تو رسیدی که یکی شاعری‌اش گل بکند
چشمه‌ای خشک از این معجزه قل‌قل بکند

فوران کردن من هیچ ، دماوند هم آه
روبروی تو بعید است تحمل بکند

باش در هیات آیینه و بگذار جهان
روزی از دیدن تصویر خودش هل بکند

اخم‌هایت خفه‌ام می‌کند ای کاش یکی
گره‌ی بین دو ابروی تو را شل بکند

آبشاری‌ست نماد منِ افتاده که عشق
عظمت می‌دهدش هرچه تنزل بکند

خوبی اندازه‌ی انبوه بدی‌های زمان
که زمین در خودش احساس تعادل بکند

✍ #جواد_منفرد

@shabeesheer ___✒️