شعر، عرفان، قصه

به دم و بازدم تـوجـه کنید. هوایی را که بـه بدن شما وارد و از آن خارج می شـود، حـس کـنـیـد. متوجـه بـاشـیـد کـه بـا هـر دم و بازدم، سینه و شکمتان چگونه به آرامی بـاز و جمع می شـود. یک تنفس آگاهانه، بـرای ایـجـاد فـضـا در میان افکار پیاپی و مداوم کافی ست. تجربه یک تنفس آگاهانه یا بهتر از آن، دو – سـه تنفس آگاهانه، چندین بار در طول روز، راهی بسیار عالی برای ایجاد فضـا در زندگی تان است.
اگـر مـاننـد بـرخـی از آدم هـا، دویـا سـه سـاعـت یـا بیش تر بر تنفس خـودتـان تـمـركـز کـرده باشید، می دانیـد کـه کـافـی سـت فقط به یک نفس هشیار باشید و در واقع، فقـط مـی تـوان بـه یک نفس هشـیـار بـود. هر آنچه جـز آن باقی می ماند، خاطره یا پیش بینی ست؛ به سخن دیگر، فکر است. تنفس، کاری نیست که شما انجام می دهید، بلکـه شـاهـد آن هستید. تنفس، به خـودی خـود رخ می دهد. هوشمندی درون بدن، ایـن کار را انجام می دهـد. تنهـا کـار شـمـا ایـن اسـت کـه تنفس را در حال رخ دادن تماشا کنیـد. هـیـچ تلاش و تقلایی در میان نیست. همچنین به وقـفـه کـوتـاه مـيـان دم و بازدم توجه کنید؛ به ویژه نقطه سکونی که در پی بازدم و پیش از آغـاز دم بـعـدی پیش می آید.


اکهارت تله
یگانگی با کل زندگی
ص 69 و 70

https://t.me/Pt135

درود دوستان جان ، کتاب چهار اثر فلورانس اسکاول شین یکی از زیباترین و آرام بخش ترین کتاب هایی است که تا حالا خوانده ام و گوش کرده ام، از امروز فایل صوتی این کتاب ر برایتان به اشتراک می گذارم شاید حال دلتان بهتر شود.

ابلیس در رگهاء بنی آدم در آید ، اما در سخن درویش در نیاید، آخر متکلم درویش نیست!
این درویش فانیست محو شده!
سخن از آن سر می آید!
چنانک پوست بز را نای انبان کردی بر دهان نهادی در می دمی،
هر بانگی که آید بانگ تو باشد نه بانگ بز!
اگر چه از پوست بز می آید
زیرا بز فانی شده است!
و همچنین بر پوست دهل می زنی بانگی می آید، و آن وقت که آن حیوان زنده بود اگر پوست زدی بانگ آمدی؟ !

داند آنکس که او خردمندست
که ازین بانگ تا بدان چندست

از ضرورت گفته می آید این مثال که ""درویش کامل! "" متکلم خداست.


مقالات شمس تبریزی
🇯

میناگر عشق :کریم زمانی


«خيال»

خیال، مرتبه‌ای از عالم هستی است که از مادّه و عوارض ماده مجرّد است. و این همان چیزی است که عارفان و اشراقیان و حکيمان متألّه بدان «عالم مثال»، «عالم اَشباح»، «برزخ»، «خیال منفصل» و «هَوَرقَلْیا» گویند.

این عالم میان عالم عقل و عالم طبع است. زیرا عالم عقل، مجرد محض است و عالم طبع، مادی محض. عالم خیال از حیث صورت مانند عالم طبع است و اما از حیث باطن مانند عقل، مجرّد است. صُوَری که در رؤیا دیده می‌شود از این سنخ است. لیکن خیال در مثنوی غالباً بر ظنون و شکوک و پندارهای بیهوده اطلاق شود، و گاه بر اندیشه‌های حقیقت‌بین و گاه به انگیزه‌ها و مکانیسم‌های روانی.

«قدرت تصرّف خیال در افعال و احوال مردم»

مولانا دامنه تصرّف خیال را در زندگی آدمی بسی فراخ و همه گیر می‌داند.

نیستْ‌وش باشد خیال اندر روان
تو جهانی بر خیالی بین روان
بر خیالی صلحشان و جنگشان
وز خیالی فخرشان و ننگشان
دفتر اول (۷۱-۷۰)

جان، همه روز از لگدْ کوب خیال
وز زیان و سود، وز خوفِ زوال
نی صفا می‌ماندش، نی لطف و فر
نی به سویِ آسمان، راهِ سفر
دفتر اول (۴۱۲-۴۱۱)

آدمی را فَربهی هست از خیال
گر خیالاتش بُوَد صاحبْ جمال
ور خیالاتش نماید ناخوشی
می‌گدازد همچو موم از آتشی
در میانِ مار و کژدم گر تو را
با خیالاتِ خوشان دارد خدا
مار وكژدم مر تو را مونس بُوَد
کان خیالت، کیمیایِ مِس بُوَد
صبر، شیرین از خیالِ خوش شده است
کان خیالاتِ فرج پیش آمده است
(دفتر دوم ۵۹۵-۵۹۴)

آن یکی در چشمِ تو باشد چو مار
هم وی اندر چشمِ آن دیگر، نگار
ز آنکه در چشمت خیالِ کفرِ اوست
و آن خیال مؤمنی در چشمِ دوست
(دفتر دوم ۶۰۳-۶۰۲)

یوسف اندر چشمِ اِخوان، چون ستور
هم وی اندر چشمِ یعقوبی چو حُور
از خیالِ بد، مر او را زشت دید
چشمِ فرع و، چشم اصلی ناپدید
(دفتر دوم ۶۱۰-۶۰۹)

مولانا در حکایت معلم و شاگردان که از بیت (۱۵۲۲) دفتر سوم شروع می‌شود با بیانی شیوا قدرت تصرف خیال را در آدمی نشان می دهد.

چه کسی می تواند بگوید که مثنوی حدیث گذشته ها است؟ یا حدیث انسان های فرومانده از کار و کوشش است؟ آیا مولوی فقط خواسته داستان بگوید؟ آیا خواسته شرح یک دنیای غیر واقعی و دور از ذهن را بدهد؟ آیا مانند آن ابله ساده لوحی که خود را عالم هم می داند، باید گفت : مثنوی بیان عرفان نظری دور ا ز ذهن است که به درد دوران ما نمی خورد؟ و در ادامه لطف می کند و صدهزار منت بر مولوی می گذارد و می فرماید که : «البته مثنوی را باید به عنوان یک اثر عرفانی و ادبی فقط خواند و لذت برده؟» آیا مثنوی این گونه است؟ فقط ساده اندیشان این چنین می اندیشند، مولوی، حدود 800 سال پیش در مثنوی، درد دنیای ما را بازگو می کند که هم اکنون نیز در هزاره سوم از آن رنج می بریم و مهم تر اینکه مولوی در مثنوی فقط درد را بیان نمی کند، بلکه به طور عملی درمان این درد را هـم ذکر می کند. مثنوی، آنطور که خود مولوی می گوید، در حقیقت نقد حال ما انسانها است.

بشنوید ای دوستان این داستان
خود، حقیقت نقد حال ماست آن

(دفتر اول 35)

سراسر مثنوی پر است از بیان دردهای عاطفی و روانی انسان در همه دوران ها و نیز درمان آنها. اینکه مولوی مدام فریاد و فغان می زند که از نفس ببرید، به عشق روی بیاورید، نسخه ساده درمان این دردها است. این است که عرفان مولوی را عرفان عملی نامیده اند.


مهدی سیاح زاده
و چنین گفت مولوی
ص 521