که مو ونه لوستله پیښمانه به یاست!
یو بوډا د دمشق په غرونو کې خس ټولول او
خرڅول به یې، تر څو د خپلې کورنۍ اړتیا پرې پوره کړې.
یوه ورځ سلیمان (ع) بوډا د خسو ټولولو حالت کې وليد،
زړه یې پرې ودرديد،
تصمیم يې ونیوه چې د بوډا د ژوند حالت تغیر کړي.
تخت يې د غره لمنې ته راکوز کړ،
بوډا ته یې يو قیمتي غمی ورکړ،
چې وئيپلوري او خپله زنده ګي پرې جوړه کړي،
بوډا ترې مننه وکړه او مخ په کور روان شو،
کور کې یې غمی خپلې ميرمنې ته وروښود،
ميرمنه يې ډيره خوشحاله شوه،
غمی یې د مالګې منګوټي ته ورواچاوه،
ساعت وروسته يې چورلټ له یاده ووتو،
چې غمی يې څه کړ،
د ګاونډي ښځې ته مالګه په کار وه،
راغله د مالګې منګوټی يې ویوړ،
او په غمي يې ځان غلی کړ.
بوډا ډير خفه شو،
په ښځه يې منت وکړ،
چې غمی ولې ورک شو،
د بوډا ښځه په سرو سترګو ناسته وه،
چې په ما څه وشوه، ولې مې غمی له یاده ووتو.
څو ورځې وروسته، بوډا غره ته لاړ او په غره کې بيا د سلیمان (ع) سره مخ شو.
د غمي د ورکيدو کیسه يې ورته وکړه.
سلیمان (ع) بل غمی ورکړ ورته يې وويل احتیاط کوه بابا جانه در نه ورک نشي.
بوډا ترې مننه وکړه، خوشحاله مخ په کور روان شو،
په لاره کې يې غمی له جيبه راوویست په یوه ډبره يې کېښود،
خپله ترې څو قدمه لرې کيناست،
او د غمي په ننداره بوخت شو،
په همدې وخت کې یو مرغه راغی غمی یې په خپله مښوکه کې وتښتاوه،
بوډا ډيرې منډې او چغې ووهلې خو ګټه يې ونه کړه.
څو ورځې بوډا له کوره ونه وتو ،
ميرمنې يې وویل،
د خوراک څه نشته،
ترڅو به کور کې ناست يې،
بوډا زړه نازړه بيا غره ته لاړ،
خس يې راټولول چې د سلیمان (ع) غږ يې واوريد،
ودريده ملا يې نيغه کړه،
ګوري چې سلیمان (ع) ولاړ دی او حیران حیران دته ګوري،
بوډا بیا خپله کیسه سلیمان (ع) ته وکړه،
چې غمی رانه مرغه وتښتاوه.
سلیمان (ع) وویل پوهيږم بابا جانه چې ته ماته دروغ نه وايې،
نیسه دا بل غمی واخله،
ګوره چې دا له هغه دواړو غمیو قیمتي دی،
ورک يې نه کړې،
ضرور به يې خرڅوې او خپل ژوند به پرې راجوړوې،
بوډا، سلیمان (ع) سره ژمنه وکړه،
چې دا غمی به په ښه قیمت خرڅوم،
د خسو پنډ يې راوخيست او مخ په کور روان شو،
د بوډا کور د سیند پر غاړه وو،
کله چې سیند ته ورسيد،
غمی يې له جيبه رابهر کړ،
چې راځه یو وار يې د سیند په اوبو پريمینځم،
غمی د پريمینځلو به وخت کې د بوډا د لاس نه اوبو کې ولويد، بوډا ډيرې غوټې پسې ووهلې،
خو څه په لاس ورنغله،
ډير خواشينى کور ته لاړ،
څو ورځې په کور کيناست.
او د سلیمان (ع) له ډاره غره ته نه تلو،
ميرمنې یې ډاډ ورکړ چې مه ډاريږه،
د غمیو والا چې هر څوک دی،
ته پرې ګران يې،
که دې بيا وليد ټوله کیسه ورته وکړه،
زه مطمينه يم چې څه درته نه وايي.
بوډا په ډار ډار غره ته لاړ،
خس يې راټول کړه په شا يې راواړول،
غوښتل يې د کلي په لور حرکت وکړي چې د سلیمان (ع) تخت يې ولید،
بوډا د خسو ګيډی په زمکه واچاوه په منډه منډه وتښتيد.
سلیمان (ع) غوښتل مخه يې ونیسي،
چې د الله ج استازي جبرئیل امین پرې غږ وکړ،
ای سلیمانه الله (ج) وايي ته څوک يې چې زما د بنده حال تغیراوې زه دې له یاده ویستلی یم.
سلیمان (ع) ډير ژر په سجده پريوته د خپلې تيروتنې بښنه يې وغوښته.
الله (ج) د جبرئیل امین په واسطه سلیمان (ع) ته وویل چې تا خو زما د بنده حال تغير نه شو کړاى،
ته اوس ورته وګوره چې زه يې څنګه تغیروم.
بوډا په بيړه د کلې خوا روان وه،
چې څو تنو کب نیوونکو سره مخ شو،
کب نیوونکو بوډا ته وویل:
بابا نن موږ ډير کبان نیولي راشه څو کبان درکړو،
بوډا د کب نیوونکو څخه کبان واخيستل،
ډيرې د خیر دعاوې يې ورته وکړې،
او مخ په کور لاړ،
د بوډا ښځې د کبانو ګيډې څيرې کړې،
د یو کب په ګيډه کې یې یو ښکلی ځليدونکی غمی پیدا کړ،
په بوډا يې د غمي زیری وکړ،
بوډا خوشحاله شو،
ښځې ته يې وویل کبانو ته مالګه ورکړه،
زه به ځنګل ته د خسو پسې لاړ شم،
د بوډا ښځې چې کله د مالګې نوم واوريده،،
ړومبنى غمی ور په یاد شو،
چې د مالګې منګوټي کې يې اچولی وه،
ژر د ګاونډي کورته ورغله،
د ګاونډي ښځې چې کله د بوډا ښځه ولیدله،
په عذر و زاریو يې پیل وکړ،
چې خیر دی ترور غمی دې واخله خو ميړه ته مې څه مه وایه،
چې له کوره مې شړي،
د بوډا ښځې غمی واخيسته،
د ګاونډي ښځه يې وبښله.
بوډا ځنګل کې یوې ونې ته وخوت،
څو وچ لرګي يې ترې رامات کړه،
چې د مرغه په ځاله يې سترګې ولږيدې،
ګوري چې ځاله کې غمی پروت دی،
غمی یې راواخیست کور ته راغی،
ښځې یې کبان پاخه کړه، ښه پريمانه يې وخوړل،
په سبا يې بوډا درې واړه غمي په لوړ قیمت خرڅ کړه،
خپله زنده ګي يې پرې جوړه کړه، سلیمان (ع) دا هر څه ولیدل او پر دې یې یقین راغی چې د بنده حال بنده نشي تغیرولی. څو يې الله ج تغير نه کړي
ستاسو د دعا په هيله
یو بوډا د دمشق په غرونو کې خس ټولول او
خرڅول به یې، تر څو د خپلې کورنۍ اړتیا پرې پوره کړې.
یوه ورځ سلیمان (ع) بوډا د خسو ټولولو حالت کې وليد،
زړه یې پرې ودرديد،
تصمیم يې ونیوه چې د بوډا د ژوند حالت تغیر کړي.
تخت يې د غره لمنې ته راکوز کړ،
بوډا ته یې يو قیمتي غمی ورکړ،
چې وئيپلوري او خپله زنده ګي پرې جوړه کړي،
بوډا ترې مننه وکړه او مخ په کور روان شو،
کور کې یې غمی خپلې ميرمنې ته وروښود،
ميرمنه يې ډيره خوشحاله شوه،
غمی یې د مالګې منګوټي ته ورواچاوه،
ساعت وروسته يې چورلټ له یاده ووتو،
چې غمی يې څه کړ،
د ګاونډي ښځې ته مالګه په کار وه،
راغله د مالګې منګوټی يې ویوړ،
او په غمي يې ځان غلی کړ.
بوډا ډير خفه شو،
په ښځه يې منت وکړ،
چې غمی ولې ورک شو،
د بوډا ښځه په سرو سترګو ناسته وه،
چې په ما څه وشوه، ولې مې غمی له یاده ووتو.
څو ورځې وروسته، بوډا غره ته لاړ او په غره کې بيا د سلیمان (ع) سره مخ شو.
د غمي د ورکيدو کیسه يې ورته وکړه.
سلیمان (ع) بل غمی ورکړ ورته يې وويل احتیاط کوه بابا جانه در نه ورک نشي.
بوډا ترې مننه وکړه، خوشحاله مخ په کور روان شو،
په لاره کې يې غمی له جيبه راوویست په یوه ډبره يې کېښود،
خپله ترې څو قدمه لرې کيناست،
او د غمي په ننداره بوخت شو،
په همدې وخت کې یو مرغه راغی غمی یې په خپله مښوکه کې وتښتاوه،
بوډا ډيرې منډې او چغې ووهلې خو ګټه يې ونه کړه.
څو ورځې بوډا له کوره ونه وتو ،
ميرمنې يې وویل،
د خوراک څه نشته،
ترڅو به کور کې ناست يې،
بوډا زړه نازړه بيا غره ته لاړ،
خس يې راټولول چې د سلیمان (ع) غږ يې واوريد،
ودريده ملا يې نيغه کړه،
ګوري چې سلیمان (ع) ولاړ دی او حیران حیران دته ګوري،
بوډا بیا خپله کیسه سلیمان (ع) ته وکړه،
چې غمی رانه مرغه وتښتاوه.
سلیمان (ع) وویل پوهيږم بابا جانه چې ته ماته دروغ نه وايې،
نیسه دا بل غمی واخله،
ګوره چې دا له هغه دواړو غمیو قیمتي دی،
ورک يې نه کړې،
ضرور به يې خرڅوې او خپل ژوند به پرې راجوړوې،
بوډا، سلیمان (ع) سره ژمنه وکړه،
چې دا غمی به په ښه قیمت خرڅوم،
د خسو پنډ يې راوخيست او مخ په کور روان شو،
د بوډا کور د سیند پر غاړه وو،
کله چې سیند ته ورسيد،
غمی يې له جيبه رابهر کړ،
چې راځه یو وار يې د سیند په اوبو پريمینځم،
غمی د پريمینځلو به وخت کې د بوډا د لاس نه اوبو کې ولويد، بوډا ډيرې غوټې پسې ووهلې،
خو څه په لاس ورنغله،
ډير خواشينى کور ته لاړ،
څو ورځې په کور کيناست.
او د سلیمان (ع) له ډاره غره ته نه تلو،
ميرمنې یې ډاډ ورکړ چې مه ډاريږه،
د غمیو والا چې هر څوک دی،
ته پرې ګران يې،
که دې بيا وليد ټوله کیسه ورته وکړه،
زه مطمينه يم چې څه درته نه وايي.
بوډا په ډار ډار غره ته لاړ،
خس يې راټول کړه په شا يې راواړول،
غوښتل يې د کلي په لور حرکت وکړي چې د سلیمان (ع) تخت يې ولید،
بوډا د خسو ګيډی په زمکه واچاوه په منډه منډه وتښتيد.
سلیمان (ع) غوښتل مخه يې ونیسي،
چې د الله ج استازي جبرئیل امین پرې غږ وکړ،
ای سلیمانه الله (ج) وايي ته څوک يې چې زما د بنده حال تغیراوې زه دې له یاده ویستلی یم.
سلیمان (ع) ډير ژر په سجده پريوته د خپلې تيروتنې بښنه يې وغوښته.
الله (ج) د جبرئیل امین په واسطه سلیمان (ع) ته وویل چې تا خو زما د بنده حال تغير نه شو کړاى،
ته اوس ورته وګوره چې زه يې څنګه تغیروم.
بوډا په بيړه د کلې خوا روان وه،
چې څو تنو کب نیوونکو سره مخ شو،
کب نیوونکو بوډا ته وویل:
بابا نن موږ ډير کبان نیولي راشه څو کبان درکړو،
بوډا د کب نیوونکو څخه کبان واخيستل،
ډيرې د خیر دعاوې يې ورته وکړې،
او مخ په کور لاړ،
د بوډا ښځې د کبانو ګيډې څيرې کړې،
د یو کب په ګيډه کې یې یو ښکلی ځليدونکی غمی پیدا کړ،
په بوډا يې د غمي زیری وکړ،
بوډا خوشحاله شو،
ښځې ته يې وویل کبانو ته مالګه ورکړه،
زه به ځنګل ته د خسو پسې لاړ شم،
د بوډا ښځې چې کله د مالګې نوم واوريده،،
ړومبنى غمی ور په یاد شو،
چې د مالګې منګوټي کې يې اچولی وه،
ژر د ګاونډي کورته ورغله،
د ګاونډي ښځې چې کله د بوډا ښځه ولیدله،
په عذر و زاریو يې پیل وکړ،
چې خیر دی ترور غمی دې واخله خو ميړه ته مې څه مه وایه،
چې له کوره مې شړي،
د بوډا ښځې غمی واخيسته،
د ګاونډي ښځه يې وبښله.
بوډا ځنګل کې یوې ونې ته وخوت،
څو وچ لرګي يې ترې رامات کړه،
چې د مرغه په ځاله يې سترګې ولږيدې،
ګوري چې ځاله کې غمی پروت دی،
غمی یې راواخیست کور ته راغی،
ښځې یې کبان پاخه کړه، ښه پريمانه يې وخوړل،
په سبا يې بوډا درې واړه غمي په لوړ قیمت خرڅ کړه،
خپله زنده ګي يې پرې جوړه کړه، سلیمان (ع) دا هر څه ولیدل او پر دې یې یقین راغی چې د بنده حال بنده نشي تغیرولی. څو يې الله ج تغير نه کړي
ستاسو د دعا په هيله