تقی رحمانی

هجوم فحاشانه به نرگس چرا؟

با توجه به نقد من به سخنان شاهزاده رضا پهلوی که بدون توهین بود، حمله‌ای در توئیتر به سوی ما روانه شد که عجیب بود.
از حمله به خودم که بگذرم که داستانی جدا است، اما حمله به نرگس به عنوان همسر من عجیب‌تر بود. چرا که او فعال حقوق بشر است، در زندان است و از زمانی که در زندان است نتوانسته با بچه‌ها صحبت کند و چه برسد به من.
این که به بهانه نقد من، فحاشی صورت بگیرد و فحاشی را گفتمان هم جلوه دهند، خود داستانی است که باید جدا نقد کرد. البته ارزشی‌ها و مدعیان مشروطه‌خواهی در حمله به منتقدان خود کم نمی‌گذارند.
اما مجازات دسته جمعی داستانی عجیب‌تر است. یعنی این وسط نرگس چه کرده که باید مورد توهین قرار بگیرد؟ چون همسر من است؟ او که در جریان این بحث‌ها نیست.
فحاشان سنت مجازات دسته جمعی را باور دارند، خوب حتما در تاریخ گذشته زندگی می‌کنند.
البته نرگس مورد هجوم دو دسته یا دو نگاه قرار داشته است، عده‌ای خود را ارزشی می‌خوانند، عده‌ای هم سلطنت‌طلب یا مشروطه‌خواه. (البته خود را این گونه می‌خوانند) من ناچار هستم عنوانی که به خود می‌دهند را ملاک قرار دهم.
این حمله‌ها گاه اوج گرفته مثلا زمانی که نرگس به دیدار مادران آبان می‌رفت، یا زمانی که مخالفت خود را با تحریم‌های مردم‌آزار اعلام کرد یا خون‌خواهی را رد کرد و از دادخواهی گفت (که عاقبت هم در 25 ابان 1400 دستگیر شد) مورد انواع هجوم‌ها قرار گرفته بود. اما فعال حقوق بشر که از خونخواهی دفاع کند فعال حقوق بشر نیست. فعال حقوق بشر دادخواه است.
اما این بار حمله به نرگس به بهانه همسر من بودن، نشان از نگاهی می‌دهد که فحاشی را تبدیل به فرهنگ خود کرده است و ابایی از انجام آن ندارد ولی حمله به کسی که در زندان است و از ماجراها اطلاعی ندارد، آن هم مادری که چند ماه است صدای فرزندان خود را نشنیده، نشان می‌دهد که فحاشان چقدر به ارزش‌های انسانی توجه دارند!
گاهی باید گفت و نوشت تا به یادگار بماند.

تقی رحمانی

@RahmaniTaghi

دارو‌هايی كه خريده‌ايم را حفاظت زندان به نرگس محمدی نمی‌دهند.
بعد از سه روز از تهيه دارو مربوط به ريه و تنفس و قلب، هنوز دارو را به نرگس نداده‌اند. سوله زندان قرچك شكنجه‌گاه است، با فشار مضاعف.

خبر تکمیلی: داروها را تحویل داده‌اند، مگر دارو اصلی که آمپول برای ریه است. این آمپول باید سریعا تزریق شود.
حفاظت اطلاعات زندان این آمپول را نمی‌دهد.
ایا نهاد امنیتی تدارک مرگ یک زندانی دیگر را می‌بیند؟

@RahmaniTaghi

نهاد دین، چگونه؟
(در حاشیه سخنان قطعه قطعه شده من در برنامه به عبارت دیگر در سال 1390)

اخیرا بخشی از مصاحبه من در برنامه به عبارت دیگر را بهانه حمله به من قرار داده‌اند، اما همین عمل موجب می‌شود تا دیدگاه خود درباره رابطه دین و سیاست و جامعه مدنی توضیح دهم، تا نشان دهم که بولتن سازی چقدر می‌تواند واقعیت را تحریف کند.

اما مسئله اصلی چه است؟
نظر من هم این است که دولت دینی نادرست بوده و هم مقبول نیست و برای دین هم مضر است. حکومت دینی با ولایت فقیه مورد باور من نبوده است.
اما مسئله مهم‌تر این است نهاد دین اگر از دین جدا هم شود، باز همه ماجرا نیست.
به عنوان روشنفکر در جریان مذهبی، باور دارم که سازمان دین اگر در جامعه مدنی هم قرار بگیرد باز می‌تواند در برابر جامعه مدنی قرار بگیرد. با جریانات ارتجاعی ضد زن و اقوام و عدالت هم سو شود به استبداد کمک کند. تجربه عدم همراهی نهاد دین با نهضت ملی و همراهی آن با کودتای 28 مرداد و هم مخالفت نهاد رسمی دین با جمهوریت، مخالفت نهاد دین با آزادی زنان از جمله این موارد است.
پس به نظرم در درون نهاد دین هم باید جریانی شکل بگیرد که روزآمد باشد. این روزآمدی به معنی این نیست که حکومت دینی شود بلکه برای این است که از آنجایی که نهاد دین در جامعه ماندگار است و قدرت دارد، این نهاد توان سنگ‌اندازی در برابر تحولات جامعه را دارد حتی اگر قدرت حکومتی نداشته باشد.
توجه کنیم نهاد دین در جوامع پیشرفته هم هنوز قدرتمند هستند و اعمال نفوذ مستقیم و غیرمستقیم دارد.
این نوع تعامل و تقابل با دین در حوزه کار روشنفکران است.
اما در طول زمان به نکته‌ای هم رسیده‌ام که کار روشنفکر با کار حزب سیاسی باید جدا شود و دو حوزه از هم تفکیک شود.
در برنامه به عبارتی دیگر به این تفکیک هنوز نرسیده بودم، اما از چند سال پیش این نگاه جدید را مطرح کرده‌ام که بولتن‌سازان به این نکات بی‌توجهی عمدی کرده‌اند چرا که قصد تخریب داشته‌اند.
اما دو نکته اصل را از آغاز باور داشتم مخالفت با نهاد دین در حکومت، در درون نهاد دین حداقل باید جریانی در آن شکل بگیرد که در برابر تحولات مثبت مقاومت نکند.
بی‌گمان نگاه بولتن‌سازی نمی‌تواند چیزی جز حذف و تحریف اندیشه داشته باشد.
تقی رحمانی

@RahmaniTaghi

بیایید ما همصدایشان باشیم

دلنوشته ای از زندان قرچک برای شهناز اکملی:
پاره‌ای از دل غمدیده در سوگ پسر کشته شده‌اش و پاره دیگر قلبش در هجر دختر در بند کشیده‌اش.
این رسم حاکمیت استبداد است. از زمان بازداشت مریم عزیزم، دردی بر جانم نشسته است، یادآور روزهای تلخ. نمیتوانم اشک‌ها و ضجه‌های مادر سعید زینالی را فراموش کنم. وقتی که وجودش ماهها در زندان مچاله شده بود، گوش‌هایش از یک سو دنبال صدای الناز بود از سوی دیگر مشامش بوی سعید را می‌جست.
مادر رامین حسین‌پناهی، از یک سو لالایی کردستان را برای فرزند اعدامی‌اش می‌خواند و سوی دیگر سرود آزادی برای فرزند دربندش.
مادر ستار بهشتی، هم نام ستار را فریاد می‌کشید و هم چشمانش به دنبال سحر می‌دوید.
مادر پویا بختیاری که رخت سیاه چهلم پسرش بر تن داشت، در کنج سلول مونا را به آغوش می‌کشید.
فرزانه انصاری‌فرد که بر سر مزار برادر می‌گریید، حکم زندان خود، پدر و برادر را به جان می، خرید.
این قصه از دهه ۶۰ آغاز شده است. مادر محسنی که داغ سه جوان خوش قامتش را می‌کشید، فاطمه ۱۳ ساله را در زندان لاجوردی به زیر بال و پر می‌گرفت و نوه‌هایش را پناه می‌داد.
مادر لطفی، مادر به‌کیش و مادر معین، داغ بر داغ و زخم بر زخمشان می‌نشاند.
شهناز عزیزم،
اکنون مریم در همان سلولی نشسته که سال‌ها پیش تو در ‌پی دادخواهی پسرت نشستی.
می‌دانم چه رنجی بر جان خسته‌ات چنبره زده اما صدای رسای دادخواهی مادرانه‌ات تداوم ایستادگی و مقاومت توست و راهی است برای تحقق عدالت له شده، در زیر چکمه‌های بی‌رحم استبداد.
«جنبش دادخواهی مادران سرزمینمان پویاست بیایید ما هم، صدایشان باشیم.»

نرگس محمدی، زندان قرچک

@RahmaniTaghi