مکتوبات

🔻شما خیال مى‌کنید متحدند، اما شيرِ خانه‌اند و روباهِ بيرون؛ فقط هارت‌وپورت دارند و عقل هم ندارند!


🔸لَا يُقَاتِلُونَكُمْ جَمِيعًا إِلَّا فِي قُرًى مُّحَصَّنَةٍ أَوْ مِن وَرَاءِ جُدُرٍ ۚ بَأْسُهُم بَيْنَهُمْ شَدِيدٌ ۚ تَحْسَبُهُمْ جَمِيعًا وَقُلُوبُهُمْ شَتَّىٰ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا يَعْقِلُونَ؛


👈 یهودى‌نماهاى بى‌دین و منافقان از ترس به‌صورت جمعى و رودررو با شما نمى‌جنگند؛ مگر از داخل قلعه‌هاى مستحکم یا از پشت درودیوار خانه‌ها! ضرب‌وزورشان فقط بین خودشان زیاد است! شما خیال مى‌کنید متحدند؛ درحالى‌که دل‌هایشان از هم دور و متفرق است؛ آخر، آن‌ها مردمى بى‌عقل‌اند!

📜 سوره حشر، آیه ۱۴

@maktubat

🔻 ماجرای سکوت امام علی (ع) در حق خلافتشان از زبان خود ایشان


🔸 زهرا (س) خطاب به علی (ع) میفرماید: پسر ابوطالب چرا به گوشه خانه خزیده‌‏ای؟ تو همانی که شجاعان از بیم‏ تو خواب نداشتند؟ اکنون دربرابر مردم ضعیف، سستی نشان می‏دهی، ایکاش‏ مرده بودم و چنین روزی را نمی‏دیدم

🔸 علی، پس‏ از استماع سخنان زهرا با نرمی او را آرام می‌‏کند که: "نه، من فرقی‏ نکرده‏‌ام، من همانم که بودم، مصلحت چیز دیگر است"؛ تا آنجا که زهرا را قانع می‌‏کند و از زبان زهرا می‏‌شنود: "حسبی‌الله و نعم‌الوکیل"

🔸 ابن‌ابی‌الحدید در ذیل خطبه ۲۱۵ این داستان معروف را نقل می‏‌کند: روزی که فاطمه، علی را دعوت به قیام می‌‏کرد، در همین‏ حال فریاد موذن بلند شد که اشهدان محمدرسول‌الله؛ علی به زهرا فرمود: آیا دوست داری این فریاد خاموش شود؟ فرمود: نه، فرمود: سخن من‏ جز این نیست

🔸 علی از طرح و مطالبه دعوی خود و از تظلم در هر فرصت‏ مناسب خودداری نکرد؛ علی از این سکوت به تلخی یاد می‏کند و آنرا جانکاه و مرارت بار می‏خواند: "خار در چشمم بود و چشمها را بر هم نهادم، استخوان در گلویم ‏گیر کرده‏ بود و نوشیدم، گلویم فشرده می‏شد و تلخ‌تر از حنظل در کامم ریخته بود و صبر کردم"

🔸علی خود تصریح می‌‏کند که سکوت من حساب شده بود، من از دو راه، آن را که‏ به مصلحت نزدیکتر بود انتخاب کردم: "در اندیشه فرو رفتم که در میان دو راه کدام را برگزینم؟ آیا با کوته‌دستی قیام کنم یا بر تاریکی کور صبر کنم، تاریکی که بزرگسال در آن‏ فرتوت می‌‏شود و تازه سال پیر می‏گردد و مؤمن در تلاشی سخت تا آخرین نفس‏ واقع می‌شود، دیدم صبر بر همین حالت طاقت‌فرسا عاقلانه‌تر است، پس صبر کردم در حالی که خاری در چشم و استخوانی در گلویم بود"؛ خطبه ۵ نهج البلاغه

🔸پیامبر (ص)، علی (ع) را برای خلافت معرفی کرده؛ یک‌دفعه بعد از پیامبر، جریان دیگری بوجود می‌‏آید، پیرمردها و اکابر اصحاب پیامبر به‏ فکر می‏‌افتند که از این قضیه استفاده بکنند؛ در همان حال مردمی تازه‏ مسلمان هستند که هنوز اسلام در دل آنها نفوذ نکرده؛ تازه شهرت اسلام‏ بدنیای خارج عرب کشیده شده؛ در این اوضاع، مصلحت اسلام ایجاب میکندکه‏ آرامش کاملی برقرار باشد

🔸اولا باید غائله مرتدها خوابانده شود، ثانیا آنها که از دور می‏‌آیند که این حسابها سرشان نمی‏‌شود، از نظر آنها علی‌بن‌ابی‌طالب و ابوبکر علی‌السویه هستند؛ فکر می‌کنند دعوای قدرت است؛ مصلحت اسلام اینطور ایجاب‏ می‌‏کند که حالا که اینها عمل ناشایستی مرتکب شده‏‌اند، آن کسی که در اینجا ذیحق است، دندان روی جگر بگذارد، البته نه به خاطر جان خودش، بلکه به‏ خاطر مصلحت اسلام؛ مصلحت اسلام اینطور ایجاب می‌‏کند که علی دندان‏ روی جگر بگذارد؛ چیزی که از نظر علی اصالت دارد، حیثیت و آبروی اسلام است

🔸اما قضیه می‌‏گذرد، اوضاع زمان تغییر می‌‏کند، اسلام جهانگیر می‌‏شود، زمان‏ معاویه پیش می‏‌آید، معاویه حیثیت عمر و ابوبکر را ندارد؛ او کسی است‏ که خودش و پدرش سالها علیه اسلام جنگیده‌‏اند و حساب‌ها عوض شده؛ در اینجاست که علی با معاویه می‌‏جنگد|شهید مطهری|سیری در نهج‌البلاغه


🔻پ.ن: در آن میان، علی باقی ماند و همسرش فاطمه؛ یکی میبایست پیشقدم میشد و از امامت دفاع می‌کرد؛ یکی امام و دیگری ماموم؛ بسیار روشن بود که امام چون ذیحق است، باید بماند و این تنها فاطمه است که می‌بایست آشکارا به دفاع از امامت بپردازد و به دیگران تذکر دهد، حتی اگر جانش را سر این راه بگذارد؛ در تاریخ آمده است که حضرت فاطمه به مدت شش ماه پس از پیامبر زنده بود و در آن مدت علی هم در پناه فاطمه، بیعت نکرد، اما وقتی فاطمه رحلت کرد، امام پشتیبانش را از دست داد؛ فاطمه، نقش اساسی در آغاز حرکت تشیع در بستر تاریخ داشت و از آنجایی که این محاوره در تاریخ ثبت شده، نشان آن است که در جمع گفته‌اند که همه بشنوند و گرنه فاطمه خود نظر علی را میدانست و شیعه هم به عصمت ایشان معتقد؛


👈 امام حسن عسگری (ع): ما امامان، حجت خدا بر مردمان هستیم و فاطمه سلام‌الله علیها حجت خدا بر ماست؛ تفسیر اطیب‌البیان ج۱۳ ص۲۳۵



@maktubat_yad

🔻يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ؛

👈 ای پیامبر! خدا و مؤمنانی که از تو پیروی می‌کنند، برای حمایت تو بس است.

📜 قرآن، سوره انفال، آیه ۶۴

@maktubat