امروز در دانشگاه سر کلاس حقوق بشر در اروپا به دانشجویانم نگاه کردم و نتوانستم. نتوانستم ادامه دهم به تحلیل پرونده های دادگاههای اروپا و تدریس شرایط ایجابی و سلبی آزادی بیان در نظام دموکراتیک. کتاب را بستم و پرسیدم: کدامتان اسم کوبانی را شنیده اید؟ سه نفر دست بلند کردند و یکی گفت همان دخترهای چریک سوریه. خندیدم.
کدامتان اسم عفرین را شنیده اید؟ هیچکس. گفتم بیایید کمی با هم حرف بزنیم. هفته ی آینده یک ترم است که حقوق بشر در اروپا را با هم بررسی میکنیم. هر جلسه من این اصطلاح جادویی را تکرار کردم: جامعه ی دموکراتیک. اما جامعه ی دموکراتیک چیست؟ سریع دستها بالا رفت. گفتم نه جواب حقوقی نمیخواهم. دستها پایین آمدند. گفتم در یونان باستان، آتن یک دموکراسی بود. اما به هزینه ی چه کسانی؟ به هزینه ی بردگان. آریستوکراسی خون و تبار جای خودش را به آریستوکراسی پول و دارایی داده بود. امروز که من از دموکراسی در اروپا حرف میزنم، شما میدانید این دموکراسی به هزینه ی چه کسانی است؟ به هزینه ی خاورمیانه. توی درسهایتان آمده فقدان دولتهای مقتدر در خاورمیانه و آفریقا منجر به جنگ داخلی و تراژدی انسانی شده است. این دروغ است. این مقتدر ترین دولتهای جهان هستند که عامل بی ثباتی و جنگ و جنایت بوده اند در تمام طول تاریخ.
کوبانی دخترهای چریک سوریه نیست. کوبانی بخشی از روژاواست یک منطقه کردنشین در شمال سوریه، اما مهمتر از همه یک ایده است. ایده ی دموکراسی و تنوع و برابری و مقاومت آنهم در محاصره ی دیکتاتوری و قصاوت و تعصب. عفرین قلب این ایده بود که دیروز با ورود ارتش ترکیه سقوط کرد. حالا جواب حقوقی می خواهم. این یعنی چه؟ شاگرد زرنگ کلاس زود جواب داد: نقض تمامیت ارضی و دخالت نظامی بدون مجوز شورای امنیت در غیر از شرایط معین دفاع از خود یعنی نقض قوانین بین ال...
گفتم حالا سکوت سازمان ملل، شورای امنیت، اتحادیه ی اروپا و اعضای ناتو در مقابل این نقض قوانین بین المللی یعنی چه؟ سکوت کردند. سکوت کردیم.

امید شمس


@jilwan_kurdistan