یک مثقال حرف|هما احمدی طباطبائی

طاقت بیار رفیق

دستم به گل نمی‌رود. برعکس همسرم که عاشق گل است و یک‌عالمه گلدان توی پارکینگ جمع کرده و با خاله و مامانم هم بده‌بستان گل و گلدان دارد.
بعد از سال‌ها با هم به توافق رسیدیم و گلدانی که طبق سلیقه‌ام باشد خریدیم و گذاشتیم گوشه‌ی پذیرایی.( این تنها گلدان در محدوه‌ی خانه است باقی توی تراس و حیاط و پارکینگ‌اند.)

یک نخل اریکا خریدیم که بلند باشد و به فضا سرسبزی بدهد. روزهای اول حالش خوش نبود. توی دلم خودم را سرزنش می‌کردم که این طفلک را اسیر اخلاق گند خودت کردی. تو که سراغش نمی‌روی چرا کشیدی‌اش تا اینجا. می‌گذاشتی برود خانه‌ی کسی که بخواهدش. اما نه. یواشکی از دور به قد بلندش ذوق می‌کردم و از اینکه توی این خانه دوام می‌آورد خوشحال بودم.

چند روز پیش که نشسته بودم روی مبل و کتاب می‌خواندم دیدم ای جان یک غنچه‌ی دراز، یواش یواش باز می‌شود. فسقلی جان جایش را یافته و خودش را با محیط وفق داده و بله، دارد بزرگ می‌شود. از آن روز هم یکی‌یکی به غنچه‌ها و برگ‌های تازه‌اش اضافه می‌شود و نازش آخم را درآورده. دوستش دارم. از دور می‌بینمش و ذوق می‌کنم. راستش از اینکه با بداخلاقی من ساخته هم بهش افتخار می‌کنم. هر روز صبح می‌روم می‌نشینم روبه‌رویش و تا قرص تیروئید کم‌کاری‌ها را جبران کند کتاب می‌خوانم و زیرچشمی باز شدن برگ‌های جوانش را می‌پایم.

دوستش دارم و به این فکر می‌کنم که ازش یاد بگیرم. تسلیم نشوم. جایی که هستم را سفت بچسبم و نگذارم بداخلاقی و بی‌مهری جلوی رشدم را بگیرد. باید کاری کنم آن کسی هم که نمی‌خواسته مرا، به بودن و رشدم افتخار کند.
باید مثل نخل اریکا محکم بمانم، غر نزنم. زردی برگ‌هایم را بهانه‌ی از بین رفتن نکنم و طاقت بیاورم که تغییر همین نزدیکی است.


|هما احمدی طباطبائی| #یادداشت_روز
@homaatabatabaei

سلام دوست عزیز

دوستانی تمایل داشتند در وبینار فریلنسر شو شرکت کنند ولی ساعتش براشون مناسب نبود. به همین دلیل تصمیم گرفتم یک گروه تلگرامی بسازم، دوستان شرکت‌کننده رو اونجا عضو کنم و فایل ضبط شده وبینار رو اونجا بذارم.

پس اگه تا الان به خاطر هم‌زمانی وبینار فریلنسر شو با کارهای دیگه‌ت ثبت‌نام نکردی، این مژده رو بهت می‌دم که این مشکل حل شد.

تا دیر نشده روی این لینک بزن و ثبت‌نام کن:

https://eseminar.tv/wb149886

من از شهر خودم دورم

سرگشتی‌هایم را دستم گرفته‌ام و دورتادور خودم راه افتاده‌ام. از خودم خودم را گدایی می‌کنم. چشم‌انتظارم دستم سکه‌ای توی کاسه بیندازد و نان شبم را بسازد. دستم به سکه‌ی توی جیب نمی‌رود. این روزها جیب‌هایم خالی‌ترین‌اند. هیچ‌ اندوخته‌ای برای کمک به خودم ندارم. فقیرم، با دردی که درونم را می‌خورد. نسخه‌اش را به هر که نشان می‌دهم بلکه دلی بسوزاند و کمک کند تا درمانش کنم. توی شهر درونم کسی دلش برای گدای نسخه به دست نمی‌سوزد. شده‌ام آن مجنون سراپا متعفن و چرک‌روی دور میدان که هیچ‌کس نمی‌بیندش. من پیش خودم بی‌آبروترینم.


|هما احمدی طباطبائی| #یادداشت_روز
@homaatabatabaei

مک‌دونای دیوانه یا نابغه

نمایشنامه بنشی‌های اینیشرین از مک‌دونا رو خوندم. داستان دو تا رفیق به نام‌های کالم و پادریکه، که کالم یکدفعه تصمیم میگیره دیگه با پادریک حرف نزنه. بعد پادریک تصمیم می‌گیره تلاشش رو برای حفظ رفاقتشون بکنه. ولی کالم میگه من نمی‌خوام روزهای عمرم رو به خاطر حرف زدن با تو بگذرونم و تو همیشه حرفای بیخود می‌زنی. تصمیم گرفتم یک موسیقی‌دان مهم بشم. اگه از این به بعد سراغم بیای یکی یکی انگشتامو قطع می‌کنم. همه فکر می‌کنند این یک تهدید الکیه. پس پادریک می‌ره سراغ رفیقش و کالم هم شب می‌ره انگشت اشاره بریده‌اش رو پرت می‌کنه سمت در خونه‌شون. به همین راحتی یک انگشتش رو می‌بره. چند روز بعد پادریک می‌ره سراغشو بهش میگه تو افسرده‌ای و کمک می‌خوای. کالم هم می‌ره طبقه‌ی بالا و چهار تا انگشتش رو قطع می‌کنه و می‌بره می‌ندازه دور تا دور خونه پادریک. الاغ مورد علاقه‌ی پادریک هم یکی از انگشتا رو می‌خورده و خفه میشه و می‌میره. حالا ورق برمی‌گرده. پادریک میشه دشمن کالم و بهش میگه یکشنبه بعد از کلیسا ساعت دو میام و خونه‌ات رو آتش می‌زنم. کالم از در دوستی درمیاد ولی دیگه پادریک محلش نمی‌ده. و واقعا روز یکشنبه ساعت دو میره، الوار می‌چینه پشت در خونه‌ی کالم و آتیشش می‌زنه. باقی داستان رو هم خودتون بخونید.


|هما احمدی طباطبائی| #یادداشت_روز
@homaatabatabaei

هوا بس ناجوانمردانه سرد است آی
سلامم را نمی‌خواهد پاسخ گفت عروسک



ماری‌جوری چسبیده به بخاری برقی و تکان نمی‌خورد. صدایش می‌زنم که برویم سر کاروزندگی‌مان. محل نمی‌دهد. از توی جعبه کشیده‌امش بیرون. تهدید کردم اگر بی‌محلی را ادامه دهد، آن یکی دستش را هم به کولی‌ها می‌فروشم ولی دایورتم کرده به لپ چپش. غر می‌زند و می‌گوید از بس سردش شده انگار به جای خانه وسط پیاده‌رو نشسته. تازه حضور همسر و پسرم توی خانه مزاحم فکر کردنش می‌شود و نمی‌تواند بنویسد.
گرفتار شده‌ام، سرما یک‌طرف، تعطیلی مدرسه و کلاس مجازی یک طرف، ناز و ادای ماری‌جوری هم یک طرف. فکر کنم مجبورم کمی امروز سختی بکشم و خودم جستارم را ویرایش کنم.🫥

|هما احمدی طباطبائی| #یادداشت_روز
@homaatabatabaei

نرخ یا میزان
کدام توی ترازوی ترجمه می‌رود؟

همیشه با معنا و مفهوم نرخ به مشکل برمی‌خوردم. این دردسر زمان ترجمه بیشتر هم می‌شد. نرخ رشد، نرخ مشتری، نرخ توسعه و ... .

امروز حین مطالعه مقاله‌ی آیا فارسی در خطر است؟ از ابوالحسن نجفی به این نکته‌ی جالب رسیدم.

«بعضی از صاحب‌نظران معتقدند که هیچ زبانی را نمی‌توان به زبان دیگر ترجمه کرد. زیرا هیچ واژه‌ای در هیچ زبانی معادلِ همانندی در زبان دیگر ندارد.
_ نرخ در فارسی به معنای «بهای کالا در مظنه‌ی رایج بازار است» و از این لحاظ معادل است با taux در فرانسه و rate در انگلیسی. مثلا وقتی که می‌گویند «نرخ دلار چقدر است؟» یعنی «امروز دلار را در بازار به چه قیمت معامله می‌کنند؟» بنابراین، اگر در جایی بخوانیم: « نرخ تولید کتاب بسیار بیشتر از آن است که بتوان همه کتاب‌ها را تهیه کرد و در کتابخانه نگهداری کرد»، فقط می‌توانیم این معنی را از آن استنباط کنیم: «امروز قیمت خرید کتاب چنان گران است که دیگر کسی نمی‌تواند همه کتاب‌ها را بخرد و در کتابخانه خود بگذارد.» اما مقصود نویسنده ابداً این نیست، بلکه می‌خواهد بگوید: «میزان (یا سرعت) تولید کتاب چنان است که دیگر نمی‌توان همه کتاب‌ها را در قرائتخانه‌های عمومی گردآوری کرد.» این معنای دوم taux و rate از معنای نرخ کاملاً جداست و در اغلب موارد به‌ازای آن در فارسی می‌توان میزان را به کار برد. متاسفانه این استعمال غلط است کتاب‌های اقتصاد و از کلاس‌های دانشگاه به بیشتر کتاب‌ها و مقاله‌ها راه یافته است.»

✔️خوب خیالم راحت شد که اشتباه از من نبوده و ایراد از برداشت‌ غلط و مفاهیم مشابه بوده. این نکته شامل کلمات دیگری هم می‌شود که به مرور اینجا می‌نویسم.


|هما احمدی طباطبائی| #غلط_ننویسیم
@homaatabatabaei

با معرفی ماری‌جوری

این ماه مارتین مک‌دونا می‌خوانیم. نمایشنامه‌ی یک داستان خیلی خیلی سیاه مرا سر جایم نشاند.
مارتین مک‌دونا صاف رفته سراغ هانس کریستین اندرسون و مدعی شده که داستان‌هایش را یه زن کوتوله‌ سیاه زندانی در یک جعبه‌ی آویزان از سقف یک اتاق به نام ماری‌جوری می‌نویسد. در خلال داستان معلوم می‌شود چارلز دیکنز هم یک زن کوتوله‌ی سیاه در خانه داشته که داستان‌هایش را می‌نوشته.

اصلا باورم نمی‌شود که چنین داستانی به ذهن کسی رسیده باشد. آن‌قدر همه چیز به‌جا و خوش‌نوشت است که توی ذهن نمی‌گنجد.

امروز صبح با خودم فکر می‌کردم آیا ماری‌جوری من حال نوشتن دارد؟ اصلا ماری‌جوری من چطور است؟
اینکه اگر دل‌خوش باشیم به ماری‌جوری درون‌مان چه بر سر هرکدام‌مان می‌آید و آیا ما هم برای تنبیه ماری‌جوری حاضریم دست‌وپایش را قطع کنیم یا نه؟
به هرحال حال ماری‌جوری امروز خوب است و ۱۰۰۰ کلمه آزادنویسی کرده و قرار است بچسبد به جستار این هفته.

از ماری‌جوری شما چه خبر؟


|هما احمدی طباطبائی| #یادداشت_روز
@homaatabatabaei

فقط نگاش کنا... خانم ناخدا کشفی چیا نوشته واسه من. 🥹🥹🥹