دو روز پیش در جمعی حرف رومینا و پدرش بود. اینکه چه کسی مقصر است و ایا پدرش حق داشته این کار را کند یا نه. فرحان گفت ما باید قبول کنیم که هر ادمی دوست دارد یک جور زندگی کند نباید کسی را بخاطر راهی که انتخاب کرده یا رفته کشت.
من و چند نفر دیگر گفتیم ممکن است راهی که او میرود مورد پسند جامعه نباشد و اگر عملی که انجام میدهد ابروی خانواده را ببرد چه؟
فرحان گفت: خب اینجا هم به نظر من نباید آن شخص را مورد سرزنش قرار داد باید دلیل این عملش را توی خانواده پیدا کرد..که چه شد و چه کردند بچه‌شان به آن راه رفته.
ما باز گفتیم زدن این حرفها حالا ‌که دور از ماجرا نشسته‌ای راحت است اما ممکن است هم تو هم ما در چنین موقعیتی که قرار گرفتیم همین کار را کنیم..
اینجای ماجرا فرحان لبخندی زد و گفت خب اشتباه من و شما همین جاست.. ما از همین حالا باید انقدر روی خودمان کار کنیم که اگر در چنین موقعیتی قرار گرفتیم عمل درست را انجام بدهیم. چرا اصلا از الان باید بگوید احتمال دارد کاری که پدر رومینا کرده را انجام بدهید؟ به نظرم تصور همچین احتمالی هم شما را به همان سمت می‌کشد و در نظرم ترسناک می‌شوید..


الان که داشتم مطلب یکی دو ساعت پیشم را میخواندم فهمیدم چقدر میتوانم ترسناک باشم..