ရခိုင့်အိပ်မက် နိုင်ငံတော်ကြီးဟာ လက်တွေ့မှာဖွံဖြိုးတိုးတက်လာမယ်လို ရခိုင်တွေ တကယ်ယုံနေကြသလား?
--------------------------------------------
ရခိုင်ပြည်နယ်ဟာ မြန်မာနိုင်ငံအတွင်းမှာရှိတဲ့ ပြည်နယ်ထဲအားလုံးထဲမှာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု အားအနည်းဆုံးပြည်နယ်တွေထဲက တစ်ခုဖြစ်တယ်။
ရခိုင်ပြည်နယ်မှာရှိတဲ့ မြို့တွေထဲမှာ လောက်လောက်လားလား လူနေအိမ်ထူထပ်သည့်မြိုဆိုလျှင် စစ်တွေမြို့သာ ရှိပါတယ်။ အမ်း၊ မြောက်ဦး၊ ဂွ၊ သံတွဲ ဆိုတဲ့မြို့တွေဟာ ဆေးလိပ်သောက်ပြီး မြို့တစ်ပတ်ဆိုင်ကယ်စီးရင်တောင် ဆေးလိပ်မကုန်ခင် မြို့ကုန်သွားတယ်လို့ ပြောရလောက်တဲ့အထိ မြို့သေးသေးလေးတွေဖြစ်ကြတယ်။
ရခိုင်ပြည်နယ် ဘာလိုမတိုးတတ်ခဲ့သလဲ…?
အဖြေက ရှင်းပါတယ်…၊
ရခိုင်တွေကိုယ်တိုင် ဘာမှစီးပွားရေးလုပ်စရာမရှိတဲ့၊ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ခက်ခဲတဲ့ သူတို့မြို့မှာကို သူတိုမနေနိုင်ကြလို၊ ပြည်မထဲ ရှောင်ပြေးနေကြလို၊ ကိုယ့်ပြည်နယ်ကို ကိုယ်ပြန်မကြည့်ကြလို ပဲဖြစ်ပါတယ်။
အဓိကပြဿနာက DVB လိုမျိုး၊ RFA လိုမျိုး ကိုယ့်နိုင်ငံအပေါ် ဘာကောင်းကျိုးမှမပေးခဲ့တဲ့ အနောက်ဘောမ မီဒီယာတွေရဲ့ သတင်းမှိုင်းတိုက်တာ ဝါဒဖြန့်တာတွေကြောင့်ပဲ။
ရခိုင်ဟာ သယံဇာတအလွန်ပေါတယ်တို၊ ရေအရင်းအမြစ်၊ မြေအရင်းမြစ်တွေကို အစိုးရက အတင်းလုယူထားတယ်တို၊ ပင်လယ်မှာ ကမ်းလွန် ဆိပ်ကမ်းတွေထုတ်ပြီး သဘာဝဓာတ်ငွေ့ထုတ်တာကို အစိုးရက လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားတယ်တို စသည်ဖြင့် ဖွလာကြတဲ့အပေါ်မှာ ယုံနေကြတဲ့ ရခိုင်တွေ များလာခဲ့တဲ့အခါ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ လက်နက်ထကိုင်တဲ့ AA ကတော့ အကြိုက်ပေါ့။ ကိုယ့်လူမျိုးကိုယ့်ဘက်ပါလာအောင် အထောက်အပံ့တွေရဖို့က ဇာတ်နာမှလည်းဖြစ်ဦးမှာကိုး။
သို့သော် ရခိုင်ပြည်မှာနေခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ သုံးသပ်ရသလောက် ရခိုင်ဆိုတာ စိုက်ပျိုးစားဖို့တောင် စိတ်မဝင်စားပဲ ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် ပျင်းတတ်တဲ့လူကအများစု၊ အရောင်းအဝယ် မကျွမ်းကျင် ၊ ဆိုင်လာတဲ့ ဧည့်သည်ကို ဘယ်လိုဈေးရောင်းရမလဲ မသိတဲ့ဈေးသည်အများစုနဲ့ ဒီလောက်ခေါင်ခိုက်နေတဲ့နေရာမှာ ဗမာတွေမပြောနဲ့၊ ရခိုင်တွေကိုယ်တိုင်တောင် မနေချင်ကြဘူးဆိုတာတွေ့ရတယ်။
အဲ့ဒီတော့ မစားရဝခမန်း၊ လော်ဘီတွေ စွတ်လော်တာကို ယုံပြီး ရွှေအိမ်မက်တွေ မက်ကြတော့တာပဲ။ တကယ်တော့ စီးပွားရေးကိုယ်တိုင်မလုပ်ချင်ပဲ သူများလုပ်ကိုင်ပေးရင် ကြီးပွားလာမှာဆိုတဲ့ အချောင်ခိုချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ။ ကဲ ထားပါတော့လေ။ ပင်လယ်ကထွက်တဲ့ ရေနံနဲ့ ဂတ်စ်တွေကို တိုင်းတစ်ပါးအထောက်အကူမပါပဲ ထုတ်ယူလို့ ရနိုင်သလားဆိုတဲ့ အခြေခံအသိလောက်တောင်မရှိပဲ သူတို့ပြည်နယ် သူတို့ပိုင်တယ်လုပ်ချင်တဲ့ ရွှေရခိုင်တွေကို မေးချင်တာက တကယ်လို့များ ရခိုင်ပြည်နယ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ရင်တောင် တကယ်ကြီး ကိုယ့်ဘာသာ သယံဇာတတွေထုတ်နိုင်ကြပြီလား၊ လမ်းတွေကောင်းကြပြီလား၊ ထုတ်လို့ရခဲ့ရင်တောင် ဘယ်လိုလမ်းတွေကနေ ဘယ်လိုနိုင်ငံတွေနဲ့ အရောင်းအဝယ်တွေလုပ်ကြမလဲ၊ ပြည်မက ရခိုင်တွေကရော ကိုယ့်ပြည်နယ်ကိုယ်ပြန်ကြမှာလား။
ကိုယ်မြင်ရသလောက်တော့ ၂၀၂၀ လောက်မှာ တိုက်ပွဲတွေငြိမ်လို အမ်းမြို့မှာ အစိုးရ ခရိုင်ရုံးတွေဖွင့်လို့ လမ်းတွေပြင် အဆောက်အဦသစ်တွေဆောက် လူလေးနည်းနည်း စည်ကားစပြုလာတာ အခု အမောင် AA တို့ ဖင်ယားမှုနဲ့ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့တွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ၊ အေးပေါ့လေ.. ရခိုင်က နည်းနည်း ဒေသခံချင်းလူမျိုးက များများဆိုတော့လည်း မငဲ့ကြတာနေမှာပေါ့။
တိုင်းကလုပ်ပေး စီစဉ်ပေးလို ကျိတ်ကျိတ်တိုးစည်ကားခဲ့တဲ့ ၂၀၂၃ သင်္ကြန်ကြီးတောင် အားနာမိတယ်။ ဒါတောင် ဘယ်လောက် မောင်းထုတ်ထုတ် ပိုပိုများလာတဲ့ရိုဟင်ဂျာတွေအကြောင်း ထည့်မပြောသေးဘူးနော်။
မင်းတို့ အမျိုးချစ်တယ်ဆိုတာ ငါ ယုံကိုမယုံတာ။
ပိုင်စိုး
--------------------------------------------
ရခိုင်ပြည်နယ်ဟာ မြန်မာနိုင်ငံအတွင်းမှာရှိတဲ့ ပြည်နယ်ထဲအားလုံးထဲမှာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု အားအနည်းဆုံးပြည်နယ်တွေထဲက တစ်ခုဖြစ်တယ်။
ရခိုင်ပြည်နယ်မှာရှိတဲ့ မြို့တွေထဲမှာ လောက်လောက်လားလား လူနေအိမ်ထူထပ်သည့်မြိုဆိုလျှင် စစ်တွေမြို့သာ ရှိပါတယ်။ အမ်း၊ မြောက်ဦး၊ ဂွ၊ သံတွဲ ဆိုတဲ့မြို့တွေဟာ ဆေးလိပ်သောက်ပြီး မြို့တစ်ပတ်ဆိုင်ကယ်စီးရင်တောင် ဆေးလိပ်မကုန်ခင် မြို့ကုန်သွားတယ်လို့ ပြောရလောက်တဲ့အထိ မြို့သေးသေးလေးတွေဖြစ်ကြတယ်။
ရခိုင်ပြည်နယ် ဘာလိုမတိုးတတ်ခဲ့သလဲ…?
အဖြေက ရှင်းပါတယ်…၊
ရခိုင်တွေကိုယ်တိုင် ဘာမှစီးပွားရေးလုပ်စရာမရှိတဲ့၊ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ခက်ခဲတဲ့ သူတို့မြို့မှာကို သူတိုမနေနိုင်ကြလို၊ ပြည်မထဲ ရှောင်ပြေးနေကြလို၊ ကိုယ့်ပြည်နယ်ကို ကိုယ်ပြန်မကြည့်ကြလို ပဲဖြစ်ပါတယ်။
အဓိကပြဿနာက DVB လိုမျိုး၊ RFA လိုမျိုး ကိုယ့်နိုင်ငံအပေါ် ဘာကောင်းကျိုးမှမပေးခဲ့တဲ့ အနောက်ဘောမ မီဒီယာတွေရဲ့ သတင်းမှိုင်းတိုက်တာ ဝါဒဖြန့်တာတွေကြောင့်ပဲ။
ရခိုင်ဟာ သယံဇာတအလွန်ပေါတယ်တို၊ ရေအရင်းအမြစ်၊ မြေအရင်းမြစ်တွေကို အစိုးရက အတင်းလုယူထားတယ်တို၊ ပင်လယ်မှာ ကမ်းလွန် ဆိပ်ကမ်းတွေထုတ်ပြီး သဘာဝဓာတ်ငွေ့ထုတ်တာကို အစိုးရက လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားတယ်တို စသည်ဖြင့် ဖွလာကြတဲ့အပေါ်မှာ ယုံနေကြတဲ့ ရခိုင်တွေ များလာခဲ့တဲ့အခါ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ လက်နက်ထကိုင်တဲ့ AA ကတော့ အကြိုက်ပေါ့။ ကိုယ့်လူမျိုးကိုယ့်ဘက်ပါလာအောင် အထောက်အပံ့တွေရဖို့က ဇာတ်နာမှလည်းဖြစ်ဦးမှာကိုး။
သို့သော် ရခိုင်ပြည်မှာနေခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ သုံးသပ်ရသလောက် ရခိုင်ဆိုတာ စိုက်ပျိုးစားဖို့တောင် စိတ်မဝင်စားပဲ ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် ပျင်းတတ်တဲ့လူကအများစု၊ အရောင်းအဝယ် မကျွမ်းကျင် ၊ ဆိုင်လာတဲ့ ဧည့်သည်ကို ဘယ်လိုဈေးရောင်းရမလဲ မသိတဲ့ဈေးသည်အများစုနဲ့ ဒီလောက်ခေါင်ခိုက်နေတဲ့နေရာမှာ ဗမာတွေမပြောနဲ့၊ ရခိုင်တွေကိုယ်တိုင်တောင် မနေချင်ကြဘူးဆိုတာတွေ့ရတယ်။
အဲ့ဒီတော့ မစားရဝခမန်း၊ လော်ဘီတွေ စွတ်လော်တာကို ယုံပြီး ရွှေအိမ်မက်တွေ မက်ကြတော့တာပဲ။ တကယ်တော့ စီးပွားရေးကိုယ်တိုင်မလုပ်ချင်ပဲ သူများလုပ်ကိုင်ပေးရင် ကြီးပွားလာမှာဆိုတဲ့ အချောင်ခိုချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ။ ကဲ ထားပါတော့လေ။ ပင်လယ်ကထွက်တဲ့ ရေနံနဲ့ ဂတ်စ်တွေကို တိုင်းတစ်ပါးအထောက်အကူမပါပဲ ထုတ်ယူလို့ ရနိုင်သလားဆိုတဲ့ အခြေခံအသိလောက်တောင်မရှိပဲ သူတို့ပြည်နယ် သူတို့ပိုင်တယ်လုပ်ချင်တဲ့ ရွှေရခိုင်တွေကို မေးချင်တာက တကယ်လို့များ ရခိုင်ပြည်နယ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ရင်တောင် တကယ်ကြီး ကိုယ့်ဘာသာ သယံဇာတတွေထုတ်နိုင်ကြပြီလား၊ လမ်းတွေကောင်းကြပြီလား၊ ထုတ်လို့ရခဲ့ရင်တောင် ဘယ်လိုလမ်းတွေကနေ ဘယ်လိုနိုင်ငံတွေနဲ့ အရောင်းအဝယ်တွေလုပ်ကြမလဲ၊ ပြည်မက ရခိုင်တွေကရော ကိုယ့်ပြည်နယ်ကိုယ်ပြန်ကြမှာလား။
ကိုယ်မြင်ရသလောက်တော့ ၂၀၂၀ လောက်မှာ တိုက်ပွဲတွေငြိမ်လို အမ်းမြို့မှာ အစိုးရ ခရိုင်ရုံးတွေဖွင့်လို့ လမ်းတွေပြင် အဆောက်အဦသစ်တွေဆောက် လူလေးနည်းနည်း စည်ကားစပြုလာတာ အခု အမောင် AA တို့ ဖင်ယားမှုနဲ့ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့တွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ၊ အေးပေါ့လေ.. ရခိုင်က နည်းနည်း ဒေသခံချင်းလူမျိုးက များများဆိုတော့လည်း မငဲ့ကြတာနေမှာပေါ့။
တိုင်းကလုပ်ပေး စီစဉ်ပေးလို ကျိတ်ကျိတ်တိုးစည်ကားခဲ့တဲ့ ၂၀၂၃ သင်္ကြန်ကြီးတောင် အားနာမိတယ်။ ဒါတောင် ဘယ်လောက် မောင်းထုတ်ထုတ် ပိုပိုများလာတဲ့ရိုဟင်ဂျာတွေအကြောင်း ထည့်မပြောသေးဘူးနော်။
မင်းတို့ အမျိုးချစ်တယ်ဆိုတာ ငါ ယုံကိုမယုံတာ။
ပိုင်စိုး