من نه اهل چت و حرف زدم مثل قبل.
نه اهل رول و اینا.
نه اهل دراماهای مجازی.
نه اهل گریه کردن و خود دریدن واسه کسی که مجازیه.
نه اهل حرف زدن و علاقه داشتن به کسی که خودش هیچ وقت بم پیام نمیده.
وقتمو صرف خودم و [دوستام] و کسایی که لایق پیام دادنن میکنن.



مثل قبلم کیپاپر و یا ارمی نیستم ولی هنوزم دوسشون دارم شاید ازشون خبر نداشته باشم و زیاد توشون نباشم و یا اهنگاشونو گوش ندم ولی به این معنی نیست ازشون متنفرم هیچ وقت اینطور نبوده و نخواهد بود.
این زندگیه منه، ادما عوض میشن همونطور که علاقه ها و ادمای زندگیت تو جدول معادلاتت تغییر میکنن مثل تمپرچر هوا تو بهار،تابستون،پاییز،زمستون.
کسی واسم نمیمونه همه میرن و میان، خاطره ی خوب و بد میسازم و همین.
ذهنمو حاضرم درگیر کنم سر خودم ولی هیچ وقت سر بقیه نه، سر اینکه چرا اینو گفتم چرا اینجوری شد.
نه و نه و نه اصن و ابدا.
[ چقد از ته دلم بود اینارو باید میگفتم]