خدایا ممنونم که چشمان مرا در این نقطه از زمینت گشودی...
من خام، زودتر در اینجا پخته می شوم.
با هر دردی در این سرزمین صبورتر می شوم.
دیدگانم به رنج بشر در اینجا بیش از پیش بیناتر می شود.
گوش هایم صدای سکوت را هم می شنوند...
پاهایم در تنش های زندگی توان بیشتری می گیرند...
چرا که یاد گرفته ام تنها باید دوید بی هیچ یاریگری...
از ماجراهای تلخ این سرزمین، توشه صبوری بر می دارم.
در این روزهای سیاه وطن آموختنی هایم بی حساب شده...
چرا که می بینم دروغ بزرگترین فتنه است.
یاد گرفتم که مهربانی و کلام خوب و محبت خرجی ندارد. اما اعتماد سازی می کند.
آموختم که دو رویی و ریا مادر فساد در جامعه است.
در این دیار، تعصب در راه پرستیدن تو کولاک می کند؛
باز آموختم تعقل بر تعصب ارجح است.
و اما به باورهایم ایمان دارم.
و می دانم آه مظلوم بی اثر نیست.
صد البته خانه ظلم بی بنیاد است.



#قائدیان
۱۴۰۱/٠۷/٠۳