Enzejaram

بخوانيم و #بينديشيم

به طور کلی وقتی کتاب نمی‌خوانیم و به طور خاص وقتی کتاب خوب نمی‌خوانیم دچار موارد زیر خواهیم شد:

۱- از حقوق شهروندی خود و دیگران ناآگاه هستیم.
۲- حرف‌های تکراری می‌زنیم.
۳- دایره‌ی واژگان‌مان بسیار محدود است.
۴- بخش استدلالی ذهن‌مان تقریبا تعطیل است.
۵- استعداد عوام‌گرا شدن را پیدا می‌کنیم.
۶- مستعد پذیرش شایعات هستیم‌.
۷- اهمیت تفاوت میان انسان‌ها را کشف نمی‌کنیم.
۸- توان و انگیزه یادگیری‌مان کاهش می‌یابد.
۹- با واژه نقد بیگانه‌ایم.
۱۰- زمینه‌ استقرار و تداوم اقتدارگرایی را فراهم می‌آوریم.
۱۱- حرف‌های نسنجیده زیاد می‌زنیم.
۱۲- حاکمان را خوشحال می‌کنیم.
۱۳- خیلی راحت تحت تأثیر تبلیغات و پروپاگاندا قرار می‌گیریم.
۱۴- یا در همه زمینه‌ها، اظهارنظر می‌کنیم یا اصلا توان اظهارنظر نداریم.
۱۵- جهل مرکب داریم؛ یعنی نمی‌دانیم جهل چیست.
۱۶- دامنه‌ی لذت‌مان محدود است.
۱۷- همه‌ی انسان‌ها را در یک سطح می‌بینیم.
۱۸- همیشه درباره دیگران پیش‌فرض داریم و با پیش‌فرض‌های خود هر لحظه انسان‌ها را قضاوت می‌کنیم.
۱۹- وقتی کتاب خوب نخوانیم تفهم نداریم و هیچ‌وقت نمی‌توانیم دیگری را بفهمیم.
۲۰- وقتی کتاب نمی‌خوانیم درک و فهمی از رنج دیگران نداریم.
۲۱- وقتی کتاب نمی‌خوانیم عمر بسیاری را در بیهودگی گذرانده‌ایم.
۲۲- وقتی کتاب نمی‌خوانیم تکرار فاجعه امری همیشگی خواهد بود.

▪️ بله من یک به درد نخورم!

آن هنگام که آدمی در رابطه عالم می اندیشد، در می یابد که:

اولا)؛ هستی یا طبیعت هیچ استثنائی ندارد هیچ اعجازی ندارد همه چیز بر طبق قوانین عام حاکم بر طبیعت می گذرد و ممکن نیست که ابری نباشد و بارانی ببارد، دانه ای نباشد و گندمی رشد کند، آبی نباشد و تشنگی برطرف شود، درمانی نباشد و دردی، خود به خود علاج شود و...

ثانیا)؛ این طبیعتی که هیچ استثنائی ندارد، هیچ حدی ندارد، بی کران است. حتی زمین و خورشید و ... در یک منظومه و آن منظومه در یک کهکشان در کنار میلیون ها کهکشان دیگر و... هیچ است!

در این هستی، من کجا ایستاده است؟

در فانتزی هایی که شومن های شارلاتانِ انگیزشی برایمان می سازند؟ و ابلهانه تضمین می دهند که تو به تمام رویاهایت خواهی رسید، دنیا بدون تو دنیا نخواهد بود؟

نه ما با رویا و همواره در حسرت برآورده نشدن رویا زندگی نمی کنیم و آنان که چنین می کنند نیز بزودی به فنا خواهند رفت.

این من در این هستی لایتناهی گویی چون شبحی می آید و می رود، در یک آن، چه می گویم؟ کمتر از یک آن! تو گویی هیچ گاه نبوده است! آن هنگام که بود، این بودنش تاثیری در سیر و روند هستی نداشت و حال که نیست، این نیستنش نیز هیچ تاثیری در سیر هستی نگذاشته است! (دقت بفرمایید ما اینجا از موضع انتولوجیکال به مسأله نظر می کنیم و نه سوسیولوجیکال تا گفته شود که این دعوت به اتمیزه شدن و انفعال است! این بحث هیچ ربطی به انفعال ندارد)

حتی آدميان نیز پس از چندی او را فراموش می کنند، و به مرور همه چیز عادی می گردد و اگر احیانا چیزکی از او باقی مانده باشد در حد یک سالگرد تشریفاتی و... خواهد بود که برای اویی که دیگر نیست اصولا یکسان است! او صد ها سال است که پوسیده و برایش تفاوتی نمی کند که فحش و ناسزایش گویند یا حمد و ثنایش!

بله این من حقیقتا هیچ است، به همین جهت من شخصا پذیرفته ام که به هیچ دردی نمی خورم:

به درد سلبریتی شدن، قهرمان شدن، رونالدو شدن، نیکول کیدمن شدن، الگوی جهانیان شدن نمی خورم!

من به دردِ بر آورده کردنِ خواسته و خواهش های بی جای خانواده و دوستان نمی خورم!

اما فراموش نکنید که همین اندیشه ی به درد نخوری می تواند به درد بخورد، یعنی انسان را از تب و تاب روزمرگی و هر چه سریع تر چاپیدن و یا هول و هراسِ چیزی نشدن و باختن و شکست خوردن و به دست نیاوردن و انتظارات فله ایِ فک و فامیل و خانواده و اطرافیان را بر آورده نکردن (که خودش مساوی آبرو ریزی است) دور می کند و به کند-زیستی و انداختن زندگی و به دورِ کُندِ آن و از حال و آنْ سوق می دهد.

#ابوذر_شریعتی

🆔 @aboozarshariati

می گویند آدم‌ گرسنه ایمان ندارد. از آدم گرسنه بی ایمان تر، دولت گرسنه است...

#بورس #ارز حسین راهداری

‌
بیضه‌ی کبود آسمان ترکید،
و تو خوش‌شانس‌ترین ستاره‌ی دنباله‌دار شدی ...

‌@kofebor یاسَمَن

منتظر آسانسور ایستاده بودیم، سلام و احوالپرسی که کردم انگار حواسش پرت شد و موبایل از دستش افتاد.
تازه متوجه شدم دو تا گوشی دارد، آن که بزرگتر بود و جدیدتر به نظر می‌آمد، سفت و محکم بین انگشتانش خودنمایی می‌کرد، آن یکی که کوچکتر بود و قدیمی‌تر، روی زمین افتاده بود و بندبندش از هم جدا شده بود؛ باتری‌اش یک طرف، در و پیکرش طرف دیگر.

از افتادن گوشی ناراحت نشد، خونسرد خم شد و اجزای جدا شده را از روی زمین جمع کرد، لبخند به لب باتری را سر جایش گذاشت و گفت:« خیلی موبایل خوبی است، تا به حال هزار بار از دستم افتاده و آخ نگفته.»
موبایل جدید را سمتم گرفت و ادامه داد:« اگر این یکی بود همان دفعه‌ی اول...
دوباره موبایل قدیمی را نشانم داد.

گفتم:« توی زندگی هم همین کار را می‌کنیم، همیشه مراقب آدم‌های حساس زندگی‌مان هستیم، مواظب رفتارمان، حرف زدنمان، چه بگویم چه نگویم هایمان، نکند چیزی بگوییم و دلخورش کنیم،
اما آن آدمی که نجیب است، آن که اهل مدارا است و مراعات، یادمان می‌رود رگ دارد، حس دارد، غرور دارد، آدم است. حرفمان، رفتارمان، حرکت مان چه خطی می‌اندازد روی دلش.»
چیزی نگفت، فقط نگاهم کرد. سوار آسانسور که شدیم حس کردم موبایل قدیمی را محکم توی مشتش فشار می‌دهد.

#مریم_سمیع_زادگان