شاعر
عبدالجلیل عمر
قربان مو ګل ځـوانۍ کـړي اذادۍ کلـه راځـې
زمـونـږ غمجن هیواد ته خوشحالۍ کله راځې
اسـمـان سـتـورو نـیـولـې تـرګـمۍ ده پـرحاکمه
رڼــا درســره راوړه اۍ ســپـوږمـۍ کـلـه راځې
بس مهربه پوره دي وې که نورهم رانه غواړی
دســولـي تـکـه سـپـیـنـې نــاوکـۍ کــلـه راځې
کړو تاته امیدونه خزان مـه شـي سـپین بهاره
زمـونـږ دسـتـړو هـیلو ګـل غـوټـۍ کـلـه راځې
زړه کـعبه را ړنـګه کـړه دوخت ابراهـه مونږته
چې وکـړی پـري بـمـبار وه طوتکۍ کله راځـې
ګـودر خـزان وهـلـې شـور دجـیـنـوپـکې نشـته
په مـینـه په تـلوار اۍ ښــاپــیـرۍ کــلـه راځـې
سـتـامینه به وطنه مونږپه سر بـانـدې تل پایو
عـبـدالجـلـیـل عمر وطن ته سـوکالۍ کله راځې
عبدالجلیل عمر
قربان مو ګل ځـوانۍ کـړي اذادۍ کلـه راځـې
زمـونـږ غمجن هیواد ته خوشحالۍ کله راځې
اسـمـان سـتـورو نـیـولـې تـرګـمۍ ده پـرحاکمه
رڼــا درســره راوړه اۍ ســپـوږمـۍ کـلـه راځې
بس مهربه پوره دي وې که نورهم رانه غواړی
دســولـي تـکـه سـپـیـنـې نــاوکـۍ کــلـه راځې
کړو تاته امیدونه خزان مـه شـي سـپین بهاره
زمـونـږ دسـتـړو هـیلو ګـل غـوټـۍ کـلـه راځې
زړه کـعبه را ړنـګه کـړه دوخت ابراهـه مونږته
چې وکـړی پـري بـمـبار وه طوتکۍ کله راځـې
ګـودر خـزان وهـلـې شـور دجـیـنـوپـکې نشـته
په مـینـه په تـلوار اۍ ښــاپــیـرۍ کــلـه راځـې
سـتـامینه به وطنه مونږپه سر بـانـدې تل پایو
عـبـدالجـلـیـل عمر وطن ته سـوکالۍ کله راځې