ﻧﯽ ﻧﻘﺶِ ﭼﯿﻦ، ﻧﻪ ﺣﺴﻦِ ﻓﺮﻧﮓ ﺁﻓﺮﯾﺪن است
ﺑﻬﺰﺍﺩﯼِ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺸﯿﺪن است
ﭼﻮﻥ ﻣﻮﻡ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖِ ﻃﺒﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﭼﻮ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪن است
ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ
ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺑﺴﺎﻁِ ﻫﻮﺍ ﺩﺍﻡ چیدن است
ﺑﺴﺘﻦ ﺩﻫﺎﻥِ ﺯﺧﻢِ ﺗﻤﻨّﺎ ﺑﻪ ﺿﺒﻂِ ﺁﻩ
ﭼﻮﻥ ﺭﺷﺘﻪٔ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻨﯿﺪن است
ﻧﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﯽِ ﻧﮕﻪِ ﺭﻡﺳﺮﺷﺖِ ﺍﻭ
ﮐﺰ ﮔﺮﺩِ ﺳﺮﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺭﻣﯿﺪن است
ﺣﯿﺮﺕ ﺩﻟﯿﻞِ ﺁﯾﻨﻪٔ هیچ کس ﻣﺒﺎﺩ
ﺍﺷﮏِ ﮔﻬﺮ ﺯﯾﺎﻥﺯﺩﻩی ﻧﺎچکیدن است
ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺩﺏ ﻣﺤﻤﻞِ ﻭﻓﺎﺳﺖ
ﺧﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪن است
ﺍﺯ ﺩﻗّﺖِ ادبکدهی ﻋﺠﺰ ﻧﮕﺬﺭﯼ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪن است
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺻﻔﺎ ﺯ ﻧﻘﺶِ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭِ ﺯﻧﮓ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺒﯿﻦ ﺍﮔﺮ ﻫﻮﺱ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﯾﺪن است
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﻪ ﺷﺶ ﺟﻬﺘﺶ ﮔﺮﺩِ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺳﺖ
ﺩﺍﻣﻦ ﻧﭽﯿﺪﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﭼﯿﺪن است
ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻬﺎﺭِ ﺗﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﻥ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ؟
ﺍﯼ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮕﺖ ﺭﺳﯿﺪن است
ﺑﯿﺪﻝ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﯽﮐﻪ ﺍﻣﻞ ﺁﺑﯿﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ
ﺑﯽﺑﺮﮔﺘﺮ ﺯ آبلهی ﭘﺎ ﺩﻣﯿﺪن است
( بیدل دهلوی)
ـ @parikhaneh ـ
ﻧﯽ ﻧﻘﺶِ ﭼﯿﻦ، ﻧﻪ ﺣﺴﻦِ ﻓﺮﻧﮓ ﺁﻓﺮﯾﺪن است
ﺑﻬﺰﺍﺩﯼِ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺸﯿﺪن است
ﭼﻮﻥ ﻣﻮﻡ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖِ ﻃﺒﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﭼﻮ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪن است
ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ
ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺑﺴﺎﻁِ ﻫﻮﺍ ﺩﺍﻡ چیدن است
ﺑﺴﺘﻦ ﺩﻫﺎﻥِ ﺯﺧﻢِ ﺗﻤﻨّﺎ ﺑﻪ ﺿﺒﻂِ ﺁﻩ
ﭼﻮﻥ ﺭﺷﺘﻪٔ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻨﯿﺪن است
ﻧﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﯽِ ﻧﮕﻪِ ﺭﻡﺳﺮﺷﺖِ ﺍﻭ
ﮐﺰ ﮔﺮﺩِ ﺳﺮﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺭﻣﯿﺪن است
ﺣﯿﺮﺕ ﺩﻟﯿﻞِ ﺁﯾﻨﻪٔ هیچ کس ﻣﺒﺎﺩ
ﺍﺷﮏِ ﮔﻬﺮ ﺯﯾﺎﻥﺯﺩﻩی ﻧﺎچکیدن است
ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺩﺏ ﻣﺤﻤﻞِ ﻭﻓﺎﺳﺖ
ﺧﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪن است
ﺍﺯ ﺩﻗّﺖِ ادبکدهی ﻋﺠﺰ ﻧﮕﺬﺭﯼ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪن است
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺻﻔﺎ ﺯ ﻧﻘﺶِ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭِ ﺯﻧﮓ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺒﯿﻦ ﺍﮔﺮ ﻫﻮﺱ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﯾﺪن است
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﻪ ﺷﺶ ﺟﻬﺘﺶ ﮔﺮﺩِ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺳﺖ
ﺩﺍﻣﻦ ﻧﭽﯿﺪﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﭼﯿﺪن است
ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻬﺎﺭِ ﺗﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﻥ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ؟
ﺍﯼ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮕﺖ ﺭﺳﯿﺪن است
ﺑﯿﺪﻝ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﯽﮐﻪ ﺍﻣﻞ ﺁﺑﯿﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ
ﺑﯽﺑﺮﮔﺘﺮ ﺯ آبلهی ﭘﺎ ﺩﻣﯿﺪن است
( بیدل دهلوی)
ـ @parikhaneh ـ