Тұмау әлде ковид, әйтеуір бір сұмдық вируспен ауырып жатырмын. Белгісіз аралға түскен Робинзон Крузо сияқты басында қанша күн үйде жатқанымды санамақшы болып едім, сосын оған да қолды екі-ақ сілтедім. Осы уақытқа дейін тұмаумен бұлай ешқашан ұзақ ауырмаппын. Тіпті, адамзаттың әже жауына айналған пандемия кезінде бұлай сырқаттанбаған шығармын.

Күнде температура 39 градусқа дейін көтеріледі, ал алақаным 2002 жылы қайтыс болған адамдыкі сияқты. Яғни, мұздай. Бұл әлемде парадокс көп, бірақ дәл осындай парадоксты көріп, онсыз да әрең тұрған шатырым қатты қозғалып кете жаздады.

Шатырым қозғалды демекші, басым сұмдық ауырып тұрған сәттің бірінде инстаграмды өшіріп, "бұл ортаға енді испан тілінде еркін пост жаза алатын кезде қайта ораламын" деп асығыс серт етіп жіберіппін. Енді инстаграмдағы қызық рилстарға тезірек оралу үшін күнде кешке испан тілін оқып жүрмін мәжбүрлі түрде.

Антибиотик, сироп, таблетканың бәрін қолданып көріп, бүгін ес жия бастадым. 2007 жылдан бері Реал Мадридтің бірде-бір матчтын өткізіп алмағам. Бірақ осы бірнеше аптада ешқандай футбол қарауға ынта болмады (бұдан кейін өзімді қалай ұялмай Мадридистамын деп айта аламын?).

Мораль #1: Қараша айында бір отырғанда 1 кг балмұздақты жалғыз жемеңіз;
Мораль #2: Испан тілін үйренбейінше инстаграмға кірмеймін деп асығыс уәде бермеу керек. Өйткені, енді мем картинкаларды инстаграмда емес, ыңғайсыз уатсап чатта жіберуге тура келіп жүр..

P.S. Ауырмаңыздар!