🌿به بهانه هشتم مهرماه، روز بزرگداشت مولوی
▫️خیلی از همفکرانِ ایرانی و تُرکِ «مولوی» از او با لقب «مولانا» یاد میکنند، که یعنی «سرور ما»، «آقای ما»، «خداوندگار ما». مولانا لقبِ بسیاری از عارفان دیگر نیز بوده است؛ همچون «سنایی غزنوی»، «عبدالرّحمان جامی»، «فخرالدّین عراقی»، «شیخ محمود شبستری»، «صائب تبریزی»، و حتّی «اقبال لاهوری»؛ همه «مولانا» بودهاند. البتّه اینها همه با ذکر اسم مولانا هستند، و مولانا جلال الدّین محمّد بلخی، بدون ذکر اسم.
🔸البتّه ترکها عبارت «مُولانا» (Mowlana) را «مِولانا» (Mevlana) تلفظ میکنند. در مورد لقبِ «رومی» که در میانِ غربیها و انگلیسی زبانها رایجتر است باید گفت که زمانی نام شهر «استانبول»، «کُنستانتینوپول» بود و در «امپراتوری روم شرقی» واقع بود، و چنین بود که مولوی بلخی، که مقیم «کُنیا» (Konya) یا «قونیه» بود، ملقّب به «رومی» شد.
🔹در «مولانا رومی» معمولا با دو شخصیتِ متفاوت روبرو هستیم؛ یکی عارفِ آزادفکری که شاعری خوش نظم است و بنیادِ هستی را برعشق میداند، و در چشم اندازی بیرون از حیطۀ همۀ مذهبها عشق را «اُسطُرلابِ اسرارِ خدا» میداند، و معتقد است که: «ملّتِ عشق از همه دینها جداست» (کلمۀ «ملّت» به معنای اصلی آن یعنی دین، مذهب، کیش، آیین، و شریعت)؛
و دیگری الهیدانِ متعصبّی که مشیتِ الهی را محورِ حکایاتش قرار میدهد و «موسی»ها و «فرعون»هایش، همه مطیعِ امرِ خدا و مجری مشیتِ اویند.
▫️این دوگانگی، که بخشِ عمده آن به دلیل گستره شگرفِ حکایات و اشعار و نوشتههای او آن هم در سبکهای بیانی مختلف است، بیش از آنکه به شخصیت «مولوی» آسیب برساند، او را شاعرِ عوام و خواص میسازد و مجالِ برداشت و خوانشهای گوناگون و جهانی را، در بستری از فهمِ معنویت و جهانشناسی الهیاتی مهیا میسازد. بستری که دنیای امروز بیش از هر زمان، خود را محتاج حضورِ آن در افقِ دلالتهای معنایی خویش، مییابد.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
🔻تصاویری از فستیوال عرفانی قونیه
🌿بزرگداشت مولانا
🎙با صدای «#همایون_شجریان»
🎼تصنیف: «با من صنما»
🎵آلبوم: آرایش غلیظ
🎶آهنگساز: سهراب پورناظری
📝شعر: #مولوی
🎥 برگرفته از صفحه رسمی فستیوال قونیه
➖➖➖➖➖➖➖
https://t.me/joinchat/AAAAAEOZIOmg3nLm3WufYA🌿📚🎶🎵🎙🎼📜
@artperception