حس میکنم اینکه یه حسی داشته باشی و بیانش نکنی، یچیزی‌ مثل معلق بودنه. که نمیدونی خوبه یا بد. ولی بعد از گفتنش، دیگه چیزی دست تو نیست. فقط به طرف مقابل و تصمیمش بستگی داره؛ اینکه به عرش برسی یا کوبیده بشی به فرش... و خب، هیچکس مقصر نیست. واقعا نمیشه کسی رو مقصر دونست. فقط اون حس بیان شده، و در بدترین حالت پذیرفته هم نشده. کلِ ماجرا همینه و اگه بخوایم خیلی مثبت نگر باشیم، میتونیم بگیم بله، تجربه شد.