🍃
اطلس، آرمیده در دل پرشی زریا
بنا بر نوشتۀ افلاطون در رساله‌های تیمائوس و کورتیاس، داستان شهر گمشدۀ «آتلانتیس» نخست برای کریتیاس (گویا از اهالی جزیرۀ کرِت) و سپس از او برای یک کاهن مصری و آنگاه برای سیاستمداری به نام سولون بازگو شده و بدین سان به افلاطون رسیده است.
افلاطون می‌آورد: مقدس‌ترین جانور در نزد مردمان آتلانتیس «گاو نر» بود که نماد قدرت به شمار می‌رفت، و به عنوان برترین هدیه به پیشگاه «اطلس» قربانی می‌شد. اما زئوس، توفانی بر آن‌ها نازل کرد که قابل تصور نبود.
بررسی‌های دانشگاه بیرمنگام (۲۰۰۹) نشان می‌دهد، دشت سیلابیِ بارور زیر آب‌های کنونی خلیج فارس، به اندازه «خراسان کنونی» گستردگی داشته و در پی سیلابی بزرگ، توسط اقیانوس هند فروخورده شده است. این سرزمین، بخش جنوبیِ «کمان بارور (هلال حاصلخیز)» را شکل می‌داده و از رودهای کارون، دجله و فرات سیراب می‌شده است.
بر پایۀ واپسین پژوهش‌های باستانشناسی، یافته‌هایی در این گستره به دست آمد که از یک موج شهرک‌سازی در بخش شمالی رودی بزرگ و باستانی در کرانه‌های خلیج فارس، طی زمان پس از یخبندان خبر می‌دهد. راه‌های بازرگانی، سفال‌های آذین شده و جایگاه نگهداری جانوران اهلی، گوشه‌ای از یافته‌هایی هستند که تاکنون از این بستر به دست آمده است. یافته‌های «هانس پیتر اورپمن» از دانشگاه توبینگن آلمان نشان می‌دهد، آدمیانِ نخستین در گذشته پیرامون خلیج فارس کنونی می‌زیسته‌اند و تا دورۀ چهارم زمین‌شناسی نیز در همین گستره بوده‌اند.
بخشی از استوره‌های اژه‌ایی در پیوند با بوم‌نگاری و ویژگی‌های اطلس:
پوزیدون فرمانروای آب‌ها، در میان بزرگترین اقیانوس تحت فرمانروایی خود جزیره‌ای را بنا می‌کند تا آن را به معشوقه‌اش، زنی با عمر جاویدان به نام کلیتو، اهدا کند. در میان این جزیره، یک آتشکدۀ بزرگ و تندیسی از پوزیدون، در حال راندن ارابه‌ای توسط اسب‌های بالدار، ساخته شد.
گفته می‌شود، سرزمینی که اطلس در آن بنا شد به حد کافی پهناور و بزرگ بود و در طی سال‌ها مردمان زیادی در آن در آرامش و صلح زندگی می‌کردند. زئوس فرمانروای آسمان‌ها، به عنوان هدیه‌ای به پوزیدون، دانشی بسیار پیشرفته به آن سرزمین اهدا کرد؛ به گونه‌ای که مردم در آن دارای تمدنی فراتاریخی بودند.
سال‌ها بعد، مردمی در اطلس دچار وسوسه و آز نسبت به پادشاهی پوزیدون شدند و سعی در نابودی او کردند و روزی موفق شدند کلیتو را که عمر جاویدان داشت، با استفاده از نیروهای اهریمنی نابود کنند.
پوزیدون نیز که با مرگ معشوقه‌اش بسیار خشمگین شده بود، مردم اطلس را تنبیه می‌کند و این شهر را به همراه همۀ جزیره و ساکنانش به اعماق دریا می‌کشاند و غرق می‌کند...
- current Anthropology
#پررشی #خلیج_فارس #ایران #پوزیدون
@oldhistor
https://s20.picofile.com/file/8446638042/photo_2022_01_16_02_02_34.jpg
دنباله نوشتار👇
https://irane-ayandeh.blogsky.com/1394/03/05/post-47/
اطلس، آرمیده در دل پرشی زریا
بنا بر نوشتۀ افلاطون در رساله‌های تیمائوس و کورتیاس، داستان شهر گمشدۀ «آتلانتیس» نخست برای کریتیاس (گویا از اهالی جزیرۀ کرِت) و سپس از او برای یک کاهن مصری و آنگاه برای سیاستمداری به نام سولون بازگو شده و بدین سان به افلاطون رسیده است.
افلاطون می‌آورد: مقدس‌ترین جانور در نزد مردمان آتلانتیس «گاو نر» بود که نماد قدرت به شمار می‌رفت، و به عنوان برترین هدیه به پیشگاه «اطلس» قربانی می‌شد. اما زئوس، توفانی بر آن‌ها نازل کرد که قابل تصور نبود.
بررسی‌های دانشگاه بیرمنگام (۲۰۰۹) نشان می‌دهد، دشت سیلابیِ بارور زیر آب‌های کنونی خلیج فارس، به اندازه «خراسان کنونی» گستردگی داشته و در پی سیلابی بزرگ، توسط اقیانوس هند فروخورده شده است. این سرزمین، بخش جنوبیِ «کمان بارور (هلال حاصلخیز)» را شکل می‌داده و از رودهای کارون، دجله و فرات سیراب می‌شده است.
بر پایۀ واپسین پژوهش‌های باستانشناسی، یافته‌هایی در این گستره به دست آمد که از یک موج شهرک‌سازی در بخش شمالی رودی بزرگ و باستانی در کرانه‌های خلیج فارس، طی زمان پس از یخبندان خبر می‌دهد. راه‌های بازرگانی، سفال‌های آذین شده و جایگاه نگهداری جانوران اهلی، گوشه‌ای از یافته‌هایی هستند که تاکنون از این بستر به دست آمده است. یافته‌های «هانس پیتر اورپمن» از دانشگاه توبینگن آلمان نشان می‌دهد، آدمیانِ نخستین در گذشته پیرامون خلیج فارس کنونی می‌زیسته‌اند و تا دورۀ چهارم زمین‌شناسی نیز در همین گستره بوده‌اند.
بخشی از استوره‌های اژه‌ایی در پیوند با بوم‌نگاری و ویژگی‌های اطلس:
پوزیدون فرمانروای آب‌ها، در میان بزرگترین اقیانوس تحت فرمانروایی خود جزیره‌ای را بنا می‌کند تا آن را به معشوقه‌اش، زنی با عمر جاویدان به نام کلیتو، اهدا کند. در میان این جزیره، یک آتشکدۀ بزرگ و تندیسی از پوزیدون، در حال راندن ارابه‌ای توسط اسب‌های بالدار، ساخته شد.
گفته می‌شود، سرزمینی که اطلس در آن بنا شد به حد کافی پهناور و بزرگ بود و در طی سال‌ها مردمان زیادی در آن در آرامش و صلح زندگی می‌کردند. زئوس فرمانروای آسمان‌ها، به عنوان هدیه‌ای به پوزیدون، دانشی بسیار پیشرفته به آن سرزمین اهدا کرد؛ به گونه‌ای که مردم در آن دارای تمدنی فراتاریخی بودند.
سال‌ها بعد، مردمی در اطلس دچار وسوسه و آز نسبت به پادشاهی پوزیدون شدند و سعی در نابودی او کردند و روزی موفق شدند کلیتو را که عمر جاویدان داشت، با استفاده از نیروهای اهریمنی نابود کنند.
پوزیدون نیز که با مرگ معشوقه‌اش بسیار خشمگین شده بود، مردم اطلس را تنبیه می‌کند و این شهر را به همراه همۀ جزیره و ساکنانش به اعماق دریا می‌کشاند و غرق می‌کند...
- current Anthropology
#پررشی #خلیج_فارس #ایران #پوزیدون
@oldhistor
https://s20.picofile.com/file/8446638042/photo_2022_01_16_02_02_34.jpg
دنباله نوشتار👇
https://irane-ayandeh.blogsky.com/1394/03/05/post-47/