Давид, Абу ва мен қачондан бунча ош-қатиқ бўлиб қолганимизни билмайман. Аммо ақлимизни танибмизки, боримиз – ошимиз ҳам, муштимиз ҳам ўртада эди. Орамизда энг пачоғи – калтагинаси ўзимману, тилимни бировга бермасдим. Давид паҳлавонкелбат, хонасига илинган қумқопни дўппослайвериб мушти темир бўлиб кетганди. Очиғи, Давиддан калтак еган бола қайтиб унга рўпарў бўлишни истамасди. Абу эса… Йўқ, Абу на менга, на Давидга ўхшамасди.

Ҳикояни ўқиш: https://nodirabegim.uz/archives/2905