Репост из: Mohammad Nejati
یاران در سازمان هایِ مردم نهاد در چنین بزنگاه هایی در تاریخِ اجتماعیِ معاصر ثبت خواهد شد , اما در این باره نکاتِ مهمی را باید یاد اوری نمود تا اسیب پذیریِ تشکل ها در چنین اوضاعِ استثنایی به حدِ اقلِ ممکن برسد .
دوستان این تلاش ها بسیار قابلِ ستایش است اما در مدیریتِ اجراییِ ان می بایستی دقت و کنترل بیشتری داشت .
حضورِ فیزیکیِ یاران به صورتِ جمعی برایِ اهدایِ کمک هایِ مردمی در بیمارستان ها که به شدت الوده است چندان قابلِ قبول نیست .
جمع اوریِ کمک ها و دسته بندی و ایجادِ پکیج و توزیع و.... قطعا نیرویِ کارِ زیادی را طلب می کند , بهتر است با سازماندهیِ نیروهایِ داوطلب و گسترده کردنِ کار و ایجادِ گروه هایی بیشتر اما با نفراتِ کمتر , از تجمع و تمرکزِ افرادی خاص ان هم به مدتِ طولانی , جلوگیری کرد .
باید به این موضوعِ بسیار مهم توجه جدی داشت : انچه امروز با ان مواجه هستیم با حوادثِ طبیعی مانندِ سیل و زلزله و اتش سوزی و طوفان و .... تفاوتی ماهوی دارد .
تجربیاتِ پیشینِ ما در امداد رسانی به مواردِ فوق می تواند راهنمایِ ما باشد اما همه ی ان ها را در این شرایط شامل نمی شود .
سیلِ و زلزله ویرانگر می امدند و در زمانی کوتاه تلفاتی بجا گذاشته و ویرانه هایی را رویِ دستِ مان می گذاشتند و ما هم برای امداد رسانی از روش هایِ شناخته شده بهره می بردیم و به کمک هموطنان می شتافتیم .
یاران , اینک وضع به گونه ای دیگر است , نا خواسته عملا واردِ میدانِ جنگی شده ایم به وسعتِ کره زمین و شناختِ چندانی از دشمنِ هیولاییِ مقابلِ مان نداریم .
نمی دانیم کِی و کجا و چگونه به ما و اطرافیانِ ما حمله می کند .
باید انعطاف پذیر باشیم و تنها از روش هایِ پیشین در برخورد با چنین پدیده ای بهره نبریم .
برایِ کمک به جامعه نخست باید خود سالم بمانیم , اینک مردم سخت نیازمندِ امداد رسانانِ معمولی اما سالم هستند تا خدای ناکرده قهرمان اما بیمار .
بی مهابا بخاطرِ کمک رسانی به مدتِ طولانی در محیط های الوده قرار نگیریم , اگر هم خود بیمار نشویم قطعا به ناقلانی قوی تبدیل خواهیم شد و اینگونه خانواده و اطرافیان را به خطر خواهیم انداخت .
دوستانی که سن و سالی از انان گذشته و یا دچارِ بیماری هایی مانندِ دیابت , قلب و عروق , نارسایی هایِ کلیه و کبد و ..... هستند بسیار بیش از دیگران در معرض خطر بوده و میزبانِ خوبی برایِ این ویروسِ مهلک هستند .
همانگونه که پیش تر گفته ام با بهره گیری از نیرو هایِ داوطلب در امداد رسانی ها پراکنده کاری کنیم و مدیریت از راه دور را این نوبت تجربه کنیم .
سازمان هایِ مردم نهاد به عنوانِ پیشگامانِ حضور در عرصه هایِ گوناگون , این بار هم چنانچه تا کنون نشان داده اند سرفرازانه همراهِ مردمِ دردمند بوده و با در پیش گرفتنِ روش هایی نوین در مقابله با چنین رخداد هایِ مهلک اموزش هایِ لازم را به مردم و مسئولان خواهند داد .
در پایان , یکی از زیباترین و دلنشین ترین و ماندگارترین کارهایی که در این کارزار به چشم می خورد ان بود که تشکل ها و سازمان هایِ مردم نهاد هیچکدام با نامِ و نشان و پرچمِ خویش به خودنمایی نپرداختند و عناوینِ گروهی را برگزیدند, مانند : ستادِ مردمی کمک به .... و یا ستادِ کایر و .... که نشانِ پختگیِ انان بود و برجسته نمودنِ کار هایِ گروهیِ مردمی .
به امیدِ گذاری به سلامت برایِ همه مردم از این بزنگاهِ جانکاه .
همواره شاد زی , پاینده باشید یاران .
**************************** 99/1/5 , بابل , محمد نجاتی .
دوستان این تلاش ها بسیار قابلِ ستایش است اما در مدیریتِ اجراییِ ان می بایستی دقت و کنترل بیشتری داشت .
حضورِ فیزیکیِ یاران به صورتِ جمعی برایِ اهدایِ کمک هایِ مردمی در بیمارستان ها که به شدت الوده است چندان قابلِ قبول نیست .
جمع اوریِ کمک ها و دسته بندی و ایجادِ پکیج و توزیع و.... قطعا نیرویِ کارِ زیادی را طلب می کند , بهتر است با سازماندهیِ نیروهایِ داوطلب و گسترده کردنِ کار و ایجادِ گروه هایی بیشتر اما با نفراتِ کمتر , از تجمع و تمرکزِ افرادی خاص ان هم به مدتِ طولانی , جلوگیری کرد .
باید به این موضوعِ بسیار مهم توجه جدی داشت : انچه امروز با ان مواجه هستیم با حوادثِ طبیعی مانندِ سیل و زلزله و اتش سوزی و طوفان و .... تفاوتی ماهوی دارد .
تجربیاتِ پیشینِ ما در امداد رسانی به مواردِ فوق می تواند راهنمایِ ما باشد اما همه ی ان ها را در این شرایط شامل نمی شود .
سیلِ و زلزله ویرانگر می امدند و در زمانی کوتاه تلفاتی بجا گذاشته و ویرانه هایی را رویِ دستِ مان می گذاشتند و ما هم برای امداد رسانی از روش هایِ شناخته شده بهره می بردیم و به کمک هموطنان می شتافتیم .
یاران , اینک وضع به گونه ای دیگر است , نا خواسته عملا واردِ میدانِ جنگی شده ایم به وسعتِ کره زمین و شناختِ چندانی از دشمنِ هیولاییِ مقابلِ مان نداریم .
نمی دانیم کِی و کجا و چگونه به ما و اطرافیانِ ما حمله می کند .
باید انعطاف پذیر باشیم و تنها از روش هایِ پیشین در برخورد با چنین پدیده ای بهره نبریم .
برایِ کمک به جامعه نخست باید خود سالم بمانیم , اینک مردم سخت نیازمندِ امداد رسانانِ معمولی اما سالم هستند تا خدای ناکرده قهرمان اما بیمار .
بی مهابا بخاطرِ کمک رسانی به مدتِ طولانی در محیط های الوده قرار نگیریم , اگر هم خود بیمار نشویم قطعا به ناقلانی قوی تبدیل خواهیم شد و اینگونه خانواده و اطرافیان را به خطر خواهیم انداخت .
دوستانی که سن و سالی از انان گذشته و یا دچارِ بیماری هایی مانندِ دیابت , قلب و عروق , نارسایی هایِ کلیه و کبد و ..... هستند بسیار بیش از دیگران در معرض خطر بوده و میزبانِ خوبی برایِ این ویروسِ مهلک هستند .
همانگونه که پیش تر گفته ام با بهره گیری از نیرو هایِ داوطلب در امداد رسانی ها پراکنده کاری کنیم و مدیریت از راه دور را این نوبت تجربه کنیم .
سازمان هایِ مردم نهاد به عنوانِ پیشگامانِ حضور در عرصه هایِ گوناگون , این بار هم چنانچه تا کنون نشان داده اند سرفرازانه همراهِ مردمِ دردمند بوده و با در پیش گرفتنِ روش هایی نوین در مقابله با چنین رخداد هایِ مهلک اموزش هایِ لازم را به مردم و مسئولان خواهند داد .
در پایان , یکی از زیباترین و دلنشین ترین و ماندگارترین کارهایی که در این کارزار به چشم می خورد ان بود که تشکل ها و سازمان هایِ مردم نهاد هیچکدام با نامِ و نشان و پرچمِ خویش به خودنمایی نپرداختند و عناوینِ گروهی را برگزیدند, مانند : ستادِ مردمی کمک به .... و یا ستادِ کایر و .... که نشانِ پختگیِ انان بود و برجسته نمودنِ کار هایِ گروهیِ مردمی .
به امیدِ گذاری به سلامت برایِ همه مردم از این بزنگاهِ جانکاه .
همواره شاد زی , پاینده باشید یاران .
**************************** 99/1/5 , بابل , محمد نجاتی .