'Aedan

اينروزها انگار اتصالم با جهان بيرون قطع شده است.
من،من را طوري ميبيند كه در گوشه اي از خودم مچاله شده ام و باقي ام را پوچي احاطه كرده.
فقط زل ميزنم.به همه چيزهايي كه دوستشان دارم،به همه چيزهايي كه خوشحالم ميكنند،به همه اميدواري هايم،به همه افراد زندگيم فقط زل ميزنم،بدون هيچ واكنشي.
من از خودم مجزا شده ام.
خودم سعي ميكند با بقيه ارتباط بگيرد،براي چيزهاي كوچك ذوق كند،بخندد،خوشحال باشد با اينكه زياد موفق نيست اما بازهم دارد ته مانده هاي انرژيش را صرف من ميكند.
اما من خودم نيستم.
من و خودم همانند مادر و دختري هستيم كه براي اولين بار داريم به مهدكودك ميرويم،خودم همانند مادري است كه سعي ميكند مرا با بقيه هم كلاسي هاي كوچكم آشنا كند و اشتياق دوستي با آنهارا در وجودم بيندازد.
اما من؟ همان دختربچه ايم كه تصميم گرفته به جاي آدمهاي عجيب و غريب به سير در دنياي خياليش ادامه دهد و با دوستان خياليش به جاي آدم هاي جيغ جيغو خوشحال باشد.
قبلا جاي پوچي بزرگ وجودم را خودم پر ميكرد اما حال خودم تنها لايه اي شده براي رويارويي با مردم و وقتي تنها ميشوم او نيز از وجهم پر ميكشد و ميرود تا ديدار بعدي.
فقط ميايد كه نشان دهد حالم خوب است،حتي به دروغ و بعد ميرود.
من ذره ذره دارد مچاله تر و كوچك تر ميشود و اين پوچي است كه روي من خيمه زده و هرروز دارد جاي بزرگتري براي خودش باز ميكند.
.موروس.

لباسم بوي ماشملورو به خودش گرفته~

https://www.instagram.com/tv/CZHml8YoKg5/?utm_medium=copy_link
اين ويديو باعث شد من يه لبخند گنده روي صورتم جا خوش كنه و دلم نيومد شما نبينينش3: