ساعت دوازده و پنجاه و نه دقیقه ی نیمه شبه. دارم فکر میکنم شاید اگه بتونم خودم رو تغییر بدم داستان عوض شه ولی خب نه. تغییر یه امید واهی بیشتر نیست.
این دنیا کثیف تر و بی‌رحم تر و هوشمندتر از ذهن منه.
مردم دورو ان، دروغ میگن و راحت همدیگرو ترک میکنن.
زیبایی که وجود داره زودگذر و ریاکارانه‌ست.
ولی با این حال می‌خوام بگم ممکنه روزی کسی بیاد که شمارو به وجود عشق ترغیب کنه؛
اگه اون شخص رو پیدا کردید نذارید بره
شاید به کمک همدیگه بتونید راحت‌تر تو این دنیا دووم بیارید. شاید.