل های احتمالی برای رسیدن به گنج های احتمالی وجود نداره.

عده زیادی از ادما از پیدا شدن این آثار هنری ناامید شدن؛ چرا که تغییرای زیادی توی شهرای مختلف امریکا از زمانی که پرایس نقشه رسیدن به این گنجها رو طراحی کرده بوجود اومده و خیلی از سرنخ هایی که مدنظرش بوده شاید الان بطور کلی نیست و نابود شده باشن.

تا طرفای سال ۲۰۱۹ یه سایت منحصر به افرادی که دنبال این گنج ها میگشتن به اسم 12treasures.com در دسترس بود ولی به دلیل نزاع و مشکلاتی که بین ادمین و کاربرای دیگه پیش اومد درحال حاضر فعال نیست و اطلاعات خاصی توش وجود نداره‌. ساب ردیت یا فروم فعال و بدردبخوری هم از این هانت بجا نمونده و درحال حاضر اگر کسی هنوز هم بصورت جدی دنبال این گنج هاست، دنیا ازش خبر نداره.

نقاشیای زیر ۱۲ تا عکسین که توی کتاب the secret وجود دارن و راه پیدا کردن گنج های پرایسن:

پ.ن: اگه دوست داشتید (و حال داشتم😂) بگید بعدا درمورد اینکه اون سه تا گنج چجوری پیدا شدن هم براتون بگم.

یه سال پیش این موقع این دیلی رو زدم و راستش فکر نمیکردم سال بعدش تو روز هالووین به چیزی غیر از "هالووین" فکر کنم.
Call me غرب زده or whatever
ولی این موقع سال همیشه موقعی بود که میتونستم به ماه، به کارتام، به فیلم و بازی ترسناک، به یه کاستوم جدید و خوب (که صدالبته با متریال بی کیفیت و لوازم آرایش ۱۰۰ ساله مامانم تولید شده بود؛ ولی واسه من بطرز عجیب و بچگانه ای هیجان انگیز بود) فکر کنم و بگم دنیا امشب واسه من وایمیسه‌.
فردا یه امتحان مهم داری؟ بدرک
برای کسی اهمیت نداره همراهیت کنه؟ چه بهتر
خسته ای؟ درمیره خستگیت
از ساعت ۸ صبح داری روی یه جفت شاخ که با پیپرماشه درست کردی کار میکنی و بازم خوب درنیومده؟ کیفش به همینه
هیچ چیز نمیتونه هالووینو خراب کنه و جادوشو ازش بگیره‌. چون بهرحال؛
" life's no fun without a good scare."

هنوزم ماه قشنگیاشو داره و کارتا و شمعای روی میزم چارم جادوییشونو.
هنوزم اگه از من بپرسین بتادین بهترین گزینه برای فیک کردن خونه و رنگ اکلریک از همه رنگا بهتر از صورت پاک میشه.
ولی امسال نگران ترسیم که از فکر بیرون نمیره
از رد خونی که به این راحتیا پاک نمیشه
از آينده ای که به این زودیا از راه نمیرسه و از بچه ای که بدون کاستوم و بازی و فیلم هرروزشو داره با ترسای جدی تو هالووین زندگی میکنه.
ولی امسال امید هم دارم. امید دارم که سال بعد به این متن نگاه کنم و لبخند بزنم.
به این که سال بعد این موقع، کارتام و شمعام و چارمشون بیرون از خونه با من این روزو جشن بگیرن.

احتمالا دلیل اینکه درد عاطفی انقدر غیرقابل تحمل تر از درد جسمیه اینه که گریزی ازش نیست.
شما هیچوقت آدمی با دست شکسته رو تو خیابون نمیبینید که از ترس اینکه دستش هیچوقت دیگه جوش نخوره اشک تو چشماش جمع بشه.
هیچ دندون دردی نداشتید که بخواید براش به لحظه ای که دندونتون درد گرفت برگردید و دوباره و دوباره فکر کنید اگه چکار نمیکردید دندونتون سالم میموند.
هیچ کسی بعد از عمل آپاندیس وسط فیلم جنایی که همه محو نقطه حساس تعقیب و گریزن به این فکر نمیکنه که آپاندیسشم رنگ کراواتی که پلیس بدبخت زده رو میپسندید.
هیچ قرص مسکنی برای آروم کردن درد کسی که از ترس آینده خوابش نمیبره وجود نداره.
هیچ حواس پرتی ای برای کسی که ورشکسته شده از شرایطش نیست.
لحظه به لحظه اوقات کسی که عزیزانش تو دردسر افتادن با درد اون دردسر پر میشه.
پس میتونم فلسفه somatization رو با مغز استخون، با همه وجود درکش کنم؛
انگار مغزت طی یه تلاش مذبوحانه به بدنت میگه ببین بیا این دردو به فرزندخوندگی بپذیر. خواهش میکنم از من بگیرش چون نمیدونم چطوری بزرگش کنم. نمیدونم این به زبون تو چه چیزی از آب در میاد؛ تهوع؟ سردرد؟ درد فلج کننده ی پا؟ قطع عضو؟ مرگ آنی؟ عالیه! برام مهم نیست! هرچی که هست فقط بگیرش چون من دیگه نمیتونم پیش خودم نگهش دارم.

Sweet dool of mine 🤝

دقیقا موقعی که باخودم میگم دیگه بیشتر از این غصه و نگرانی تو دلم جا نمیشه میبینم که عه. شد.

What?
Magnets are nice