پيام فضلى نژاد

💢رای الیوم: بسیاری از کشورها بر سر تشدید تظاهرات در #ایران و ساقط شدن نظام شرط‌بندی کردند و از بهار ایرانی سخن به میان آوردند، ولی غافلگیری بزرگ این بود که مسئولان ایرانی ضمن اعتراف به برخی اشتباهات در حوزه اقتصادی، با کمترین خسارت ممکن، بحران را مدیریت کردند و با روشنگری مردم، موفق شدند جلوی ادامه تظاهرات را بگیرند. @medialogy

🔴مسووليت اجتماعي نخبگان

🔺منتشر شده در اعتماد ۱۱ دی ۱۳۹۶

🔲اتفاقات روزهاي گذشته يك واقعيت را برجسته‌تر كرد كه از اصل اغتشاشاتی که در ادامه اعتراضات بوجود آمد، مهم‌تر بود. بي‌تفاوتي كساني كه به طور قطع از چنين رفتارهاي غيرمدني و خشونت‌آميز ناراحت بودند، از اصل اين رفتارها بدتر بود. در واقع شايد بتوان گفت كه ريشه رفتارهاي اغتشاشي برخي افراد در برداشتي است كه آنان از وجود اين انفعال داشتند. به نظر می‌رسد که كل حكومت بايد متوجه اين ماجرا باشد. در سال 1360 و هنگامي كه سازمان مجاهدين با آن سازماندهي و تشكيلات مخوف و حتي مسلح اقدام به عمل مسلحانه عليه حكومت كرد و ده‌ها هزار نفر را در سراسر كشور بسيج و وارد ميدان نمود، بلافاصله با واكنش خودانگيخته و نيمه‌سازماني طرفداران انقلاب مواجه شد، در حالي كه نيروهاي نظامي و بخش عمده‌اي از طرفداران انقلاب در جبهه‌ها سرگرم جنگ بودند، ولي در داخل شهرها نيز به سرعت بساط آنان را جمع كردند.

🔲اكنون چه شده است كه وضعيت منطقه و تجربيات زنده را مي‌بينيم، ولي اقدامي جدي در مقابله با آن نمي‌كنيم؟ اين پرسش يك پاسخ حاضر و آماده دارد و اين كه به كدام اميد؟ به كدام دلخوشي؟ اول انقلاب نه اين تبعيض‌ها بود، نه اين سطحي‌نگري‌ها و خودمحوربيني‌ها، نه اين فسادها و نه حتي اين قدرت‌طلبي‌ها. ولي اكنون و پس از گذشت اين سال‌ها به وجود كدامين اميد و روزنه روشنایی بايد دل خوش كرد؟ طبيعي است كه بنده نيز اين توصيف از وضعيت را نفي نمي‌كنم و با كساني كه چنين مشكلاتي را طرح مي‌كنند همدل و همزبان هستم. حتي معتقدم كه نيروهاي اصولگرا كه از برخي جهات اعتراض آنان به وضع كلي حكومت كمتر است، آنان نيز در جريان اين قضيه بسيار منفعل عمل كردند. شايد بخشي از آن به خاطر ضديتي بود كه با دولت داشتند و بسياري از آنان از اتفاقات روز شنبه خوشحال هم بودند، لذا نتوانستند تشخيص درستي دهند كه اين تظاهرات مثلا خودجوش مشهد كه كاملا برنامه‌ريزي شده بود، به سرعت مي‌تواند به شاخه‌هاي ديگر منتقل شود و لذا نتوانستند در برابر ماجرا واكنش درستي نشان دهند، حتي تا روز يكشنبه هم رسانه‌هاي رسمي آنان همچنان ساده‌انگارانه مساله را به اعتراضات مردم نسبت به وضع اقتصادي ربط مي‌دهند.

🔲با اين حال براي اين كه ساكت نباشيم و در عين حال كه از حق اعتراض همه مردم و در هر زمينه‌اي دفاع مي‌كنيم، بايد با تمام توان نسبت به اغتشاش و تخريب واكنش تند نشان دهيم. گمان نكنيم كه اين مساله فقط مشکل عده‌اي افراد در حكومت است. اين انتقامي است كه كشورهاي مرتجع منطقه مي‌خواهند از ايران بگيرند و لحظه‌شماري مي‌كنند كه تمدن ايراني را نيز در وضعيت ليبي و سوريه و عراق ببينند. مشكل آنان فقط دولت و حكومت ايران نيست، مساله آنان تمدن و تماميت ارضي ايران است. مساله ما نيز بايد همين باشد. هيچ خطري را كوچك فرض نكنيم.

🔲بارها در جريان انتخابات با اين پرسش مواجه مي‌شدم كه چرا بايد راي بدهيم؟ پاسخ بنده روشن بود. ما راي نمي‌دهيم، بلكه با راي خود واقعيت را مي‌سازيم. چنان نيست كه راي خود را از باب هديه يا تبرك به ديگران تقديم كنيم. راي ما با خودش پيام دارد و اين پيام را با خود به دل سخت‌ترين لایه‌های هسته‌هاي قدرت خواهد برد. شنيدن آن دير و زود دارد ولي سوخت و سوز نخواهد داشت. در واقع ما با راي خود مشاركت مي‌كنيم و كدام بازي است كه مشاركت‌كنندگان به شیوه بازي شكل ندهند؟ امروز نيز همين‌طور است. ورود ما به ماجرا از منظر دفاع از ايران و تمدن ايراني است. هر خطر كوچكي را براي آن مهم مي‌دانيم و از بغضی که نسبت به برخي از افراد داریم و حق هم داریم، حاضر نيستيم كه حب خود را نسبت به اين واقعيت و مفهوم از دست بدهيم.

🔲امروز به وضوح مي‌توان ديد كه دشمنان اين سرزمين و اين تمدن بيش از همه خوشحال هستند. اگرچه بخشي از لبه تيغ انتقادات ما همچنان متوجه مسوولان امر و صاحبان قدرت خواهد بود كه چرا به گونه‌اي عمل نكرده‌اند كه امروز شاهد اين وضع نباشيم و شايد خودمان هم كمابيش در مقاطعي در اين فرآيند نقش داشته‌ايم، ولي هيچ عاملي دليل نمي‌شود كه سكوت پيشه كنيم. شايد بسياري از افرادي كه در اين اتفاقات شركت كردند، ناآگاه و يا عصباني باشند. آنان هم محصول عملكرد ما و حكومت هستند، ولي اين واقعیت نیز مسووليت ما را بيشتر مي‌كند كه در برابر هرگونه تخريبي كه ثبات و امنيت ايران و بقاي تمدن ايراني را نشانه مي‌رود واكنش نشان دهيم.

@abdiabbas

منشاء اعتراضات کنونی کجاست؟!/ بخش پایانی

🔺 مردم و جامعه

1⃣ ساليان زيادى است مى نويسم كه جامعه پوست انداخته است. نسل سوم و چهارم كه فرزندان ما هستند نياز به فضاى باز دارند. برای اوقات فراغت و #سرگرمى حساب باز مى كنند و برایش هزینه ميدهند. برخى محدوديت ها كه كاملا سليقه اى است اما برخى آن را به نام نظام و شرع جا می زنند و جوانان نیز اینها را برنمى تابند. در عين حال چون اكثرا درس خوانده اند و تحصيلات دانشگاهى دارند جويا كار و شغل هستند اما با در بسته رو به رو می شوند. در این شرایط طبيعى است، وقتى به حساب نيايند و استفاده ابزارى در هنگام انتخابات از آنان صورت گيرد، واكنش نشان ميدهند.

2⃣ فشارهای #اقتصادی و گاهی عجیب و غریب بر معیشت مردم باعث نارضایتی گسترده ای شده است. سفره خانواده ها هر روز کوچک و کوچک تر می شود و سهم آنها از درآمدهای ملی کمتر و کمتر. خانواده کارگری و کارمندی نمی توانند از حداقل هزینه های زندگی برآیند و این حجم فشار بر مردم، بی سابقه بوده است تا آنجا که #حقوق قانون کار کفاف یک زندگی بخور و نمیر را هم نمی دهد!

3⃣ حساب اعتراض از اغتشاش و مطالبه گرى جدا است. اعتراض حق مسلم مردم است و مسئولان موظف به #پاسخگویی هستند. در اين موضوع اختلافى نيست. اما اعتراض بايد قانونى و مسالمت آميز باشد؛ وقتى شعارهاى ضد اسلامى، ضدايرانى و تجزيه طلبانه سر داده می شود، #پرچم مقدس كشور در سرزمين خودمان به پايين كشيده و آتش زده می شود، ديگر جاى مماشات باقى نمى نماند. وقتى امنيت جامعه و مردم در خطرمى افتد و رسانه هاى بيگانه و ارتجاع وهابیت و صهيونيست ها در كنار شيطان بزرگ آمريكاى مداخله گر وحتى گروهک جنايتكار و تروريست منافقين از اغتشاشگران حمايت مى كنند، پس بايد معترضان فورى خط خود را با اغتشاشگران و ضدانقلاب جدا كنند و همه يدواحد شويم در برابر بدخواهان دين، #ايران و ملت بزرگ آن.

4⃣ تشكيل كميته حقيقت ياب زيرنظر دبير شورايعالى امنيت ملى با حضور نمايندگان قواى سه گانه و ساير نهادهاى ذيربط براى تحقيق و بررسى علل و زمينه هاى حوادث اخير و نيز قصور يا كوتاهى دستگاه ها و نهادها در انجام وظايف محوله از انتظارات به حق #مردم مى باشد. همچنین باید به دنبال راهكار بسط آزادى هاى مدنى و اعتراضات قانونى و لزوم پاسخگویی مسئولان باشیم كه داراى ضمانت اجراى لازم باشد.

5⃣ گفتمان اميد به آينده و افتخار به گذشته یکی از نکات مهم است. #جوانان ما بايد نسبت به توسعه، پيشرفت، آبادانى و استقلال كشور احساس مسئوليت كنند و براى تحقق آن سهم خود را تعريف كنند. نمى شود همه مخالف و اپوزوسيون وضع موجود باشيم. هركس به تناسب مسئوليت خود بايد پاسخگو باشد. ما بيش از هر زمانى محتاج توجه به گفتمان #اميد هستيم.

✍🏼 در پایان تاکید میکنم که بايد بررسى همه جانبه كرد تا زمينه ها و چرایی حوادث اخير را با حضور صاحبنظران و اندیشمندان تحليل كرد و براى آينده چاره انديشى شود. نبايد حوادث اخير را فرصت مغتنمى براى #تسويه_حساب هاى سياسى و جناحى يا بهانه اى براى تخريب و تخطئه اين و آن كرد. می بایست انسجام و وحدت ملى را حفظ كرد و بار ديگر نمايشى از اقتدار و صلابت ايرانيان را در صيانت از استقلال و مقابله با بيگانگان به رخ جهانيان كشيد. مشروط بر آنكه صداها را خوب بشنويم و هر مخالفت و اعتراض را به حساب دشمن نگذاريم. همچنین خويشتدارى، صبورى و نجابت نيروهاى اطلاعاتى، امنيتى و انتظامى قابل تقدير است. در حادثه اخير همگان صلابت و اقتدار #پليس و ساير نيروها را ديدند و در عين حال چون هميشه اين مردم بودند كه حماسه آفريدند. درود خدا بر اين مردم كه نعمت قدرشناسى از آنان خدمت صادقانه و بى منت به آنان است.

🌐 @Dr_alidarabi

چقدر احتمال ونزوئلایی شدن اقتصاد ایران وجود دارد؟

✍️ رضا طهماسبی/ دبیر تحریریه تجارت فردا

ایران و ونزوئلا، دو کشور دور و نزدیک به یکدیگرند که در سال‌های گذشته بارها به هم رسیده و از هم فاصله گرفته‌اند. زمانی پوپولیسم و درآمدهای سرشار نفتی حلقه‌های قرابت بود و پس از آن نرخ‌های رشد و تورم، نقطه افتراق. دو کشوری که نزدیک به هشت سال، دولتمردانشان صمیمی‌ترین دوستان عرصه سیاست بودند، بعد از آن دوستی ایدئولوژیک مسیری متفاوت پیمودند. تا جایی که عمده روشنفکران سیاسی و کارشناسان اقتصادی از ونزوئلانشدن ایران به عنوان یکی از دستاوردهای دولت یازدهم گفتند.
محمود احمدی‌نژاد و هوگو چاوس شباهت‌های زیادی داشتند، هم از نظر تفکر و دیدگاه‌های شخصی و هم از نظر دولتمداری. روسای جمهور ایران و ونزوئلا، در زمانی زمامداری را برعهده داشتند که جهش قیمت نفت دست آنان را در هزینه‌کرد برای خریدن محبوبیت در دل توده‌های مردم کاملاً باز کرده بود. هر دو سیاست‌های کمابیش مشابهی در پیش گرفتند و با اتکا به درآمدهای نفتی طرح‌هایی در حوزه‌های مختلف تامین اجتماعی و رفاه مانند ساخت مسکن اجرا کردند؛ زمانی که درآمدهای نفتی به دلیل کاهش قیمت پاسخگو نبود هم دستگاه چاپ پول در بانک‌های مرکزی را به راه انداختند تا هر نتیجه گریزناپذیر آن تورم باشد و افزایش کسری بودجه. با این تفاوت که ایران علاوه بر فشار کاهش قیمت نفت، زیر فشار شدید تحریم‌های بین‌المللی نیز قرار گرفت.
در ایران با رفتن احمدی‌نژاد، دولتی روی کار آمد که با در پیش گرفتن مذاکرات برای رفع تحریم، کنترل سیاست‌های پولی و نرخ تورم مسیری متفاوت در پیش گرفت. در حالی که در ونزوئلا با مرگ هوگو چاوس، معاون او نیکلاس مادورو بر مسند قدرت نشست که کپی ضعیفی از سلف خود بود. مادورو علاوه بر دنبال کردن سیاست‌های اشتباه اقتصادی، فاقد کاریزمای چاوس برای اداره کشور بود. از همین رو نتوانست مردمی را که رفاه‌شان به خاطر نبود درآمد نفتی و ابرتورم فزاینده از بین رفته بود آرام کند و از همان آغاز کار با اعتراضات خیابانی روبه‌رو شد که مداوم بر گستره و خشونت آن افزوده شد. نرخ تورم به 800 درصد بالغ شد و رشد اقتصادی به منفی هشت درصد رسید. کشوری که اقتصادش به طور کامل متکی به درآمدهای بادآورده نفتی بود با کاهش شدید این درآمدها و سیاست‌های رفاهی و یارانه‌ای دچار مشکلات بنیادی شد تا اقتصادش روزبه‌روز کوچک‌تر شود. ونزوئلا حالا با آشوب‌های داخلی، صف‌های طویل مردم برای دریافت مواد غذایی و دارو، گسترش بازار سیاه و قاچاق کالا و پول بسیار بی‌ارزش مواجه است، در حالی که در ایران مطالب زیادی نوشته شد که چطور ایران از ونزوئلا شدن نجات پیدا کرد.
اقتصاد ایران این روزها اگرچه در آمار و شاخص‌ها وضعیت رو به بهبودی دارد اما به تعویق‌انداختن اصلاحات ساختاری و ایجاد فضای روانی در مورد مشکلات معیشتی مردم باعث شده است تا امروز نگرانی‌هایی از فروافتادن اقتصاد ایران به جاده‌ای که مقصدش ونزوئلاست دوباره جان بگیرد. فرضیه تسری یافتن تفکر خارج کردن سرمایه از ایران در میان فعالان اقتصادی، اگرچه ممکن است در حال حاضر بدبینانه باشد اما نمی‌توان به کلی آن را نفی کرد. فرضیه‌ای که در انتهای آن ونزوئلاشدن ایران متصور شده است. ایران و ونزوئلا اگرچه همچنان بسیار دور از هم‌اند اما پوپولیسم و نفت دو حلقه اتصال قدرتمندی است که می‌تواند این خواهران دور از هم افتاده‌ها را در آینده به هم نزدیک کند.

شماره 253 #تجارت_فردا روز شنبه 16 دی ماه منتشر می‌شود

@tejaratefarda

جنبش «چیزباختگان ناامید»
(محمد فاضلی)
✅ من در حد دانش و توانم در برابر مسائل اجتماعی، محیط‌زیستی، اقتصادی و سیاسی ایران فعالانه موضع گرفته‌ام. تحلیل تفصیلی آن‌چه این روزها بر کف خیابان‌ها می‌گذرد، برای بعد، اما دانسته‌ها و تجربه‌هایم می‌گوید:
✅ اول، معترضان، صداهای ناشنیده جامعه ایران هستند. جوانانی که امیدی به آینده ندارند، آن‌ها که سبک زندگی‌شان به رسمیت شناخته نشده است، آن‌ها که تحقیر شده‌اند، و زیر بار خستگی اجتماعی ناشی از سال‌ها تنش اجتماعی، سیاسی، بمباران رسانه‌ای یکسویه، و فقدان مشارکت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی فعال در حیات همه‌جانبه جامعه ایران به صدا درآمده‌اند.
✅ دوم، معترضان الزاماً فقرا نیستند، بلکه کسانی‌اند که چیزی را باخته‌اند، و این چیزها متکثر و چندگانه‌اند. «مال‌باختگان» صندوق‌های مالی و اعتباری؛ «سبک‌باختگان» که احساس می‌کنند سبک زندگی‌شان به رسمیت شناخته نمی‌شود؛ «روح‌باختگان» که علی‌رغم شرایط نسبتاً مناسب زندگی مادی‌شان، زیبایی را در زندگی احساس نمی‌کنند؛ «میهن‌باختگان» که احساس می‌کنند ایران دوست‌داشتنی‌شان با بی‌آبی، آلودگی هوا و تخریب محیط‌زیست تهدید می‌شود؛ «شغل‌باختگان» که امنیت شغلی ندارند، کارشان را از دست داده‌اند یا اصلاً امیدی به اشتغال ندارند؛ «نان‌باختگان» که همان یک عدد تخم‌مرغ سد گرسنگی را گران یافته‌اند؛ و «عمرباختگان» فارغ‌التحصیل دانشگاه‌هایی که در آن‌ها علمی نمی‌آموزند و مهارتی کسب نمی‌کنند تا شغلی به دست آورند را می‌توان در میان آن‌ها دید. هر کدام «چیز» مهمی را باخته‌اند.
✅ سوم، همه جوامع بشری به درجاتی ترکیبی از «چیزباختگان» هستند؛ و هر آدمی بالاخره در جایی از وجودش احساس می‌کند که چیزی را در زندگی باخته است. فرصت اعتراض جمعی اما زمانی حاصل می‌شود که: تعداد و تکثر چیزباختگان زیاد شود،و مهم‌تر آن‌که نظام اجتماعی چشم‌انداز روشنی برای جبران کردن بخشی از باخته‌ها و کسب موفقیت را کور کند. «چیزباختگی» ویژگی زندگی آدمیزاد است و «چیزباختگان» بخش مهمی از هر جامعه بشری، اما امید مانع اعتراض و بروز خشونت است. آن‌چه چیزباختگان را عصبانی می‌کند، حاشیه‌ای شدن و سالیان دراز نشنیدن صدای ایشان است.
✅ چهارم، چیزباختگی محصول مجموعه ناکارآمدی‌های سیاسی، اداری، اقتصادی و اجتماعی است. بخشی محصول سیاست‌های داخلی و بخشی نتیجه تعامل با جهان است؛ اما واقعیت موجود است و نمی‌توان آن‌را انکار کرد.
✅ پنجم، سهم هر کس که قدرت بیشتری دارد در پیدایش احساسات اجتماعی بیشتر است؛ و در موضوع اعتراضات خیابانی، ناگزیر سهم قدرت سیاسی، دولت و حاکمیت سیاسی در همه وجوهش بیشتر است.
بر این اساس می توان گفت:
🔹باید قدرت سیاسی واقعیت «نارضایتی چندبعدی و متکثر چیزباختگان» را به رسمیت بشناسد؛ دستگاه‌های امنیتی کارشان را درست انجام دهند و هر مداخله خارجی در اعتراضات را امان ندهند اما مقامات سیاسی «چیزباختگان» را به خارجی‌ها منسوب نکنند؛ مأموران حفظ امنیت و نظم از خشونت بپرهیزند و مصیبت چیزباختگی را با «جان‌باختگی» تشدید نکنند؛ راه‌های گفت‌وگو باز شود – از پایین‌ترین سطوح تا بالاترین سطوح زبان به گفت‌وگو بگشایند – تا درد «زبان‌باختگی» و «کلام‌باختگی» هم به دردهای جامعه افزوده نشود؛ راه‌های بازنگری در سیاست‌ها بررسی شوند و با معترضان درباره آن‌ها سخن گفته شود.
🔹راه بازی برد-برد گشوده شود. زمان برای آغاز گفت‌وگو و ممانعت از وارد شدن خسارت‌های بیشتر هست. اولین خسارات این رخدادها را به احتمال زیاد در عرصه سیاست خارجی با مواضع ترامپ در قبال برجام، تحریم‌های بیشتر و کورتر شدن گره اقتصاد خواهیم پرداخت. اما این همه داستان نخواهد بود.
🔹نخبگان هنری، ورزشی، روشنفکران، استادان دانشگاه و هر کس که صدایش به جایی می‌رسد، در باب به رسمیت شناختن صداهای معترض، نفی خشونت، آشتی، صبوری، و سازوکارهای پیشنهادی برای اصلاح امور بگویند؛ اما همه این‌ها به یک طرف، و آن‌که قدرت بیشتری دارد و تعیین‌کننده است (نظام سیاسی و کل ارکانش) بیشترین مسئولیت را دارند. صدای «چیزباختگان ناامید» را به شیوه دیگری بشنوند، به شیوه‌ای که امیدوارشان سازد. راهکارهای شنیدن ارائه شده است، عزم جزم کنید.
(این متن را اگر می‌پسندید، برای دیگران نیز ارسال کنید.) @fazeli_mohammad

🔸صدای خیابان 🔸
(چند نکته‌ی پراکنده درباره‌ی تجمعات اعتراضیِ این روزها)


محسن حسام مظاهری

[قسمت 1 از 3]


🔹یک: قابل‌ِ پیش‌بینیِ‌قابلِ پیش‌گیری

ناآرامی‌ها و تجمعات اعتراضی این روزها، نه غیرقابل پیش‌بینی بود و نه غیرقابل‌پیش‌گیری. این نکته‌ی مهمی است که قبل از هر تحلیل، باید گفته شود. کم نبودند تحلیلگران اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که وقوع چنین رخدادهایی را از مدت‌ها پیش هشدار داده بودند. متأسفانه گوش شنوایی در مجموعه‌ی حاکمیت نیست؛ وگرنه رسیدنِ این روزها، هیچ دور از انتظار نبود. خودِ من از سال 1388 در یادداشت‌هایم به‌دفعات به شکاف‌ «حاشیه»‌ و «متن» در جامعه و سیاست ایرانی و مخاطرات آن پرداخته‌ام. ازجمله آبان همان سال در یادداشت «انذار یک تولد شوم» نوشتم:

«من پيش‌گو نيستم. ولي هركس كمي شامه‌اش قوي باشد پشت اين وقایع مي‌تواند يك اتفاق جديد را ببيند. ... شواهد حكايت از يك اتفاق نو دارد: زمزمه‌هاي تولد يك شكاف ديگر. ... اين شكاف، اگر به‌تمامي ظهور كند، و اگر مانع و رادعي سر راهش نباشد، بسي بيش از هر شكاف ديگر براي نظام جمهوري اسلامي مخاطره‌آفرين خواهد بود. چه، بالقوه پتانسيل آن را دارد كه محل تراكم همه‌ي شكاف‌ها و پويش‌های موجود باشد؛ از شكاف‌هاي قوميتي، تا مذهبي، تا نسلي، تا جنسيتي و تا سياسي. آن‌وقت سيلي بنيان‌كن راه خواهد افتاد كه شوينده‌ي همه‌ي رنگ‌هاست؛ از سبز تا سرخ و سياه و پلنگي. آن‌وقت ديگر نه از تاك نشان ماند و نه از تاك‌نشان. از تبعات شوم چنين تولد نامباركي، ظهور جنگ داخلي است. كه خدا نياورد آن روز را براي ايران. مسأله‌اي كه تا به حال مسأله‌ي ما نبوده و هيچ‌گاه ـ جز مقطع كوتاهي در آغاز انقلاب و در كردستان‌ ـ تجربه‌اش نكرده‌ايم.»

اما دریغ که مسئولان جمهوری اسلامی ـ تعارف را کنار بگذاریم: از صدر تا ذیل ـ هیچ‌گاه انگیزه و اراده‌ی جدی و واقعی برای توجه به هشدارهایی از این قبیل نشان ندادند. هرکدام و از هر جناح، تنها به حلقه‌ی بسته‌ی مشاوران همفکر پیرامون خود بسنده کردند و فهمِ به‌روزنشده‌ و موضعی و محدود و منسوخ خود از جامعه‌ی ایرانی را معیار سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌های کلان قرار دادند. وقایع این روزها شاید بتواند یک خوبی داشته باشد و آن بیدارساختن متولیان نظام باشد از خواب خوش چندین‌ساله و رساندن به این تنبه که امر حکومت‌داری جدی‌تر و پیچیده‌تر از آن است که گمان می‌کنند.



🔹دو: گسل‌های طبیعی و اجتماعی

این روزها، ایران بیش از هر زمان دیگر شبیه پایتخت خود شده است. هردو دارای گسل‌های متعددِ مستعدِ فعال‌شدن اند و درعین‌حال هردو کاملاً بی‌دفاع در برابر آن‌ها و به‌شدت ناایمن و آسیب‌پذیر. همین است که یک لرزش چندریشتری تهران را شهر ترس می‌کند و چند ناآرامی کوچک، پایه‌های نظام سیاسی را می‌لرزاند.
گسل‌های پوسته‌ی زمین یک ویژگی طبیعی است که با دانش بشری تاحد قابل قبولی امکان مدیریت و کنترل یافته است. کماآان‌که در دنیا شهرهایی به‌مراتب زلزله‌خیزتر از تهران هستند اما ایمن ‌شده‌اند. کسی به‌خاطر زلزله‌خیزبودن فرمان تخلیه‌ی شهر را نمی‌دهد. گسل‌های اجتماعی هم همین‌طور است. تفاوت‌، تکثر و شکاف، ویژگی طبیعی هر جامعه‌ی بشری است. جوامعی با شکاف‌های به‌مراتب عمیق‌تر و بافت جمعیتی و فرهنگی به‌مراتب متکثرتر و چالش‌خیزتر از جامعه‌ی ایرانی هستند. اما با برپایی چند راهپیمایی و تجمع اعتراضی، کسی کلیت نظام سیاسی را در معرض خطر نمی‌بیند.

هم شورش طبیعت و هم شورش جامعه، قابل کنترل است. تازه اگر شورش طبیعت هنوز پیش‌بینی‌ناپذیر است، تغییرات اجتماعی را می‌توان تاحد زیادی پیش‌بینی و پیش از وقوع علاج کرد. آنچه تهران را با کلانشهرهای زلزله‌خیز اما ایمن‌ دیگر و جمهوری اسلامی را با دیگر نظام‌های سیاسی پرچالش اما باثبات متفاوت ساخته، ناکارآمدی الگوی حکمرانی و مدیریت است که از سطح رهبری آغاز می‌شود و همه‌ی دیگر اجزای ساختار سیاسی ـ حاکمیتی را دربر می‌گیرد.


#جامعه_شناسی_خیابان
#جنبش_تهی_دستان
#نقد_سیاستهای_اجتماعی_جمهوری_اسلامی


@mohsenhesamamazaheri

🔢عبرت اغتشاشات برای "من" و "شما"

پیش بینی ها همین بود؛ آتش اغتشاشات سرد شد و آخرین سوسوی امید ضدانقلاب رو به خاموشی نهاد. اما همین ماجرا هم عبرت هائی برای ما و مردم و دولت داشت.

⏯گذرا مرور می کنیم...

🔻 #تجربه_دولتی‌ها؛

1⃣یکم. دولت فهمید اعتراضات کارگری و پابرهنه ها و یقه آبی ها شوخی نیست. کارد که به استخوان رسید پایان خط است.
2⃣دوم. فهمید که شوک درمانی در اقتصاد مثل افزایش ناگهانی قیمت بنزین بحران سازست و باید در این روش ها تجدید نظر کند.
3⃣سوم. متوجه شد که رهاسازی اقتصاد و بی اعتنائی به مطالبات مردم چه میزان بحران سازست.
4⃣چهارم. در نهایت اینکه خوی اشرافی گری در پاسخگوئی به مردم و بی اعتنائی به رشد فساد اقتصادی و حقوق های نجومی و غیره چه میزان در عصبانیت مردم سهم دارد. 

🔻 #تجربه_حاکمیتی؛

1⃣یکم. نسل شبکه های اجتماعی با هویت ۴۰ تکه راباید شناخت. نباید از ابعاد زندگی توهمی و متهورانه در شبکه های اجتماعی غافل بود.
2⃣دوم. متوجه شدیم سیاست بایکوت که در روزهای اول توسط رسانه ملی پی گیری می شد، چقدر ناکارآمد است و اینکه بجای مدیریت بر "جهل عمومی"، سراغ مدیریت بر "افکار عمومی" رویم.
3⃣سوم. اندازه تحرکات خالص ضدانقلاب در شهرها را برآورد کردیم. و البته ضعف مان در مواجهه با اغتشاشات در شهرهای کوچک را شناختیم.
4⃣چهارم. گرچه دولت مسوول مستقیم این اعتراضات است، اما بی اعتنائی عدلیه و مجلس به مطالبات مردم نیز در کاهش آستانه تحمل شان نسبت به مشکلات سهم مضاعف دارد. 

🔻 #تجربه_اصلاح‌طلب‌ها

1⃣یکم. اصلاح طلبان به شکل  کم سابقه ای مجبور شدند با ضدانقلاب مرز بندی کنند. متوجه شدند که اعلام برائت از آشوب طلبان در پایان بحران چه میزان موثر است؛ آقای خاتمی این موضوع را بهتر متوجه شدند.
2⃣دوم. اصلاح طلبان فهمیدند تجمع غیرقانونی چقدر عوارض دارد. احتمالا الان مخالفت با برگزاری تجمعات غیرقانونی در سال 88 را بهتر متوجه می شوند.
3⃣سوم. فهمیدند که اهمیت مردم تنها پای صندوق رای نیست و باید از مطالبات اقتصادی آنها نیز حمایت کرد.

🔻 #تجربه_اصولگراها

1⃣یکم.‌فهمیدیم نقد دولت نباید به ناامیدی از دولت منجر شود. ناامیدی از این یا آن دولت، ناامیدی از نظام است.
2⃣دوم. اصولگراها احتمالا متوجه شدند که برگزاری راه پیمائی و اعتراضات در قانون اساسی یک اصل قابل اعتنا و راهگشاست و می توان از آن دفاع کرد.
3⃣سوم. دوقطبی انقلابی-ضدانقلابی یعنی اینکه مقابل ضدانقلاب ائتلاف کنیم و وحدت میان اصلاح طلب و اصولگرا برای تقابل با دشمن یک ضرورت است. این دشمنی نیز فقط امنیتی است.

http://telegram.me/joinchat/AAAAADvUg2MEk7p60toRIw

آشوب برای تحریم
"منابع آگاه از تحرکات تازه اروپا و آمریکا برای اعمال تحریم‌های حقوق بشری علیه ایران خبر می‌دهند.
"
|خلاصه یادداشت 12 دی ماه، روزنامه جام جم|
https://goo.gl/gnTe1J

سید مجتبی موسوی

◀ تحریم‌های بعد از فتنه 88 از لحاظ شدت و گستردگی، تا آن زمان بی‌سابقه بودند. آمریکا برای اولین‌بار تحریم های ثانویه بانکی علیه سیستم مالی ایران را وضع کرد؛ اتفاقی که آثار منفی آن همچنان بر اقتصاد کشور سنگینی می‌کند و به یکی از مهم‌ترین چالش‌های بازیابی اقتصادی ایران، حتی در دوران پسابرجام تبدیل شده است. در مقدمه این قانون، وقایع بعد از انتخابات سال 88 ایران به عنوان یکی از زمینه‌سازهای وضع تحریم‌های مذکور ذکر شده بود.

◀ کمتر از ده سال بعد از آن تحریم‌ها و با وجود توافق هسته‌ای، شاهد تلاش‌های مستمر واشنگتن برای وضع تحریم‌های جدید علیه ایران هستیم.

⬅ گرچه بسیاری از رسانه‌های غربی و داخلی می‌کوشند رئیس‌جمهور جدید آمریکا را فردی فاقد راهبرد مشخص معرفی کنند، اما بررسی تحرکات حقوقی و سیاسی دولت ترامپ حاکی از آن است که ترامپ نیز راهبردی مشابه با اوباما را برای فشار به ایران دنبال می‌کند.آمریکا بعد از برجام و حل و فصل مسئله هسته‌ای ایران به دنبال بهانه‌های تازه‌ای برای تحریم جمهوری اسلامی است.

⬅ قانون پر سر و صدای «کاتسا» که در سال جاری به تصویب کنگره آمریکا رسید، شامل مفاد مختلفی است که بهانه‌های حقوقی برای اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران را به چند گروه مختلف از جمله نقش ایران در خاورمیانه، برنامه موشکی ایران و همچنین مسئله نقض حقوق بشر تقسیم می‌کند.

⬅ نقش موثر ایران در شکست داعش در منطقه تلاش‌های آمریکا برای اثبات مخرب بودن حضور ایران در خاورمیانه را بی‌اثر کرده است. تطابق کامل برنامه موشکی ایران با قوانین بین‌المللی موجب شده تا آمریکا نتواند شرکای خود را برای برخورد موثر با این برنامه راضی کند.

⬅ در این میان به نظر می‌رسد آشوب‌های اخیر در شهرهای کشورمان، تلاشی خشن برای متهم‌سازی ایران به نقض حقوق بشر و وجود تقابل میان مردم و نظام و در نتیجه فراهم شدن بستر لازم برای اعمال تحریم‌های یکجانبه و چندجانبه جدید علیه ایران باشد.

⬅ اکنون آمریکا بسترهای حقوقی لازم برای اعمال تحریم علیه ایران به بهانه‌های حقوق بشری را آماده کرده است؛ در کاتسا هم تصریح شده افرادی که «مانع شنیده شدن صدای مردم شوند»و یا «با تجمعات مردمی برخورد کنند» مورد تحریم‌های حقوق بشری قرار خواهند گرفت.

⬅ اتحادیه اروپا نیز آماده است. این اتحادیه چند ماه پیش از این، قانون اقدامات محدودیت‌زا علیه ایران بر مبنای نقض حقوق بشر را تا آوریل 2018، یعنی تنها چند ماه دیگر، تمدید کرد . امری که وقایع اخیر می‌تواند وجاهت قانونی اجرای تحریم‌های اروپا علیه ایران را نیز فراهم کند. قوانین پیشین این اتحادیه نیز بستر مناسب برای اعمال تحریم‌های جدید به بهانه اغتشاشات اخیر را فراهم می‌کنند.

⬅ آن‌طور که از گفتگو با برخی منابع آگاه برمی‌آید، مقام‌های اروپایی نیز در روزهای گذشته سیگنال‌هایی مبنی بر آمادگی آنها برای اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران به بهانه نقض حقوق بشر ارسال کرده‌اند و آن را مغایر با تعهداتشان تحت برجام نمی‌دانند. بر این اساس احتمال می‌رود در روزهای آینده شاهد تحرکات جدید اروپایی‌ها همگام با آمریکا باشیم که انتظار می‌رود دستگاه دیپلماسی کشورمان واکنش مقتضی به این مسئله نشان دهد.

https://t.me/joinchat/AAAAAD3shX0MpY4IMl4KTQ