#سفر_به_آسمان_هفتم (۱۷)

رودی از گناهان

بارها در زندگی‌ات بیمار شده‌ای، اینطور نیست؟ چه کسی شفایت داد؟ مگر نه اینکه خداوند شفایت داده؟ چرا فکر می‌کنی خداوند فقط از پس این بیماری برنمی‌آید؟ چنین گمانی اصلا خودش گناه و مستحق عقوبت است...

نکند این بیماری به سبب این اعتقادِ بیمار باشد؟ پس اول این بیماری را از قلبت دور کن و سپس به آن «شافی» رو بیاور.

همه‌ی این بیماران که در بیمارستان‌ها بستری هستند منتظر اجازه‌ی شفا از شافی سبحانه و تعالی هستند...

او صدای ناله‌ها و آهِ دردناک بیماران را می‌شنود، او جای درد را می‌داند... او آتشِ درون را می‌بیند.

و هرگاه دیگر نیازی به این بیماری نباشد و رود گناهان همراه با ناله‌های درد از وجودت خارج شد امر به عافیت می‌دهد. و تو باز بر روی همین زمین به روی پاهایت می‌ایستی، پاک از همه‌ی گناهان!

نام و شماره‌ی پزشکان از یادت می‌رود، وقت پزشک، هر چه وقت قبلی است، آزمایشگاه، رادیولوژی...

در اتاقت یک بیمارستان خصوصی بساز به نام سجاده...

برای سجده وقت قبلی بگیر...

و یک نام را یادداشت کن، در قلب خود: الشافی!

خداوندا، ای شافی، ای درمانگر! شفا و رحمت خودت را نصیب هر روح ضعیف و بدن زجردیده و قلب خسته‌ای بگردان،

تو شنونده‌ی دعایی...

علی جابر الفیفی
برگردان و بازنویسی: #عبدالله_ش
https://goo.gl/4Lz3Li

t.me/akseMahtab
instagram.com/akseMahtab