عبور

پای دنا هم سوخته؟ درخت‌های سیب؟ تف تو این زندگی.

من نمی‌تونم تحمل کنم زاگرس با اون همه زیبایی بسوزه. این اتفاق خیلی دردناکه به خدا. یادم میاد به اون روزهایی که اون طرف‌ها گذروندم یه چیزی توی قلبم قل قل می‌کنه. درخت‌های بلوط هزارساله، حیوون‌های ریزه میزه دور و برشون... الان چه حالی دارن یعنی؟!

در آتش سوختن، هولناک‌ترین اتفاقی است که می‌تواند برای هر جنبده‌ای بیفتد.

اولین و آخرین استاد سه‌تارم، زن جوانی بود که وقتی معرفش داشت شماره‌اش را برایم می‌نوشت، حجت را برایم تمام کرده بود که نامبرده در این شهر غریب است، در آموزگاری بی تجربه است و در نواختن سه‌تار هم، ید طولایی ندارد. بعد کاغذ را به سمت من دراز کرده و گفته بود که حالا خود دانی. هروقت به من بگویند خود دانی، من راه آسان‌تر را انتخاب می‌کنم. پیدا کردن استاد سخت بود. پایم را که از مغازه بیرون گذاشتم، شماره روی کاغذ را گرفتم. جواب داد، قرار گذاشتیم و زن جوان استادم شد. قرار شد کلاس دوشنبه ها در خانه‌اش برگزار شود. دوشنبه شد. خانه اش رو به حیاطی باز می‌شد که کم از بهشت نداشت. از حوض کوچک آبی پرماهی و شمعدانی های لب حوض بگیر تا دوچرخه ای که به دیوار تکیه داده بود. داخل خانه‌اش هم چیزی کم از موزه‌ی فرهنگ و هنر نداشت. از کتابخانه ی طویلش تا خط‌های استاد امیرخانی که قاب شده با ترکیب هوشمندانه‌ای کنار هم قرار گرفته بودند. به سمت اتاق موسیقی هدایت شدم، دو صندلی چوبی روبروی هم گذاشته شده بود. سه تار به دیوار آویزان بود و گل پتوس کوچکی هم توی تاقچه جا خوش کرده بود. استاد سه تار را برداشت، روبرویم نشست و آن را مثل بچه آهویی که از دست صیاد نجات پیدا کرده باشد روی پایش گذاشت، کمی مکث کرد و قطعه‌ای نواخت. من خیره به انگشت اشاره‌اش بودم که روی سیم می رقصید. قطعه که تمام شد ، دستش را از روی ساز برداشت و به من اشاره کرد : «زین پس، دست یار نوپرداز و دامن ساز دلنواز» اینکه استاد دیالوگ فیلم دلشدگان را مقدمه درسش کرده بود حجت را بر من تمام کرد که جای درستی آمدم. استاد گفت معمولاً جلسه اول را به آموختن نت‌ها می‌پردازند. من می‌خواستم ببینم سه تار ساز تو هست یا نه؟ بعد به انگشتانم نگاه کرد . خندید و گفت: «ولی انگشتان قشنگ و کشیده‌ای داری، باب نواختن.» این را که گفت من تمام شدم. خودم را تصور کردم در شمایل جلال ذوالفنون، در بلندای کوه و در حال نواختن سه تار... با ادامه حرفش به خودم آمدم. گفت: « قبل از هرچیز باید بدانی که دیگران می‌گویند سه ‌تار ساز آدم‌های تنهاست. برای شنیدن سه ‌تار یک نفر کم و دو نفر زیاد است. مثلاً خیلی‌ها موسیقی را برای در جمع نواختن دوست دارند تو هم اگر دنبال نام‌آوری هستی این ساز خوبی برای پرآوازه شدن نیست.» من دنبال نام‌آوری بودم. جوان بودم و کدام جوانی در خیال خامش نام آور شدن نمی‌خواهد؟ اما استادی که مسأله آموز صد مدرس بود، روبرویم نشسته بود و می‌گفت سه تار ساز تنهایی است و من دلم می‌خواست رهرو این استاد باشم. سه تار را داد دستم. بچه آهو را. اجزایش را نام برد و گفت لمسشان کن. آن روز یک ساعت هم‌نشینی با استاد به سرعت گذشت و من چشم انتظار دوشنبه‌ی بعد بودم. قرار بود جلسه ی دوم را به آموزش نت‌ها بپردازیم. من کاغذ نبرده بودم، استاد کمی فکر کرد و بعد با کوهی از کاغذ برگشت و گفت: «دختر حواس پرتی که با خودش کاغذ و قلم نمیاره حقشه پشت پایان نامه استادش براش جزوه بنویسی.» آن شب وقتی به خانه رسیدم، به جای آنکه نت‌ها را حفظ کنم، نشستم به خواندن پایان نامه استاد که درباره صور خیال در آثار عطار نوشته بود. استادی که در رؤیای من می‌زیست و رویای من بود از خودم، از آن‌چه فکر می‌کردم باید بشوم. با خودم گفتم این نوبت در کلاس باب رفاقت با استاد باز می‌کنم. باب شاگردی بیشتر را. اما جهان سست است و بی‌بنیاد. چند روز بعد پیامی از استاد دریافت کردم با مضمون خداحافظی. گفته بود در آستانه مهاجرت است. سفارش کرده بود از انگشتان کشیده‌ام کار بکشم، کار نیکو. من ولی در اندوه عمیقی فرو رفتم و هنوز که هنوز است دلم به آغوش گرفتن سه تارم رضایت نداده است...

#مجموعه_روایت‌ها

درسته که موهای کوتاه کوتاه بخشی از ظاهر منه، اما خب اونجا که امید نعمتی می‌خونه: «اگر یک شب تو برگردی دوباره، به گیسویت می‌افشونُم ستاره» احساس می‌کنم یه چیزی کمه. یه چیزی مثل دنباله‌ی بلند مو. هرچند که قرار نباشه هیچوقت، ستاره‌ای روش بدرخشه.

دنبال راهی بود که همه‌چیز را گردن خودش بیندازد. احساس می‌کرد محیط اطرافش، بیش از هر چیزی خلاقیتش را از او گرفته بود. اما فکر می‌کرد چه کسی می‌تواند چیزی را از تو بگیرد، مگر اینکه خودت اجازه‌ی مصادره‌اش را بدهی؟! به این‌ها فکر می‌کرد. در دفتر زرد روزانه‌اش حرف‌های دیگری می‌نوشت. گوش‌هایش شب‌های روشن داستایوفسکی را گوش می‌داد. دست‌هایش هم رختخواب‌ها را در چادرشبی بزرگ می‌پیچید. هزار پاره شده بود. یک هزار پاره‌ی بی‌تفاوت.

ما وبلاگ‌نویس‌هایی که هیچ‌وقت معروف نشدیم اما در دایره‌ی کوچک خودمان دوستی‌های ماندگاری به جا ماند. دوستی‌هایی که شاید هر هزار سال یک‌بار منجر به دیدار شود و شاید بعد از هزار سال چاق یا لاغر شده باشیم، موهایمان سفید شده باشد یا گرد پیری روی صورت‌مان نشسته باشد، اما لبخندها همیشه همان لبخندهاست، زلال و رفیقانه :)

مود پایین فقط اونجا حادث می‌شه که با استرس کرونا، ساندویچی می‌خوری که اولا مزه خر مرده‌ می‌ده دوما دندونت بعدش ناقص میشه.

#از_این_پستها_که_یه_ساعت_دیگه_پاک_میکنم

قبلا تیزر یک فیلم از رسول صدرعاملی چیزی شبیه این جمله بود: «شاید کسی که کنارش خندیدی رو فراموش کنی، اما کسی که باهاش گریه کردی همیشه توی یادت می‌مونه». حالا من و تو، بارها در کنار هم ناامید شده‌ایم. بارها بسته شدن درهای روبرویمان‌ را دیده‌ایم. از فرسنگ‌ها فاصله چشم در چشم هم دوختیم و گفتیم «این هم نشد». اگر قصه‌ها را از روی زندگی نوشته باشند، اگر فیلم‌ها را از روی زندگی ساخته باشند، این در‌ها بالاخره یک روزی باز می‌شوند. چه ما کنار هم باشیم چه نباشیم. اما یاد و خاطره‌ی‌ این غصه‌ خوردن‌‌های کنار هم اما دور از هم و این «فدای سرت» نوشتن‌های آکنده از غم، گمانم فراموش نشود. نه برای من، نه تو.

گاهی اینطور می‌شد. اینطور که بعد از گریه در خلسه بی نظیری مست‌ می‌شد. مثلا در حالی که به رگ‌های‌ زیبای گل دیفن باخیای محبوبش خیره شده بود؛ حال خوشی وجودش را پر می‌کرد. حسی از جنس رهایی، از جنس بی اهمیت شدن هرچه در زندگی رنجش می‌داد. نیرویی او را روی پا بلند می‌کرد و می چرخاندش. دست‌هایش را باز می‌کرد و می چرخید. آن شب روی پرده سایه دختری نقش بسته بود که دور خودش می‌چرخید. نگاهی به تاقچه‌اش کرد. کتاب‌ها. دست برد و کتاب‌ها را به یکی یکی به هوا پرت کرد. زندگی جای دیگری است، تاریخ عشق، نوشتن همین و تمام، خداحافظ گاری کوپر...
روی پرده سایه دختری نقش بسته بود که با کلمات می‌رقصید. کتاب‌ها که تمام شدند روی آن‌ها دراز کشید. سرش گیج می‌رفت. اما حالش خیلی خوب بود.

#رقص_رنج‌هایش

اگر در یک دوره از زندگی محتاج کسی باشید، فرقی ندارد بعدها چقدر مستقل شوید، شما تا ابد محتاج تلقی می‌شوید. فرقی ندارد در خرج کردن چگونه عمل کنید، از نظر کسی که روزی که به شما کمک کرده، شما ولخرجید. بی مبالاتید.
محتاج کسی نشوید. همین. نه به دلیل اینکه محتاج تلقی می‌شوید یا ولخرج. به دلیل اینکه هیچوقت نمی‌توانید خودتان را بخاطر دینی که گردنتان است، ببخشید.

تقریبا یک ماه است دارم برای هفته‌نامه‌ای که مسئولیت طراحی و بخشی از تولید محتوای آن را به عهده گرفته‌ام، وقت می‌گذارم. اوایل هیچ ایده‌ای برایش نداشتم. با من غریبه بود. نشانه‌اش، اسمش، و هرچیزی که به آن مربوط می‌شد. گاهی از شدت بی علاقگی گریه‌ام می‌گرفت. صاحب امتیازش هم آدم دگمی بود که هیچ رقمه نمی‌شد با او از سر مصالحه وارد شد. پریسا می‌گفت : فکر کن صاحب این هفته نامه تویی. کارت را بکن. پریسا صبورانه ایده می‌داد و من با لجبازی ناخواسته‌ای کند پیش می‌رفتم.
ده ها بار نوشتم، صفحه‌هایش را بستم و پاک کردم. آن چیزی که باید نمی‌شد. دوستش نداشتم. تا اینکه امشب وقتی می خواستم سیستم را بعد از ۱۲ ساعت کار خاموش کنم، خوب نگاهش کردم. پخته شده بود. نشانه‌اش جای درست، کلماتش جای درست، همه چیزش همان چیزی بود که من می‌خواستم. هرچند هنوز هم نواقصی داشت. ولی مهم این بود که به دلم نشسته بود و احساس کردم قرار است با آن کاغذ دوست داشتنی رسانه‌ی دلیِ خیلی‌ها شود.

#روز_نوشت_جسته_و_گریخته
#خسته_نباشی_پریسای_ایده‌پرداز

پدرش هرشب به شکلی متفاوت به خوابش می‌آمد. تمام روز به تصویری که شب قبل از پدرش دیده بود، فکر می‌کرد. وجه تشابه خواب‌های هرشبش این بود: پدرش نمرده و در یک حال غریب و در یک جای دور به کمکش نیاز دارد یا با او سر جنگ دارد. نمی‌توانست کاری کند. گاهی از پدرش متنفر می‌شد، گاهی از اینکه نمی‌توانست راهی پیدا کند غمگین می‌شد. این کابوس تکراری داشت مریضش می‌کرد. دلش می‌خواست در این مورد با کسی حرف بزند. کسی که بدون هیچ کلامی در آغوشش بگیرد.
کسی اطرافش نبود.

#رقص_رنج‌هایش