📰غر زدن های بازنمایانه و مفهومی را به کرّات از سوی روشنفکران چپ و البته غیر چپ داخلی شنیده ایم و با آن ها آشناایم. هنگامی که داعش را «جنایی شدن سیاست» می فهمند و یا زمانی که معیار کنش گری سیاسی و فهم، مخاطبِ آثار شوئنبرگ، موتزارت و بتهوون بودن، می شود و بدین ترتیب، موسیقی آن ها را در مقابل موسیقی پاشایی قرار می دهند؛ گویی که آفرینش گری و تولید حوزۀ استعلایی دارد و بازنمایانه است و این حوزۀ استعلایی نیز آثار شوئنبرگ، موتزارت و بتهوون است و اگر شما مخاطب موسیقی پاشایی بودید حتماٌ از حوزۀ تولید و کنش گری سیاسی دورید و نمی فهمید و به تبع این عدم فهم مستحق آنید که بر سر شما غُر زده شود. در حالی که دقیقاً برعکسِ رویکرد بازنمایانۀ این اساتید، مواجهه با رخداد و تولیدِ امر نو در موسیقی معاصر در برابر «در دسترس پذیری تجربه» در موسیقی کلاسیک قرار می گیرد که مانع تولید امر نو در موسیقی است. به عبارت دیگر، در دسترس پذیری تصاویر و کلامِ موسیقی کلاسیک و تصنیف در مقابل موسیقی ای قرار می گیرد که هر یک از عناصر و تصاویر سازی هایش یک رویداد منحصر به فرد و خُرد است و به همین دلیل تشخیص شان نیز برای مخاطبانشان دشوارتر است اما درست به دلیل همین دشواری تشخیص است که به تعبیر فوکو، از انرژی به مراتب بیشتری برای تغییر و تولید برخورداراند. بنابراین، از منظر آفرینش و خلق کردنِ امر نو، راه مقابله با سرمایه داری را می توان رادیکالیزه کردن «تولید برای تولید» دانست. یعنی پیشی گرفتن از سرمایه داری در تولید و آفرینش گری و رفتن سمت تبارشناسیِ بدیهیاتی که برای سرمایه داری حوزه ای غیر قابل تبارشناسی است؛ بدیهیاتی نظیر اصل «سرمایه». به عبارت دیگر، نقد شیوه هایي که سرمایه داری به وسیلۀ آن ها جریان های زندگي را اداره و مهندسي مي کند. درنتیجه از این منظر، چشم انداز کمونیستي ای که مارکس و انگلس از آن دم مي زنند عبارت است از اشتغال مدام با همین جریان ها، سیلان ها و محدودیت های نظام سرمایه داری تا نیل به تفوق و چیرگي بر آن ها و درنهایت، هدایتِ مدام رفتار دیگران از منظر تولیدی هر روزه و خلاقانه.🗞


🖍میثم قهرمان
🔖 2400 کلمه
⏰ زمان مطالعه: 17 دقيقه

📌 متن کامل را در صفحه 10 و 11 روزنامه سازندگی مورخه 17 اسفند 1396 مطالعه کنيد
💠 @goftemaann