‍* * *

Yetmoqchi edik-ku
Bahor fasliga,
Ko‘rmoqchi edik-ku
Tong kulgularin.
Ey, qolib ketdingiz kimning kasriga,
Fanodan baqoga uchgan unlarim?!
Kichik ko‘ngillarim –
Ko‘chgan osmonga,
Hayotga to‘ymagan aziz boshlarim,
Ko‘zlarim oldida
Chirqillab qolgan,
Qo‘llarim yetmagan
Qarindoshlarim!
Silkinib-silkinib,
Qay balo yutdi,
O, nechuk qismatning odamlarisiz?
Dunyoni ivitdi,
Falakni tutdi
Bot-bot anduhingiz –
Motamlaringiz.
Olisda chayqalib-chayqalib qolgan
Bir quduq jolaman –
Nolangizman men!
Vayronalar ichra miq etmay yotgan,
O‘sha o‘lib ketgan bolangizman men!
Nima deb yupatay,
Ne deb ovutay,
Yig‘idan sarg‘aygan yuzlaringizni –
Endi qay bahorga yetaklab ketay,
Bevaqt yetim qolgan qizlaringizni?!
Kammidi nobakor,
Kammidi qallob
Va yoki jonidan to‘yganlar – sarson?
Netardi,
Oshini suzguncha,
Yo Rab,
Siz qolib, shularni to‘kib yuborsa!
Biroz yengillasa –
Tozarsa bu yer,
Ozroq havolasa bu tor yo‘laklar,
Netardi, o‘tmasa qaro bulutlar
G‘arib jigarimni bo‘lak-bo‘laklab?!
Tobora kattarar,
Bot-bot ulg‘ayar –
Bag‘rimga sig‘magan dard-u choklarim.
Tobora fig‘onga aylanib borar
Alyorni sog‘ingan, qon turkularim.
Endi qo‘llarimdan vidolar uchar,
Bahorga ham sizib kirar yoshlarim –
Xayr, ey baqoda diydorlashguncha,
Xayr, ey xush boring,
Qarindoshlarim!

Muhammad Siddiq