Uni nodon, notavon dersiz,
Ko'chadagi bir darvish, hissiz,
Barcha qochar u yaqin kelsa,
Kiyimlar kir, shunchalar didsiz.
Og'zi kular ko'z g'amgin boqar,
Atrofdagi har bir insonga,
Odamlar ham olayib qarar:
"Ne kerak ekan bu sarsonga?".
Bahor chog'i daraxtzor aro,
Kuzatardi go'zal gullarni,
Tabiatga bo'lib mahliyo,
Tinglar edi bog'da qushlarni.
Ko'kka uchmoq istar yuragi,
Qanot qoqib qush kabi gohi,
G'amgin ko'zlar yoshlanar ba'zan,
Ko'mko'k osmon, tomon nigohi.
U shaharda tentirar har kun,
Ne qora ish bo'lsa qilardi,
Mehnat bilan topganin butun,
Yetimlarga olib borardi.
She'r yozardi hayot haqida,
Tushlarini bir-bir bitardi,
Misralarda xayol va hislar,
Orzularga sho'ng'ib ketardi.
Hech kimsaga ozori tegmas,
Xudo bergan kunin yashardi,
Elda uni barcha bilardi,
Telbasifat kulib turardi.
Juma kuni. Shahar markazi,
Odam gavjum, bir inson yotar,
Tekshirishdi, joni uzilgan,
Qotgan nigoh osmonga boqar.
M.Muxtorov 04.05.2021.
She'rni M.Tojiahmedova o'qidi.
https://t.me/mehroj_muxtorov_sherlari
