افرادی که ذاتا انسانهای شادی نیستند، حتی اگر شادی را در وجود کسی دیگر بیابند نمیتوانند آن را از عمق وجودشان حس کنند و به محض از دست دادن شخص، طوری فرو میپاشند که گویی هیچوقت چیزی تحت عنوان حال خوب وجود نداشته.
این افراد برای فرار از غم مدام از شخصی به شخص دیگر و از حسی به حس دیگر پناه میبرند تا این خلا درونی حاصل از نبود شادی را پر کنند و در ظاهر ممکن است موفق به نظر برسند؛ اما تا به حال تنهاییشان را دیدهای؟