آزمون نظام مهندسی برق

سلام محاسبات کابل 7 گام دارد
1. پاسخگویی جریان بار
2. ضریب تصحيح دما
3. ضریب تصحيح همجواری
4. ضریب تصحيح هارمونیک
5. بررسی تحمل حرارت اتصال کوتاه در مدت زمان وقوع تا قطع کلید بالادست
6. افت ولتاژ عادی
7. افت ولتاژ لحظه راه اندازی برای موتورها.
اگر همه این 7 مرحله توسط طراح پروژه محاسبه شده و در دفترچه محاسبات ارائه شده، به همان عدد طراح اکتفا کنید.

مواردی مانند جنس نامرغوب
فرسودگی
اتصالات سست
اتصالات غلط با لهیدگی کابل
مدت زمان فول لود
نیز وجود دارد

به همه کسانی که آزمون را رد شده اند.
خاطره گواهینامه گرفتن بنده.
یادمه قبل از 18 سالگی روز شماری می کردم که روز تولدم برم آموزش رانندگی. 28 آذر که رسید در سرمای اواخر پاییز با دوچرخه کورسی که همدم دوران دبیرستان و دانشگاهم بود و همه مسیرهای تا 15 کیلومتر را با آن طی می کردم، شاد و خرامان تا آموزشگاه رانندگی معروفی در سطح شهر مشهد رکاب زدم. وقتی مربی ذوق و شوقم را برای گواهینامه گرفتن دید، گفت چرا زودتر نیامدی؟ گفتم فکر می کردم تا 18 سالگی قانونی نیست که پشت فرمان بشینم و آموزش بروم. گفت نه، می توانستی زودتر بیایی. کلی حسرت خوردم که چرا زودتر نرفتم. بعد از 10 جلسه آموزش، اجازه شرکت در آزمون توسط مربی صادر شد.
آزمون آیین نامه را چون خیلی علاقه داشتم و از 14سالگی بارها کتابش را خوانده بودم، دفعه اول با امتیاز 30 از 30 قبول شدم و بودن کسانی که بیش از 10 بار این آزمون را رد شده بودند.

_آزمون رانندگی که معروف به توشهری بود جلسه اول تقریبا همه رد می شدند 42 نفر بودیم که قرار بود با سرهنگی خاص آزمون دهیم. 2 نفر پذیرفته شدن و 40 نفر دیگر از جمله بنده رد شدیم، نحوه رد شدنم این بود که نشستم داخل ماشین استارت زدم تا آمدم راه بیافتم گفت بفرمایید پایین، رد. 😊 دلیلش را هم هیچ وقت متوجه نشدم. جرات هم نداشتیم بپرسیم چون می گفتن اگر سرهنگ را عصبانی کنی کارتت را پاره می کند.
دومین بار که رفتم آزمون رانندگی بدهم، همه مردودی های چند ماه اخیر، صبح زود جمع شده بودن حاشیه پارک ملت مشهد شاید حدود 300 نفر. منتظر بودیم در سرمای زمستان تا سرهنگ ها بیایند و بین هر سرهنگ 30 یا 40 نفر تقسیم می شدن و تا ظهر از افراد سهمیه خود، آزمون رانندگی می گرفتن. اینجا بود که زمزمه ها، فیدبکی از سرهنگ های مختلف نشان می داد، مثلا همه می گفتند دعا کن با سرهنگ معصومی یا سرهنگ کفایی بیافتی چون سخت گیر نیستن و دعا کن با سرهنگ شجریان نیافتی چون خیلی سخت گیر هست. کلی دعا کردم که با آنها بیافتم ولی نشد. بار دوم هم رد شدم و سرافکنده برگشتم خانه، مرحوم پدرم که همیشه مشوق بنده بود. گفت اشکال نداره، دفعه بعد. هر دفعه رد می شدیم باید 1 جلسه تمرین می رفتیم و بعد امتحان می دادیم. تمرین رفتم و
بار سوم هم رد شدم.
برای آرامش خودم می گفتم اشکال نداره، فلان دوستم که رنو داره اونم با کلی تجربه رد شد. پدر من که ماشین نداره و من هم تجربه ندارم، پس اشکالی نداره رد شدم.
بار چهارم کلی دعا و نذر و نیاز که قبول شوم، باز هم رد شدم😊
دفعه پنجم با سرهنگ معصومی افتادم و خوشحال شدم که هم من هم رفیق رنو سوارم بالاخره با سرهنگ معصومی افتادیم ولی متاسفانه هر دو رد شدیم😱.
برای آزمون ششم، مرحوم پدرم گفت صبر کن بزرگتر و باتجربه تر شی، بعد امتحان بده و پول یک جلسه تمرین و آزمون را نداد. خیلی ناراحت شدم. هم سعی می کردم درکش کنم که یک دبیر باید مخارجش را کنترل کند هم اشتیاق زیادی برای گواهینامه گرفتن داشتم.
مرحوم مادرم گفت من پول این یک جلسه رو می دهم. بار ششم هم رد شدم😂🤪😔
بار هفتم از پس انداز خودم یک جلسه تمرین رفتم و آزمون را شرکت کردم و کلی دعا و راز و نیاز و نذر که با سرهنگ کفایی یا معصومی بیافتم که با سرهنگ کفایی افتادم و باز هم رد شدم.
خاطرنشان کنم که آن موقع پیش دانشگاهی بودم و فقط چهارشنبه ها تعطیل بودم و هر دفعه رد می شدم باید تا چهارشنبه هفته بعد صبر می کردم که در فراموشی و عدم تسلط بنده و پایین آمدن اعتماد به نفسم موثر بود.
یک هفته ای پکر بودم که برادرم دانشجوی شهر دیگری بود و برگشته بود گفت چرا حوصله نداری، گفتم می خوام آزمون رانندگی شرکت کنم ولی بابا میگه صبر کن و پول نمیده. گفت من بهت میدم ولی تو رو خدا قبول شو🙏👏😍🌺😃کلی خوشحال شدم که برادرم پول تمرین و آزمون من را داد.
همیشه دعا می کردم با سرهنگ شجریان نیافتم (چون همه می گفتن سختگیره) بار هشتم و نهم هم رد شدم🤔🤨😟🤪
@ handbook7
با کمک و لطف و حمایت برادرم دفعه دهم شرکت کردم و با سرهنگ شجریان افتادم، کاخ آرزوهایم فرو ریخت. تا داخل ماشین نشستم و کارتکس پرامضای مردودی بنده را دید، گفت «پسرم عجله نکن» . با این حرفش انگار دنیا را به من داده باشند، تو دلم افتاد نکنه با سرهنگ شجریان قبول شی.
انواع آزمون ها را گرفت و دوباره گفت عجله نکن.
بعد گفت نگه دار.
کارتکس را مهر قرمز قبولی زد و گفت قبول.
باورم نمی شد با سرهنگ شجریان قبول شده بودم😍😍😍
با خوشحالی گفتم ممنونم باورم نمیشه با شما قبول شده باشم. چه نوع شیرینی ای دوست دارید برم بگیرم، دوست دارم اولین نفری باشید که شیرینی قبولیم را می خورید، گفت برو نیازی نیست ولی هیچ وقت هول نکن.
🙏🙏🙏🌺🌺🌺
@handbook7
در ابتدای کتاب های اهدایی می نویسم:
«همواره با انگیزه باش، انگیزه یعنی زندگی»
ارادتمند: سریری
اشکهایی که پس از هر شکست میریزیم، همان عرقیست که برای پیروزی نریخته ایم.

به تمام دوستانی که آزمون را رد شده اند.
ماجرای شنا آموختن بنده
شاید من ترسوترین فرد دنیا از آب بودم ولی همچنین پرانگیزه ترین فرد برای یادگیری شنا(به خاطر کم نیاوردن جلوی برادرم) 😊
برادرم امید، 5سال از بنده بزرگتر است. 14 ساله بود که کلاس شنا رفت و در همان جلسات ابتدایی، توانست عرض استخر(10متر) را شنا کند و بعد از آن با هم استخر می رفتیم. یادآوری کنم اکثر استخرهای آن موقع روباز بودند و فقط تابستان فعال بودند. برادرم کلی خواهش التماس می کرد تا من ترسم را کنار بگذارم و وارد آب شوم. بعد از اصرارهای فراوان او و غلبه بر کلی فکر و خیال و توهم غرق شدن، در قسمت کم عمق با توسل به نردبان دیواری استخر وارد آب می شدم و پس از چند دقیقه خارج می شدم. بعدها شاید بعد از 10 جلسه استخر رفتن تفریحی، افتخاری که می دادم علاوه بر ورود به آب، کمی داخل آب فوت می کردم و چشمانم را داخل آب باز می کردم. یک جلسه با پدر و برادرم استخر رفتیم و برادرم گلایه می کرد هر چی به ایمان می گویم وارد استخر شود و راه برود نمیاد، مرحوم پدرم کلی تشویق و ترغیب کرد که نترسم، افتخاری که دادم از پشت پدرم را محکم گرفتم و در قسمت کم عمق، در عرض استخر راه رفتم😊
حوض منزل پدر بزرگم 2در2 متر با عمق 70 سانتی متر بود. تابستان ها که با اصرار برادرم داخل آن می رفتم خودم را با شیلنگ و طناب به شیر آب می بستم که غرق نشوم😊
با همه اینها همیشه به پدرم می گفتم من عاشق شنا هستم و بالاخره شنا یاد می گیرم(البته انگیزه درونی داشتم: رقابت با برادرم و دوستانم که شنا بلد بودند)
15 ساله بودم که پدرم بنده را کلاس شنا گذاشت، جلسات اول و دوم، سر خوردن روی آب بود و فوت کردن داخل آب برای تمرین هواگیری. سپس تا جلسه پنجم پا زدن و بعد هم رفتن به قسمت عمیق. باید به صورت وتری از مثلث در گوشه استخر، سر می خوردیم و پا می زدیم. دو مربی بیرون آب بودند و یکی هم داخل آب که اگر کسی گیر کرد، نجاتش دهد. مربی می گفت بپرید و پا بزنید که ترس از عمیق بریزد، کور خوانده بود، من نپریدم😃😊. جلسات بعدی آموزش دست کرال(Crawl) بود و تا جلسه 12 همه شناآموزها عرض استخر را در قسمت عمیق شنا می کردند. 3 مربی بودند و 45 شنا آموز که من و 2 نفر دیگر بعد 12 جلسه قسمت عمیق نرفتیم چون به شدت می ترسیدیم. مربیان هم بی خیال ما شدند. 😊
مرحوم پدرم باز کلی تشویق و ترغیب کرد که نترسم و تابستان سال بعد (16سالگی) دوباره بنده را کلاس شنا فرستاد. باز هم همان ترس وجود داشت ولی بالاخره جلسه 12 سال دوم با کلی تهدید و تشویق و تحقیر از سوی مربیان و همکلاسی ها افتخار دادم و در قسمت عمیق یک عرض را با پا زدن شنا کردم، هنوز یادمه که با چه شور و شعف و خوشحالی ای خطوط سفید رنگ طولی استخر را طی می کردم. دیگر ترسم ریخت و به شدت پیگیر بودم تا علاوه بر پا زدن، دست زدن و هواگیری را هم انجام دهم. آن موقع ها استخر سرپوشیده کم بود و پرهزینه و کمتر می رفتیم تا تابستان سال بعد صبر کردم و دوباره 12 جلسه ثبت نام کردم و سال سوم بود که شنای کرال سینه را کامل یاد گرفتم و از شوق زیاد آن، بلافاصله شنای قورباغه را هم آموختم. مربیان که شوق زیاد من را دیدند گفتند سال بعد دوره های نجات غریق را شرکت کن. باورم نمی شد که مربیان قطع امید کرده از بنده، حالا به من می گویند برای دوره های غریق نجات شرکت کن. سال چهارم دوره ها را شرکت کردم که تمرینات نفس گیری داشت یادمه گاهی وسط تمرینات بالا می آوردم. سال چهارم و پنجم در آزمون های پایانی نجات غریق رد شدم چون در سن 18 و 19 سالگی جثه ضعیفی داشتم (وزن 54 کیلو) و نمی توانستم غریق 90 کیلویی که جز آزمون بود را نجات دهم، ضمنا باید 200 متر شنای آزاد را کمتر از 4 دقیقه شنا می کردم که تایمم 4 دقیقه و 10 ثانیه بود ولی همان انگیزه زیاد، باعث شد سال سوم هم دوره های نجات غریق را شرکت کنم(20 سالگی) و لب مرزی با تخفیف مربیان، در آزمون نجات غریق پایه 2 قبول شوم.
ارادتمند: سریری
@handbook7