ОТАМГА МАКТУБ
Ота, яшаб бўлмас экан ғуборсиз,
Соврилиб боряпти ғурбатга умрим.
Мана, қайтаяпман қуруқ қўл билан,
На олим бўлолдим, на одам бўлдим.
Менга одамдайин яшамоқ қайда,
Баъзида паймонам тўлиб кўрингай.
Отажон, аслида мен турган жойда
Мунофиқлар ҳақгўй бўлиб кўрингай.
Бунда тирикликнинг тирик ижроси,
Бу ер виждонлилар яратган саҳна.
Бу улуғ зотларнинг кунлик хатоси
Сенинг ташвишларинг сингари кўҳна.
Ота, орзуларнинг ортидан чопиб,
Охири йўқ ишга қўл уриб қўйдим.
Энди ҳеч бирини бўлмайди топиб,
Бунда кўп нарсани бой бериб қўйдим.
Йиллар соғинчимни силаб ўстирди.
Йўллар олиб кетди сендан узоққа.
Баъзида бош олиб кетгим келади
Мени одам қилиб туққан қишлоққа.
Қишлоқ — ташвишлари умридан узун,
У ерда қайнайди эрта-ю кеч иш.
Сен мени оқлайсан: “Шоир-да қизим,
Шўрлик келгани вақт тополмайди ҳеч”.
Ҳа, менда чиндан ҳам топилмайди вақт,
Ойда бир ҳолингни сўраб қўйгани.
Лойиқ бўлолмадим оғир дамингда
Бир марта кунингга яраб қўйгани.
Отажон, тириклик ҳолдан тойдирди,
Жонга тегиб кетди буюклик ғами.
Мен учун энг катта йўқотиш бўлди,
Меҳрингдан мосуво ўтган ҳар дамим.
Баъзан йўл оламан олис шаҳардан
Мени тетапоя қилган қишлоққа.
Онам нон ёпади менга саҳардан,
Сен чиқиб кетасан тезда чорбоққа.
Олдимга тўкасан топган-тутганинг,
Тўяман “дийдор” деб аталган ошга.
Сенинг бағринг каби улкан ҳовлимиз
Бир зумда тўлади қавм-қариндошга.
Тинмай мақтанасан кўксингга уриб,
Бир гапни минг бора айтасан такрор:
“Китоби чиқибди қўйинглар кўриб,
Менинг шундай қизим, шоир қизим бор”.
Эртаси қўш-қўллаб тутасан секин
Укаларим ризқин бўлакларини.
Мени кузатгани чиқади онам
Кийиб ўттиз йиллик кўйлакларини.
Ортимда қолади дуолар қилиб,
Менинг онагинам, онаизорим.
Асли арзимайди гардларингга ҳам
Менинг бутун умр битган ашъорим.
Энг керакли пайтда тишлаб тилимни
Ўзимни ҳақгўйдай тутиб юраман.
Виждон саҳнасида мен ўз ролимни
Қойилмақом ижро қилиб бераман.
Сен эса мақтаниб айтасан такрор:
“Менинг шундай қизим, шоир қизим бор…”
 
Majnuna