Kinolarimizda siqilgan, qiynalgan bola mavzusiga umuman qo'l urilmagan
Ruschasiga "Грусть", ingliz tilida "Sadness" degan hissiyot bor. Bu his hammada bo'ladi, bunaqa qiyinchiliklar hammada bo'ladi va bu bo'yicha yozilgan asar yoki olingan kino hayotiyga yaqin bo'lgani uchun ommalashadi, yaxshi ko'riladi.
Bizda ham siqilganlar mavzusi bor... faqat kimdur tashlab ketib siqilgan, undan qasos olish uchun qiynaladigan bola personaji bor. Hollywood yoki Bollywood'ning qaysidir kinosida o'zingizni ko'rasiz. Qahramon huddi siz qiynalgandek qiynalgan bo'ladi. Uning hayotida huddi siz hayotingizda his qilayotgan narsalar aks etadi. Sadness - bu bor va hammada bo'lishi tabiiy bo'lgan tuyg'u.
Menga misol uchun maqsadi yo'lida qiynaladigan, yetishmovchiliklarga, yo'qotishlarga uchragan kinolar yoqadi, aniqrog'ri hammaga ya'ni bu juda katta omma tomonidan iliq qarshilanadi. Bu janr "entertainment" janri bilar bir hil yuradi. Ballki men aynan shu jarayonda bo'lganligim uchun shunday narsalar bo'lishini xohlayotgandurman, lekin ko'p hollarda bu umumiyda...
O'zimizda Abdulla Oripovga ishlangan
kino meni juda qattiq ta'sirlantirgan. Harakatga undaydi, bu oddiy holligini eslatadi, siyqasi chiqib ketgan so'z bilan ta'riflansa ''motivatsiya" beradi. Afsuski o'sha kino ko'ngilochar kinolardan 10-20 barobar kam ko'rilgan. Sababi nima?
Sababi hammamiz reallikdan qochishga harakat qilamiz, uni berkitishga, ko'rsatmaslikka va qabul qilmaslikka intilamiz. Birgina shu holatni boshidan o'tkazgan, harakat qilsa shunday natijaga erishishi mumkin bo'lgan harakter ijro etgan filmni ko'rishdan ko'ra, 2 soat reallikdan qochib, hamma narsani unutib, short-termda "mazza" qilib olgimiz keladi. Yengil mavzular, sevgi, kundalik hayot, do'stlik...
To'g'ri buni bizning jamiyatimizdan iliq qarshi olinishini kutish yoki talab qilish o'zi noto'g'ri, ammo haqiqatdan qochmaslikni o'rganishimiz kerak. Men buni yozishimdan maqsad biz hissiz robotlardan farqli o'laroq his-tuyg'uga boy jonzot ekanligimizni eslatish. Nima uchun kino haqida gapirdim?
Chunk olgan darsim sabab, yana boshqa sabablarga ko'ra tahminan 10 tacha o'zimizni (o'tgan o'n yillikda olingan) kinolarimizni ko'rib chiqdim. Filmlar faqatgina o'n yil avval ko'rganim uchungina qandaydir hissiyot beradi. Hayotdan ancha yiroqda deyarli hammasi.
Men tushkunlikka tushsam (huddi hozirgidek) yoki qandaydur sog'lom bo'lmagan munosabatlarga ehtiyojim paydo bo'lib, "kim bilandir" gaplashgim kelganida, "Whiplash"ni ko'rib kelaman va hammasi joyida.
*Yozganlarimni hammasini realistlik holatimdan kelib chiqib yozdim, to'g'ri tushunasizlar...)
Bu sohada sizning fikringiz qiziq!
@hikoyachii