داستایوفسکی در جایی میگه: " می‌خواهم دست ‌کم یک نفر باشد که با او از همه چیز همانطور حرف بزنم که با خودم حرف می‌زنم."
و در مقابل توی شبهای روشن از زبان خیالباف میگه "چرا باید یه نفر رو احتیاج داشته باشم که باهاش دو کلمه حرف بزنم؟ خودم با خودم میتونم بیشتر از دو کلمه حرف بزنم و حرفای خودمو راحت‌تر بفهمم."...
میدونی فرق این دو تا چیه ؟ اینه که حرف زدن با خودت برای وقتیه که‌ میفهمی دیگه حرف زدن با آدم ِ دیگه فایده ای نداره.خسته میشی از دهن باز کردن و ترجیح ‌میدی بی صدا برای خودت حرف بزنی‌. اما جایی میرسه که آدم خسته میشه از بی صدا حرف زدن، بی صدا زندگی کردن.حرف زدن با خودت چیزی رو حل نمیکنه باعث‌ میشه بیشتر درگیر اون‌افکار بشی.
دنیا هر روز داره جای غریب تری میشه، یافتن کسی شبیه خودت برای حرف زدن و ‌دیدن دنیا از یک قاب قطعا موهبتیه فرا تر از عشق چرا که آدما اول از لای کلمات به هم میرسن، بعد دوست داشته میشن، و یا دوست میدارن. حرف زدن با خودت عالیه، اما نه وقتی که تنها روی یک عقیده و فکر بخوای متمرکز بشی. چیزی که حالا آدم خیلی بهش نیاز داره همینه؛"حرف زدن با کسی شبیه خودش"
#مهکامه_خادمی

@mahkame_khademi