آیة_۱۸۶
*💫وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ﴿۱۸۶﴾💫*
ترجمه: و هر گاه که از تو در مورد من سوال کنند بنده گانم، پس نزدیک هستم! قبول میکنم دعا(سوال، عبادات داعی را) وقتیکه مرا میخواند، پس باید دعوت(احکام) مرا (نیز) بپذیرند، و به من ایمان(خالص) داشته باشند، تا باشد که راه یابند (و به مقصد برسند)!۞
بعضی موضوعات در قرآن کریم است که در میان آن الله متعال یک آیة قوت، توحید و یا اخطاری از طرف خود ذکر میکند، که این را اکثر علما جمله‌ی معترضه میگویند ولی اکثر شیخان ما ادخال الهی میگویند که این مناسب تر است.
و این آیة ۱۸۶ هم ادخال الهی است چون آیة قبلی هم احکام در مورد رمضان است و بعدی هم، که این ادخال الهی است که آیة قبل و بعد در مورد رمضان است و این آیة که اگر کسی در مورد من پرسید من قریب هستم و قبول میکنم دعای دعا کننده را...، پس این آیة نه بر بعدی تعلق دارد و نه به قبلی، این یک آیة ادخال الهی است بخاطر بیداری انسان است.
مصنف جواهر القرآن(شیخ غلام الله خان) مینویسد: چون که روزه بخاطر قرب الهی یک وسیله است، به همین خاطر فرموده که ای بنده من ! تو برای من به وسیله‌ی نماز و روزه ، قرب حاصل میکنی از همین لحاظ فرموده که من قریب هستم بر شما، احکام‌من را قبول کنید ، و بر من ایمان داشته باشید تا که به راه هدایتی که هستید در آن قوی و مستحکم بمانید.
پس این آیة تعلق پیدا کرد با آیة ماقبل زیرا روزه سبب قرب الهی میباشد.
﴿وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ﴾ طبق رای امام رازیؒ که میفرماید: در قرآن کریم این سوال مبهم است و ذکر نشده که کسی سوال کرده است "کجاست الله" مگر از جواب معلوم میشود که سوال کرده شده، حتما کسی سوال کرده، ویا بعضی ها سوال داشتند در داخل سینه‌ی خود ، پس جواب ذکر فرمود که (من قریب هستم).
بعضی شیخان دیگر میفرمایند: چطور آیة با آیات ماقبل و مابعد ربط ندارد، اگر ادخال الهی هم است بازهم به قسم یک اخطار ذکر شده چون روزه که در بسیاری اوقات انسان گرسنه و تشنه میشود، یعنی انسان اگر برود در اطاق تاریک و پنهانی غذا و یا آبی بخورد، الله متعال از همین لحاظ آیة فرستاد که در هر حالت من بسیار نزدیک هستم.
در سورة ق میفرماید که من از شاه رگ گردن هم بر شما نزدیک هستم.
جواب دیگر این است که روزه سبب قرب الهی میشود وقتی که بنده به الله تعالی نزدیک شود دیگر سوالات و حاجت های او هم که دعا میکند سبب قبولیت قرار میگیرد.
همچنان این آیة دلیل بر این هم است که هر انسان وقتی عمل نیکی کرد بر آن دعا بخواهد از الله تعالی که سبب قبولیت میشود.
همچنان ربط این آیة با آیة قبل در این هم است که فرموده ﴿ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ ﴾ بزرگی الله تعالی را بیاد داشته باشید(بیان کنید)، پس در ادامه‌ی همین فرموده که من نزدیک هستم مرا از یاد نبرید.
﴿سَأَلَكَ﴾ سوال کردن دو نوع است،
_ دعاﺀُالمسئله یعنی پرسیدن یا طلب کردن مسئله و یا چیزی است که از انسان پرسیده یا بالواسطه خواسته میشود ، بخاطریکه اسباب در بین است.
_ دوم دعا العبادت (ندای غایبانه که اسباب در میان نباشد) هست که دعا (طلب یا ندای غایبانه ازکسی) نوعی از عبادت است که از مخلوق قطعا جایز نیست و شرک به الله تعالی است.
مثال های آن هم واضح است قسمی که عیسی علیه السلام فرمودند (کی است که امداد دین الله متعال شود همراه من؟ حواریون جواب میگویند که ما همرای تان مددگاران دین هستیم) و همچنان ذوالقرنین میفرماید( شما امداد من را با قوت افرادی کنید) که با اسباب از بندگان طلب کردن جایز است.
در سورة الانعام الله متعال میفرماید:﴿ قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴾[الانعام؛ ۴۰]
ترجمه: بگو: «به من خبر دهید اگر عذاب الله تعالی به سراغ شما آید، یا قیامت بر پا شود، آیا غیر از الله تعالی را می خوانید اگر راست می گویید؟!»
در آیة فوق به دعا العبادت اشاره گرديده است .
🍃 *رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ* 🍃
🍃 *وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّ‌حِيم* 🍃
ادامه دارد إن شاء الله....
" *ومن الله توفیق* "
•┈┈•☆💞☆•┈┈•
@TafsirAsaan
•┈┈•☆💞☆•┈┈•
*💫وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ﴿۱۸۶﴾💫*
ترجمه: و هر گاه که از تو در مورد من سوال کنند بنده گانم، پس نزدیک هستم! قبول میکنم دعا(سوال، عبادات داعی را) وقتیکه مرا میخواند، پس باید دعوت(احکام) مرا (نیز) بپذیرند، و به من ایمان(خالص) داشته باشند، تا باشد که راه یابند (و به مقصد برسند)!۞
بعضی موضوعات در قرآن کریم است که در میان آن الله متعال یک آیة قوت، توحید و یا اخطاری از طرف خود ذکر میکند، که این را اکثر علما جمله‌ی معترضه میگویند ولی اکثر شیخان ما ادخال الهی میگویند که این مناسب تر است.
و این آیة ۱۸۶ هم ادخال الهی است چون آیة قبلی هم احکام در مورد رمضان است و بعدی هم، که این ادخال الهی است که آیة قبل و بعد در مورد رمضان است و این آیة که اگر کسی در مورد من پرسید من قریب هستم و قبول میکنم دعای دعا کننده را...، پس این آیة نه بر بعدی تعلق دارد و نه به قبلی، این یک آیة ادخال الهی است بخاطر بیداری انسان است.
مصنف جواهر القرآن(شیخ غلام الله خان) مینویسد: چون که روزه بخاطر قرب الهی یک وسیله است، به همین خاطر فرموده که ای بنده من ! تو برای من به وسیله‌ی نماز و روزه ، قرب حاصل میکنی از همین لحاظ فرموده که من قریب هستم بر شما، احکام‌من را قبول کنید ، و بر من ایمان داشته باشید تا که به راه هدایتی که هستید در آن قوی و مستحکم بمانید.
پس این آیة تعلق پیدا کرد با آیة ماقبل زیرا روزه سبب قرب الهی میباشد.
﴿وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ﴾ طبق رای امام رازیؒ که میفرماید: در قرآن کریم این سوال مبهم است و ذکر نشده که کسی سوال کرده است "کجاست الله" مگر از جواب معلوم میشود که سوال کرده شده، حتما کسی سوال کرده، ویا بعضی ها سوال داشتند در داخل سینه‌ی خود ، پس جواب ذکر فرمود که (من قریب هستم).
بعضی شیخان دیگر میفرمایند: چطور آیة با آیات ماقبل و مابعد ربط ندارد، اگر ادخال الهی هم است بازهم به قسم یک اخطار ذکر شده چون روزه که در بسیاری اوقات انسان گرسنه و تشنه میشود، یعنی انسان اگر برود در اطاق تاریک و پنهانی غذا و یا آبی بخورد، الله متعال از همین لحاظ آیة فرستاد که در هر حالت من بسیار نزدیک هستم.
در سورة ق میفرماید که من از شاه رگ گردن هم بر شما نزدیک هستم.
جواب دیگر این است که روزه سبب قرب الهی میشود وقتی که بنده به الله تعالی نزدیک شود دیگر سوالات و حاجت های او هم که دعا میکند سبب قبولیت قرار میگیرد.
همچنان این آیة دلیل بر این هم است که هر انسان وقتی عمل نیکی کرد بر آن دعا بخواهد از الله تعالی که سبب قبولیت میشود.
همچنان ربط این آیة با آیة قبل در این هم است که فرموده ﴿ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ ﴾ بزرگی الله تعالی را بیاد داشته باشید(بیان کنید)، پس در ادامه‌ی همین فرموده که من نزدیک هستم مرا از یاد نبرید.
﴿سَأَلَكَ﴾ سوال کردن دو نوع است،
_ دعاﺀُالمسئله یعنی پرسیدن یا طلب کردن مسئله و یا چیزی است که از انسان پرسیده یا بالواسطه خواسته میشود ، بخاطریکه اسباب در بین است.
_ دوم دعا العبادت (ندای غایبانه که اسباب در میان نباشد) هست که دعا (طلب یا ندای غایبانه ازکسی) نوعی از عبادت است که از مخلوق قطعا جایز نیست و شرک به الله تعالی است.
مثال های آن هم واضح است قسمی که عیسی علیه السلام فرمودند (کی است که امداد دین الله متعال شود همراه من؟ حواریون جواب میگویند که ما همرای تان مددگاران دین هستیم) و همچنان ذوالقرنین میفرماید( شما امداد من را با قوت افرادی کنید) که با اسباب از بندگان طلب کردن جایز است.
در سورة الانعام الله متعال میفرماید:﴿ قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴾[الانعام؛ ۴۰]
ترجمه: بگو: «به من خبر دهید اگر عذاب الله تعالی به سراغ شما آید، یا قیامت بر پا شود، آیا غیر از الله تعالی را می خوانید اگر راست می گویید؟!»
در آیة فوق به دعا العبادت اشاره گرديده است .
🍃 *رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ* 🍃
🍃 *وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّ‌حِيم* 🍃
ادامه دارد إن شاء الله....
" *ومن الله توفیق* "
•┈┈•☆💞☆•┈┈•
@TafsirAsaan
•┈┈•☆💞☆•┈┈•