نجواهای ناکجا

☑🖋


تمام ضرورت‌های علمی امروزِ ما، برای هزاران سال، هدفِ عمیق‌ترینِ تحقیرها بوده‌اند؛ به واسطه‌ی آنها [کشیشان_روحانیون] انسان را از همنشینی با انسان‌های "شریف" محروم کرده‌اند. او را "دشمن خدا"، "تحقیرکننده‌ی حقیقت"، "جن‌زده" می‌پنداشته‌اند. در مقام، کاروَرز علم، در شمار نجس‌ها بود.

🖋 #فردریش_نیچه
📓 #دجال


@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


خوشبختیِ من در این است که بر خوشبختیِ دیگران بیافزایم.

برای خوشبخت‌بودن، نیازمند خوشبختی همگانم.

🖋 #آندره_ژید
📓 #مائده‌های_تازه


@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


#دیالوگ
سریال #لاست، فصل ششم، قسمت هشتم

لاک: متاسفم کیت!
کیت: ببخشید؟
لاک: بخاطر رفتار کلیر! مسئولیت اون با منه. من بهش گفتم بچه‌شو دیگران بردن.
کیت: و چرا اینو بهش گفتی؟
لاک: تا حالا دشمن داشتی کیت؟ کسی که لازم داشته باشی ازش متنفر باشی؟ وقتی کلیر بچه‌شو از دست داد خیلی سردرگم بود، باید بهش نیرویی می‌دادم که سرپا بمونه. بعد اونهمه خشم، با پیدا شدن تو رو سر تو خالی شد.
کیت: چه بصیرتی! اونم از طرف یه آدم مرده!
لاک: خب! هیچکس کامل نیست.


@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


با قهرمان‌بازی‌های انفرادی دیکتاتورها نابود نمی‌شوند. با مردنِ یک دیکتاتور، هیچ‌کاری درست نمی‌شود. دیکتاتوری را با تربیتِ جمعیِ مردم می‌شود از بین بُرد. با مبارزه‌ی سازمان‌داده شده. و گرنه با مردنِ یک دیکتاتور، دیکتاتور دیگری می‌آید و دوباره روز از نو، روزی از نو.

🖋 #اوریانا_فالاچی
📓 #یک_مرد


@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد...

🖋 #عباس_معروفی
📓 #سمفونی_مردگان



@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


✔ #خروج


چشمان‌اش به تاریکی اتاق باز می‌شود؛ پلک‌ها به ژرفای هستیِ بی‌نور غبطه می‌خورند و دست‌ها ناامیدانه پوست پیشانی را به مهر به آغوش می‌کشند. در امتداد رویای سیاه به خروج می‌اندیشد و به سنگینی آن لحظه‌های رقیق‌ای که ذهن می‌خواند: «نه! نمی‌خواهم؛ این زنده‌گی حقیر را، این فاصله‌ی فرتوت و گنگ را نمی‌خواهم!» پاها به اعتبار یک بی‌قراری گیج، تنِ بی‌راه مانده را می‌کشند و می‌برند به ضیافت نورِ کم‌رنگ‌ای که گوشه‌ی هال را گرم کرده است. لَخت می‌افتد روی صندلی و شروع می‌کند به نوشتن آن کلمات، آن ته‌مانده‌ی افکار بی‌تاب و له‌شده‌ای که دست از سر ‌مغز و روان برنمی‌دارند و هجمه را آغاز کرده‌اند. می‌نویسد؛ باز می‌نویسد و می‌شکافد از درون، روانِ شب‌زده را با واژه‌های خیس و رو به رعدهای طوفانی ذهن.
«نمی‌خواهم؛ این شهر! این سیاهیِ آمیخته به زهر را نمی‌خواهم؛ اصلا نمی‌خواستم! یکی این سر شهر، آن‌یکی آن سرِ دور! این‌یکی، مرور هرلحظه‌ی شیفته‌گی و و تب‌زده‌گی و آن‌دیگری، تلفظِ موزونِ دوست‌ات‌دارم‌ای رقصان، بر شیار گوش‌های آن‌که دوست‌اش‌می‌دارد. از تاب خوردن در خیابان‌های بی‌ظرافتِ معیوب، در میان مردمِ دیوانه پشت شیشه‌های چارچرخه‌های آهنی کریه و سرد، متنفرم! از مرور سنگ به سنگ خانه‌ها و برج‌های زشت و بی‌مصرفِ حریص، تا مرزهای غریبه‌گیِ شهرهای دور و نزدیک، به‌انتها متنفرم! نه، این تهوعِ مدام، این زنده‌گی گوربه‌گور شده‌ی گم‌گیج را نمی‌خواهم!» پک می‌زند؛ دم‌به‌دم پک می‌زند و راه‌به‌راه سینه‌ی تنگ و قاچ‌خورده را به دود مطبوعِ تنباکوی آغشته به عطر روستا می‌آلاید. به یک کلام فکر می‌کند؛ به یک نگاه، یک نزدیکی ساده به اعتبار اعتمادِ دیریافته‌ی یک‌متری و یک عبارتِ گم‌شده اما خواستنیِ: «من‌هم! من‌هم می‌خواهم‌ات! من هم...» چه بود این زنده‌گی؟ چه بود این تبصره‌ی نا‌خواسته‌ی اضافی و مبهم که ناگاه، از ناکجا به عاریت گرفته شد؟ نمی‌خواست نفس بکشد آنجا که کسی، فرسنگ‌ها آن‌سوتر، خوابیده در بستری از مُشک‌های شرقیِ محض، نفس می‌کشد، خواب می‌بیند، چرخ می‌خورد، می‌غلتد، آه می‌کشد، راه می‌رود و او، مرگ می‌خورد.
به تبانی ناگفته‌ی ملکه‌ای سیاه به نام مرگ و زنازاده‌ای با نام زنده‌گی مشکوک بود؛ به درک مشکوک بود آنجا که کلام، عاریتی ست و تهاجمِ تنهایی، بر شیارهای چندصدساله‌ی پوست، همیشه‌گی. می‌خواست زمین دهن باز کند، همین زمینِ ناسور زیر همین آسمانِ سیاهِ ناجور و بخت‌برگشته؛ این تداوم دم‌به‌دمِ تنفسِ ناپاک را نمی‌خواست؛ این ترنمِ غمناکِ لکنت‌دار را به نام زنده‌گی نمی‌خواست؛ تنها، او را می‌خواست؛ آن دور، در غرابتِ‌فاصله خفته و در حکایتِ مغمومِ زیست، رقصان. او را می‌خواست، نه نفس، نه تنفس و نه تمرکزِ یک بغض بر بیانِ ساده‌ی دوست‌ات‌دارم را.


🖋 عیسی اسدی میم
۲ دی ۱۴۰۳


®Isa Aasadi, Poet & Translator
@Miim_IsaAasadi



@WhispersOutOfNowhere
🫎

☑🖋


✔ پدیده‌ی «توهم مفید بودن»

مردی هرروز رأس ساعتی معين به گوشه‌ی یکی از ميدان‌های شهر می‌رفت و لحظاتی كلاهش را از سرش برمی‌داشت و به‌شدت تكان می‌داد.
روزی پليس علت اين‌كار را از او جويا شد.
مرد گفت: با اين كار زرافه‌ها را دور می‌كنم.
پلیس گفت: اما من که در اينجا زرافه‌ای نمی‌بينم!
و مرد پاسخ داد: اين نشان می‌دهد كه من كارم را درست انجام می‌دهم.

به این می‌گویند توهم مفید بودن! پدیده‌ای که ما روزانه در بسیاری از موارد گوناگون با آن سروکار داریم...


@WhispersOutOfNowhere
🫎