اما چرا با این ناکارآمدی هنوز جمهوری‌اسلامی سرپاست بلکه شمرخوانی هم می‌کند؟ و حتی از نو به‌جان زن‌ها و دخترها افتاده؟ علتش هرچه هست، "حمایت‌غرب" از او نیست. می‌توان فقدان اپوزیسیون متمرکز و توانا، نقش مخرب برخی اپوزیسیون‌های انحصارطلب، و ضعف جامعه مدنی را از زمره علل شمرد. اما این هم هست که درست مثل پیش‌بینی وضع هوا، پیش‌بینی فرجام بحران‌ها در سپهر انسانی، بسیار معروض خطاهاست، زیرا که با یک "سامان پیچیده" روبروییم که پیوسته اقسام "نوپدیدهای ناخواسته" را ببار می‌آورد. ما علم‌انسانی کافی برای پیش‌بینی‌پذیر کردن تحولات کلان اجتماعی را نداریم. چه کسی می‌توانست پیش‌بینی کند که قتل مهسا امینی به آن انفجار عظیم و گسترده خواهد انجامید؟ فردا هم که این نظام ساقط شود، احدی نخواهد توانست بگوید "من پیش‌بینی کرده بودم!"
بله! همه‌‌مان به جد، و به درستی برآنیم که این بساط ماندنی نیست. اما کی و کجا و چگونه‌اش را نه می‌دانیم و نه می‌توانیم بدانیم، حتی با افراطی‌ترین "تخیل".