آدمی هر چه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد،از بیرون کمتر طلب میکند و دیگران هم کمتر میتوانند چیزی به او عرضه کنند.از این رو بالا بودن شعور به دوری از اجتماع منجر میگردد.
متاسفانه معاشرت با جمع صد فرد نادان مانند معاشرت با یک فرد عاقل نیست اما کسی که در قطب مخالف قرار دارد به هر قیمتی در پی تفریح و معاشرت خواهد بود و با هرکس و چیزی به آسانی در می آمیزد و از هیچ چیز به اندازه خود نمیگریزد. زیرا در تنهایی که هرکس به خویشتن خود باز می گردد،معلوم‌میشود که در خود چه دارد. ابله در جامعه ارغوانی،زیر بار طاقت فرسای شخصیت فقیر خود می نالد،حال آنکه فرد با استعداد با افکار خود،خشک ترین محیط را بارور و زنده میکند.
ازین رو گفته سکنا کاملا درست است:
《بار حماقت بر دوش خود حماقت است》

از این رو کسانی را باید خوشبخت دانست که مالک چیزی واقعی در درون خود هستند.

در_باب_حکمت_زندگی
آرتور_شوپنهاور